Dorota Siudek

---

Życiorys

Kariera sportowa

Początkowo Dorota Zagórska, występując pojedynczo, zyskała doświadczenie, a później zaczęła współpracować z Januszem Komenderą. Sędzia Anna Sierocka na zawodach Grand Prix de St. Gervais w 1994 roku zaproponowała, aby Dorota połączyła siły z Mariuszem Siudkiem. Na tych zawodach różne pary z Polski, w tym Głuchowska i Siudek oraz Zagórska i Komendera, nie osiągnęły zadowalających wyników, zajmując 10. i 12. miejsca. Pochodząca z Krakowa, Zagórska po stracie ojca w trakcie podróży na trening, postanowiła przenieść się do Oświęcimia. Przed nawiązaniem współpracy według relacji, znali się tylko z widzenia, chociaż spędzali dwa lata razem na tym samym lodowisku.

Treningi w duecie zaczęli w 1995 roku, spędzając aż osiem godzin dziennie na ćwiczeniach. Ze względu na brak dostępnych lodowisk w Polsce, od kwietnia do lipca trenowali w Rosji i Czechach. Ich różnice wzrostu (ona 154 cm, on 187 cm) oraz umiejętności techniczne, pozwoliły im na spektakularne podnoszenia, które szybko zyskały uznanie. Niestety, doświadczyli również dwóch poważnych wypadków, z których jeden zdarzył się na zawodach, a drugi w trakcie treningu w Warszawie. Wówczas Mariusz upuścił Dorotę, co skutkowało dla niej 36 szwami na brwi i 16 na kolanie.

Mimo że ich styl prezentowania skoków nie był na najwyższym poziomie, to Dorota nie obawiała się ich wydobywać na lodzie. Przez lata nie mieli sobie równych w Polsce, zdobywając mistrzostwo kraju od 1995 do 2000 roku oraz w latach 2002–2004, co dało im łącznie dziewiąty tytuł mistrza Polski na koncie.

W związku z tym, że obydwoje byli studentami, mieli możliwość rywalizacji podczas zimowej uniwersjady w Jacy w 1995 roku, na której zdobyli srebrny medal. To był ich pierwszy międzynarodowy rezultat. Później zajęli 9. miejsce na mistrzostwach Europy oraz 16. na mistrzostwach świata. W kolejnych sezonach udawało im się utrzymywać wysoką formę występując w pierwszej dziesiątce europejskich zawodów. W szczególności w 1995 roku, jako pierwsze polskie pary, wzięli udział w Trophée de France 1995, gdzie uplasowali się na 8. pozycji.

Rok 1997 przyniósł im 8. miejsce na mistrzostwach świata. W sezonie olimpijskim 1997/1998 potwierdzili swoje umiejętności zdobywając czwarte miejsce na mistrzostwach Europy 1998 przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w Nagano, na których walczyli o 10. lokatę. Finał sezonu zakończyli na 5. pozycji na mistrzostwach świata.

Sezon 1998/1999 okazał się przełomowy. Na igrzyskach dobrej woli dorwali brąz. Na mistrzostwach Europy 1999 w Pradze zdobyli srebro, co było czwartym medalem dla polskich łyżwiarzy. Natomiast największym osiągnięciem okazał się brązowy medal na mistrzostwach świata 1999 w Helsinkach, gdzie zajęli 3. miejsce, pozostawiając za sobą pary, które później stały się mistrzami olimpijskimi. Ich osiągnięcia przyciągnęły uwagę, zajmując 13. lokatę w głosowaniu na najlepszego sportowca Polski w Plebiscycie Przeglądu Sportowego za 1999 rok.

Sezon 1999/2000 był kolejnym krokiem w stronę sukcesów. Po raz pierwszy przynieśli medale z cyklu Grand Prix, zdobywając brąz w NHK Trophy oraz Trophée Lalique. Zwycięstwo w Memoriale Ondreja Nepeli przypieczętowało ich dobrą passę. Zostali wicemistrzami Europy w stosunku do rosyjskiej pary. Po wycofaniu rywali z tytułu mistrzów Europy po wykryciu dopingów, otrzymali srebro. Na mistrzostwach świata uzyskali 5. miejsce, a w głosowaniu za 2000 rok zajęli 18. miejsce.

W sezonie 2000/2001 odnotowali czwarte miejsce na Skate Canada International oraz trzecie na Cup of Russia, co dało im szanse na finał Grand Prix w Tokio, kończąc tam na 4. pozycji. Mistrzostwa Europy 2001 zakończyły się wycofaniem z powodu urazu kostki, ale na mistrzostwach świata uzyskali 6. miejsce.

W sezonie olimpijskim 2001/2002 rozpoczęli od czwartego miejsca na Cup of Russia oraz brązowego medalu na NHK Trophy. Na igrzyskach dobrej woli w Brisbane wywalczyli srebro, jednak zajęli czwarte miejsce na mistrzostwach Europy i na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City zakończyli misję na siódmym miejscu.

Po występie w Salt Lake City, zdecydowali się na wprowadzenie zmian w sztabie, łącząc siły z Richardem Gauthierem. W sezonie 2002/2003 wzięli udział w trzech zawodach Grand Prix, kończąc na czwartym miejscu w Cup of Russia i zdobywając dwa medale: brąz na Bofrost Cup on Ice oraz srebro na NHK Trophy. Kwalifikacja do finału z Petersburga zakończyła się 5. miejscem. Na mistrzostwach Europy zakończyli znowu w czwartej lokacie i na mistrzostwach świata zajęli 7. miejsce.

W nadchodzących latach zaczęli trenować w Kanadzie, gdzie ich głównym trenerem stał się Gauthier. Sezon 2003/2004 przyniósł kolejne brązowe medale w Skate Canada International i NHK Trophy oraz czwarte miejsce na Cup of China. Na mistrzostwach Europy zdobyli brąz, jednak zakończyli mistrzostwa świata jak wcześniej na 5. miejscu.

Sezon 2004/2005 przyniósł dwa kolejne brązowe medale w Grand Prix: Skate Canada International i NHK Trophy. Podczas zawodów Cup of Russia, Dorota skuła ramię, co spowodowało ich wycofanie się z mistrzostw Europy. Wrócili na mistrzostwa świata 2005, gdzie zajęli 7. miejsce.

W ostatnim sezonie olimpijskim 2005/2006 ponownie zajęli brąz na Cup of China i Cup of Russia, co prowadziło do nieudanej próby zajęcia wysokiego miejsca na igrzyskach olimpijskich w Turynie – zakończyli z 9. lokatą. Mistrzostwa świata także zakończone były na 9. pozycji.

Zgodnie z pierwotnymi planami, mieli zakończyć karierę po igrzyskach w Turynie, jednak przedłużyli ją do 2007 roku, aby wystąpić przed rodakami. Ostatni sezon rozpoczęli od piątego miejsca na Cup of China, czwarte na Cup of Russia oraz srebrnego medalu na Skate America 2006. Mistrzostwa Europy 2007 w Warszawie miały być zwieńczeniem ich kariery, gdzie po programie krótkim zajmowali 3. miejsce, a ich program dowolny dał im brąz, kończąc karierę z sukcesem. Niestety, z powodu kontuzji, nie wystąpili na mistrzostwach świata 2007. Mariusz Siudek zdecydował się na start mimo kontuzji, ale decyzję zmienili po rozmowach z trenerem i żoną.

Kariera trenerska

Tuż po zakończeniu kariery sportowej, małżeństwo Siudków znalazło propozycję pracy jako trenerzy w prywatnym klubie MKS Axel Toruń. Nie mając oferty ze strony Polskiego Związku Łyżwiarstwa Figurowego, zdecydowali się wrócić do Kanady, aby podziękować Gauthierowi za współpracę. Po powrocie do Polski, latem 2007 roku, zajęli się pracą w Toruniu.

W kontekście rozwoju własnych umiejętności, oboje podjęli decyzję o zdobyciu odpowiednich kwalifikacji trenerskich i ukończyli Akademię Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku. W ostatnim sezonie ich kariery sportowej, jednocześnie przygotowywali się do trenerskiej przyszłości, prowadząc zajęcia pod okiem Gauthiera w Kanadzie oraz uczestnicząc w jego seminariach.

Nieco po zakończeniu kariery, zgodnie z rekomendacją Gauthiera, zostali trenerami estońskiej pary Marii Sergejevy i Ilji Glebova oraz brytyjskiej pary Stacey Kemp i Davida King. Dorota i Mariusz Siudkowie pełnili rolę głównych trenerów obu par podczas igrzysk olimpijskich 2010 w Vancouver.

W dodatku, Siudek pełnił funkcję międzynarodowego specjalisty technicznego łyżwiarstwa figurowego w zakresie jazdy indywidualnej.

Życie prywatne

Dorota Zagórska i Mariusz Siudek po dwóch tygodniach wspólnych treningów w 1994 roku zostali parą prywatnie. Zaręczyli się podczas bankietu po mistrzostwach świata w 2000 roku w Nicei. Ich ślub cywilny miał miejsce 13 maja 2000 roku w Oświęcimiu, a uroczystości kościelne odbyły się we wrześniu tego samego roku w Sukiennicach w Krakowie. Ceremonii przewodniczył Paweł Łukaszka, bramkarz reprezentacji Polski w hokeju na lodzie, a także duszpasterz sportowców w tamtym czasie.

8 lipca 2009 roku ich syn Ryszard przyszedł na świat i otrzymał swoje pierwsze łyżwy od byłego trenera rodziców, Richarda Gauthiera, gdy zaczął chodzić. Ryszard zainaugurował swoje treningi łyżwiarskie w sezonie 2015/2016, a jego rodzice zostali jego trenerami.

Po zakończeniu kariery sportowej, małżeństwo osiedliło się w Toruniu.

Osiągnięcia

Z Mariuszem Siudkiem

Współpraca Doroty Siudek z Mariuszem Siudkiem przyniosła jej wiele imponujących osiągnięć w świecie łyżwiarstwa figurowego.

Zawody	94–95	95–96	96–97	97–98	98–99	99–00	00–01	01–02	02–03	03–04	04–05	05–06	06–07
Międzynarodowe
Igrzyska olimpijskie	_	_	_	10	_	_	_	7	_	_	_	9	_
Mistrzostwa świata	16	13	8	5	3	5	6	6	7	5	7	9	WD
Mistrzostwa Europy	9	6	7	4	2	2	WD	4	4	3	_	5	3
GP Finał Grand Prix	_	_	_	_	_	_	4	_	5	_	_	_	_
GP Bofrost Cup on Ice	_	_	6	_	_	4	_	_	3	_	_	_	_
GP Cup of China	_	_	_	_	_	_	_	_	_	4	_	3	5
GP NHK Trophy	_	_	7	_	_	3	_	3	2	3	3	_	_
GP Cup of Russia	_	_	6	4	4	_	3	4	4	_	WD	3	4
GP Skate America	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	2
GP Skate Canada International	_	_	_	4	_	_	4	_	_	3	3	_	_
GP Trophée Eric Bompard	_	8	_	_	_	3	5	WD	_	_	_	_	_
Igrzyska dobrej woli	_	_	_	3	_	_	_	2	_	_	_	_	_
Memoriał Ondreja Nepeli	_	_	_	1	_	_	1	_	_	_	_	_	_
Nebelhorn Trophy	_	4	_	4	_	_	_	_	_	_	_	_	_
Skate Israel	_	6	_	_	1	_	_	_	_	_	_	_	_
PFSA Trophy	_	_	1	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_
Golden Spin of Zagreb	_	_	1	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_
Czech Skate	_	2	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_
Zimowa Uniwersjada	2	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_
Krajowe
Mistrzostwa Polski	1	1	1	1	1	1	_	1	1	1	_	_	_

Reprezentowały różne wydarzenia, w których zdobywała medale oraz wysokie lokaty na międzynarodowej scenie.

Z Januszem Komenderą

Dorota Siudek z Januszem Komenderą również osiągnęła znakomite wyniki w swojej karierze sportowej, co umocniło jej pozycję w polskim łyżwiarstwie figurowym.

Typ Zawodów	Sezon 93–94
Zawody Międzynarodowe
Mistrzostwa Europy	18
Grand Prix de St. Gervais	12
Zawody Krajowe
Mistrzostwa Polski	2

Programy

Przedstawiamy zestawienie programów wykonanych przez Dorotę Siudek na przestrzeni lat. Jej występy odzwierciedlają wysoki poziom i różnorodność prezentowanych układów tanecznych. Programy te łączy znakomita choreografia przygotowana przez renowanych choreografów, co sprawia, że każdy występ jest niezapomnianym doświadczeniem.

Sezon	Program krótki (SP)	Program dowolny (FS)
2006–07	Medley z „Nigdy w życiu!” – Maciej Zieliński choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault	Medley Fryderyka Chopina choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault
2005–06	La vie en rose Medley „Mackie Majcher” – Kurt Weill choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault	Medley z „Misji” – Ennio Morricone choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault
2004–05	Un homme et son péché – Michel Cusson choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault	The Mission – Ennio Morricone choreografia: Julie Marcotte, Julie Brault
2003–04	Legendy 1900 – Ennio Morricone choreografia: Julie Brault	Koncert warszawski – Richard Addinsell choreografia: Julie Brault
2002–03	Medley z „Władcy Pierścieni” – Howard Shore choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow	Xotica – René Dupéré choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow
2001–02	St. Louis Blues March – BBC Big Band Pennsylvania 6500 – BBC Big Band Sing, Sing, Sing – BBC Big Band, oryg. Louis Prima choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow	Pan Tadeusz – Wojciech Kilar Xotica – René Dupéré choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow
2000–01	Kola – Czeska Orkiestra Narodowa choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow	Pan Tadeusz – Wojciech Kilar Xotica – René Dupéré choreografia: Frantisek Blatak, Władimir Czernyszow
1997–98	Jezioro łabędzie – Piotr Czajkowski choreografia: Frantisek Blatak	Doktor Żywago – Maurice Jarre choreografia: Frantisek Blatak

Jej współpraca z Mariuszem Siudkiem zaowocowała wyjątkowymi produkcjami, które zapisały się w historii łyżwiarstwa figurowego. Dzięki różnorodności wyboru utworów muzycznych oraz innowacyjnym rozwiązaniom choreograficznym, programy te przyciągają uwagę zarówno jurorów, jak i widowni.

---

Oceń: Dorota Siudek

---