Tadeusz Foryś

---

Życiorys

Tadeusz Foryś był istotną postacią w historii polskiego sportu. Urodził się jako syn Walentego, działacza sportowego, oraz Heleny z Kazimierskich. Jego brat Czesław również był znanym sportowcem. Tadeusz związany był z piłką nożną jako zawodnik klubu Warszawianka, a jego kariera sportowa nabrała tempa jeszcze przed II wojną światową, gdy zaangażował się w działalność w Polskim Związku Piłki Nożnej (PZPN). W 1938 roku, będąc częścią sztabu Józefa Kałuży, uczestniczył w Mistrzostwach Świata FIFA.

W trakcie powstania warszawskiego walczył jako podporucznik Armii Krajowej, używając pseudonimu Tadeusz. Został wzięty do niewoli, gdzie otrzymał numer jeniecki 102662. Po zakończeniu wojny powrócił do PZPN, gdzie wielokrotnie pełnił funkcję szefa Rady Trenerów, a jego praca obejmowała również współpracę z zespołami narodowymi.

Foryś był członkiem różnych kapitanatów, działając przez wiele lat, między 1950 a 1964 rokiem, często w roli trenera. Miał również okazję prowadzić reprezentację Polski samotnie w roku 1952 oraz w latach 1963 i 1964. Oprócz tego, Tadeusz Foryś pracował jako trener w zespołach ligowych, takich jak Lechia Gdańsk, Polonia Warszawa, Ruch Chorzów, ŁKS oraz GKS Katowice, dla którego był trenerem w finalnej części sezonu 1967/1968, a także w rundzie wiosennej sezonu 1968/1969 oraz w rundzie jesiennej sezonu 1969/1970. Jego wkład w rozwój polskiego futbolu był niezwykle cenny.

W 1983 roku został uhonorowany tytułem członka honorowego PZPN. Tadeusz Foryś zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera K-7-59). Privikowany vibrant szedł przez życie u boku Ireny z domu Butka, która przeżyła go o wiele lat, od 1926 do 2017 roku.

---

Oceń: Tadeusz Foryś

---