Andrzej Przeworski


Andrzej Przeworski, urodzony 11 lutego 1900 roku w Krakowie, to postać, która na trwale wpisała się w historię Polski jako długoletni działacz na rzecz niepodległości. Jego życie zakończyło się 24 listopada 1952 roku w Warszawie, jednak jego dziedzictwo wciąż Żyje.

Był nie tylko inżynierem chemikiem, ale i porucznikiem artylerii rezerwy w Wojsko Polskim. Przeworski miał także pasję do sportu – grał jako bramkarz w piłce nożnej, pełniąc rolę sędziego oraz trenera. Jego zaangażowanie w futbol było widoczne, gdyż był przedstawicielem Polski na arenie międzynarodowej (1A), a następnie selekcjonerem polskiej reprezentacji.

W 1949 roku został prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej, gdzie pełnił tę funkcję do samorozwiązania związku 4 lutego 1951 roku. Jego różnorodne osiągnięcia w dziedzinach sportu i działań na rzecz niepodległości uczyniły go osobą niezwykle zasłużoną dla kraju.

Życiorys

Andrzej Przeworski był synem Jana (1869–1931), adwokata, oraz Salomei z Eigerów. W latach trzydziestych XX wieku osiedlił się w Warszawie, gdzie mieszkał w Alejach Ujazdowskich.

W dniu 21 sierpnia, jako podoficer byłych Legionów Polskich, pełnił służbę w pociągu pancernym nr 16 „Mściciel”. Tego samego dnia został mianowany podporucznikiem w artylerii, ze skutkiem od 1 sierpnia 1919 roku.

W 1934 roku, jako oficer rezerwy, znajdował się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, co oznaczało, że był „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

Ordery i odznaczenia

Andrzej Przeworski został uhonorowany kilkoma znaczącymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w różnorodne dziedziny życia społecznego i sportowego w Polsce.

  • medal Niepodległości – przyznany 15 czerwca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • srebrny Krzyż Zasługi – otrzymany 19 marca 1931 roku „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Przypisy

  1. a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 11.11.2024 r.]
  2. M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  3. M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120.
  4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 275, 837.
  5. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 88 z 12.09.1919, poz. 3130.

Oceń: Andrzej Przeworski

Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:8