Henryk Czarnik

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Henryk Czarnik przyszedł na świat w Krakowie, w środowisku pełnym sportowych tradycji. Wczesne lata spędzające w Zawadzie, skąd pochodził jego ojciec Bartłomiej oraz matka Maria Mateja, miały znaczący wpływ na jego przyszłość.

Od 1928 roku aktywnie grał jako piłkarz w Wisłoce Dębica, aby następnie, w latach 1928–1934, dołączyć do klubu Cracovii, gdzie występował na pozycji napastnika prawoskrzydłowego. Jego talent na boisku przyciągnął uwagę, a Przegląd Sportowy relacjonował jeden z meczów z Garbarią Kraków, pisząc: „W ataku biało-czerwonych groźny był jedynie Czarnik, który do ostatniej chwili walczył o każdą piłkę. Reszta grała tylko chwilami”. W tej samej drużynie rozwijał również swoje umiejętności hokejowe, reprezentując Polskę w tej dyscyplinie.

Czarnik jest jedynym zawodnikiem w historii, który zdołał zdobyć tytuły mistrzowskie zarówno w piłce nożnej (w 1930 roku), jak i w hokeju (w 1937 roku).

W Warszawie

Kiedy matka Henryka związała się z Karolem Rudolfem, również pochodzącym z Zawady, przenieśli się do Warszawy. Zamieszkali w ekskluzywnym Domu Generalskim przy alei Szucha 16, który był przeznaczony dla oficerów wyższych rangą, stworzonym przez architekta Edgara Norwetha.

Henryk ukończył Centralny Instytut Wychowania Fizycznego (CIWF) w 1932 roku, będąc jednym z jego pierwszych absolwentów, a instytut ten powstał dzięki wsparciu marszałka Piłsudskiego. W latach 1934–1936 był zawodnikiem Legii Warszawa, a w latach 1938–1939 pracował jako trener w klubach niższych klas w Warszawie.

II wojna światowa

Gdy wybuchła II wojna światowa, Czarnik pełnił funkcję podporucznika rezerwy kawalerii i brał aktywny udział w kampanii wrześniowej. W latach 1939–1944 działał w konspiracji w obwodzie Mokotów Armii Krajowej, a podczas powstania warszawskiego dowodził szwadronem ckm 1 pułku szwoleżerów AK. Po zakończeniu walk opuścił stolicę wraz z cywilami.

PRL

Po wojnie Henryk Czarnik podjął pracę w Ministerstwie Obrony Narodowej oraz GUKF. Wspólnie z ojczymem, Karolem Rudolfem, przyczynił się do odbudowy Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa, gdzie Rudolf objął stanowisko pierwszego prezydenta po wojnie, a Czarnik stał na czołowej pozycji drużyny piłkarskiej. Funkcję prezesa Legii sprawował od sierpnia 1950 do listopada 1951, będąc w tym czasie jedynym piłkarzem na tak wysokim stanowisku w lidze. Stanisław Mielech wspomina jego postać po wojnie, podkreślając, że „pierwszą osobą, która stanęła na czele drużyny Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa po wojnie, był przedwojenny piłkarz Legii – Henryk Czarnik. Okazało się, że był odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu, gdyż posiadał niesamowite umiejętności organizacyjne. Wprowadzona przez niego twarda dyscyplina szkoleniowa doprowadziła, że CWKS był rzeczywistą fabryką mistrzów”.

W 1946 roku ponownie uruchomiono sekcję hokeja na lodzie WKS Legii, którą Czarnik z sukcesem zorganizował. Od 1951 roku jego drużyna zdobyła siedem kolejnych tytułów mistrza kraju. Wraz ze Stanisławem Zakrzewskim napisał książkę „Gramy w hokeja na lodzie”, będącą przewodnikiem dla szkół podstawowych w zakresie organizacji drużyn hokejowych. W 1947 roku awansował na stopień podpułkownika, a w latach 1952–1956 był zaangażowany w działalność PTTK.

Henryk Czarnik zmarł w Warszawie i spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29, rząd 3, grób 19).

---

Oceń: Henryk Czarnik

---