Garbarnia Kraków

---

Historia

Dotychczasowe nazwy

Historia Garbarni jest bogata w różnorodne nazwy, przypisujące klubowi różne etapy jego istnienia:

• 1921–1924: Klub Sportowy „Lauda”,
• 1924–1949: Klub Sportowy „Garbarnia”,
• 24 marca 1949–1950: Zrzeszenie Sportowe „Związkowiec”,
• od 1951: Związkowe Koło Sportowe „Włókniarz” (fuzja z Koroną Kraków),
• do 12 grudnia 1956: Terenowe Koło Sportowe „Włókniarz”,
• 1956–1971: Klub Sportowy „Garbarnia” (po rozłączeniu z Koroną),
• od 1971: Robotniczy Klub Sportowy „Garbarnia”.

KS Lauda

Na początku, w jesieni 1921 roku, zainaugurowano działalność Klubu Sportowego „Lauda”. Prezydentem został Feliks Szczepanik, a drużyna rozpoczęła swoją przygodę od najniższego poziomu, czyli klasy C. Inauguracja w wyższej klasie, klasie B, miała miejsce w 1924 roku, a piłkarze z Ludwinowa dając z siebie wszystko, wywalczyli awans.

Walka o Ligę

Rok 1924 był przełomowy, gdyż klub zyskał nowego sponsora – Polskie Zakłady Garbarskie, co zaowocowało nową nazwą: Klub Sportowy „Garbarnia”. Z wsparciem finansowym mógł zrealizować marzenie o grze w krajowej elicie. Powstał nowoczesny Stadion przy ul. Barskiej, otwarty w 1926 roku. Drużyna szybko awansowała do Ligi Okręgowej, gdzie tuż po dołączeniu na wyższy poziom stoczyła zaciętą batalię w barażach o awans, której stawką była rywalizacja z Śląskim Świętochłowice. Po kontrowersyjnym zejściu z boiska piłkarze zostali ukarani walkowerem.

Jednak już w kolejnym sezonie Garbarnia pokazała swoją dominację i wywalczyła awans do najwyższej klasy rozgrywkowej w Polsce.

Garbarnia wśród najlepszych

W swoim pierwszym sezonie (1929) w najwyższej lidze, Garbarnia zajęła pierwsze miejsce, jednak nie zdobyła tytułu mistrza Polski z powodu kontrowersji związanych z meczem kluczowym dla rywalizacji. Rywal, Warta Poznań, otrzymał walkower z powodu występu nieuprawnionego zawodnika. Ostatecznie Garbarnia zakończyła rozgrywki jako wicemistrz.

Dzięki wysokim wynikom również w tym sezonie, klub niedługo po tym wywalczył dla siebie Mistrzostwo Polski w sezonie 1931, wyprzedzając takie drużyny jak Wisła Kraków oraz Legię Warszawa. Warto wspomnieć o składzie drużyny, która sięgnęła po to prestiżowe trofeum:

bramkarze: Grzegorczyk, Falkowski, Wojciechowski, obrońcy: Konkiewicz, Bill, Joksch, Ślizowski, pomocnicy: Skwarczewski, Wilczkiewicz, Augustyn, Nagraba, napastnicy: Riesner, Maurer, Smoczek, Pazurek, Bator. Trener: Karl Jiszda.

Pozycja	Nazwa Klubu	Liczba Meczów	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki	Punkty
1	Warta Poznań	24	15	3	6	58-33	33
2	Garbarnia Kraków	24	13	6	5	62-43	32
3	Wisła Kraków	24	13	4	7	62-46	30

W następnym roku Garbarnia zakończyła ligowe zmagania na 6. pozycji. Największym osiągnięciem klubu pozostaje tytuł mistrza Polski z 1931 roku.

Warto przypomnieć, że wielu zawodników Garbarni dostąpiło zaszczytu reprezentacji narodowej. Jednym z najlepszych piłkarzy, Karol Pazurek, w ciągu swojej kariery zagrał 16 razy w barwach reprezentacyjnych i strzelił 4 gole, co czyni go jednym z najważniejszych zawodników w historii klubu.

Your team also made a name for itself on the international stage, playing numerous friendly matches with European teams. Dzięki zdobytemu Pucharowi Ministra Spraw Zagranicznych w 1932 roku doceniono ich sukcesy.

W roku po triumphie, Garbarnia stanęła na krawędzi spadku, kończąc na 10. miejscu. Reorganizacja rozgrywek w 1933 roku postawiła ich w trudnej sytuacji. Grupa, do której trafili, była niezwykle silna, a ich rywale, tacy jak Wisła Kraków, Cracovia oraz Ruch Chorzów, nie pozostawili im wielu szans. Ostatecznie zespół znalazł się w strefie spadkowej, jednak w barażach o utrzymanie, pokonali Śmigłego Wilno oraz Czarnych Lwów, co pozwoliło im na dalszą grę w najlepszej lidze.

W sezonie 1934, po powrocie do klasycznej formy rozgrywek, Garbarnia zajęła wysoką czwartą pozycję w tabeli.

Okupacja niemiecka i pierwsze lata powojenne

Okres II wojny światowej był niezwykle trudny, niestety obiekty klubowe zostały przejęte przez okupanta, a infrastruktura uległa zniszczeniu. Mimo trudnych okoliczności, piłkarze Garbarni organizowali mecze oraz uczestniczyli w konspiracyjnych rozgrywkach, stając się częścią Okupacyjnych Mistrzostw Krakowa, gdzie dwukrotnie, w 1940 i 1943 roku, uplasowali się na trzecim miejscu.

Rok 1945 przyniósł nadzieję – Garbarnia zdobyła Puchar Wydziału Spraw Sędziowskich Krakowskiego Okręgowego ZPN, a w takich eliminacjach do krakowskiej klasy A osiągnęła 100% skuteczności, zdobywając 73 gole bez straty bramki w dziesięciu meczach. W kolejnym roku wygrali rozgrywki w krakowskiej klasie A i dostali się do rozgrywek Ligi ogólnopolskiej.

Powojenne występy w I lidze

Pierwszy sezon po wojnie w I lidze nie okazał się sukcesem, albowiem Garbarnia zakończyła na 12. miejscu i spadła z powrotem na zaplecze ekstraklasy. Jednak szybko powrócili, wygrywając wszystkie 18 meczów w kolejnych eliminacjach. W 1949 roku, zajmując się reorganizacją, Garbarnia nazywana „Związkowcem Kraków”, przystąpiła do rywalizacji w I lidze.

W sezonie 1950 drużynie udało się zdobyć wysokie szóste miejsce, a już rok później zmagała się z trudnościami, finalizując rywalizację na przedostatniej pozycji. Dzięki występowi w ćwierćfinale Pucharu Polski oraz rywalizacji z Wisłą Kraków, Brązowym niestety nie udało się powrócić do elity.

W 1951 roku Zrzeszenie „Związkowec” rozwiązano, a Garbarnia połączyła siły z Koroną Kraków, tworząc Koło Sportowe „Włókniarz”. W kolejnym roku drużyna wywalczyła zwycięstwo w grupie drugoligowej, jednak w barażach o awans do I ligi musieli uznać wyższość Budowlanych Opole, a w rok później, utrzymali się jedynie z lepszą różnicą bramek.

Na zapleczu ekstraklasy

Po kolejnej fuzji Garbarnia znalazła się w grupie południowej II ligi. Początek nie był zły, bo zajęli 4. miejsce. Sezon 1958 okazał się mało udany, spadając do grupy krakowskiej Ligi Okręgowej, co było pierwszym występem na tym poziomie od długich lat. Po roku, Garbarnia bez większych problemów wróciła do II ligi, wygrywając turniej barażowy oraz strzelając aż 100 bramek w sezonie.

Stali się też konkurentem w II lidze, zajmując czwarte miejsce podczas pierwszego sezonu po powrocie. Kolejne lata przyniosły różne efekty, z nieco gorszymi lokatami: 7. (63/64), 9. (64/65), 10. (65/66) i 5. (66/67). W 1968 roku Garbarnia dotarła do ćwierćfinału Pucharu Polski, eliminując między innymi Górnika Zabrze.

W sezonie 1967/68 zespół zakończył z trzecią lokatą, jednak w kolejnych latach spadki do niższych poziomów były nieuniknione. W 1971 roku klub przyjął nazwę Robotniczy Klub Sportowy „Garbarnia”, co funkcjonuje do dziś.

Ostatnie lata na poziomie II ligi były trudne i zakończone na 12. miejscu w tabeli, co oznaczało spadek do III ligi. Jednak w sezonie 1973/74 Garbarnia zdołała zdobyć 4. miejsce w III lidze, co dało im szansę na powrót do zaplecza ekstraklasy.

Utrata stadionu i występy w III lidze

Na początku lat 70. XX wieku Garbarnia straciła swój stadion przy ul. Barskiej, gdzie rozgrywała swoje mecze od 1926 roku. Rozbiórka miała miejsce na przełomie lutego i marca 1973 roku, a zamykane obiekty były używane przez różne drużyny, aż do momentu uzyskania przez Garbarnię własnego stadionu w 1990 roku.

W latach 70-tych, po spadku do III ligi, Brązowi grali w grupie, zajmując kolejno miejsca: 8. (76/77 i 77/78), 3. (78/79 i 79/80), 7. (80/81) i 8. (81/82). Zespół miał trudne chwile, ale w 2007 roku zainaugurowano pierwszy sezon w czwartej lidze.

Garbarnia po 2007 roku

Po powrocie do gry, Garbarnia była w IV lidze małopolskiej, a od 2008 roku przystąpiła do III ligi małopolsko-świętokrzyskiej. W 2010 roku zdobyli drugie miejsce w tych rozgrywkach, a w kolejnym roku, 2011, wywalczyli awans do II ligi, triumfując w 24 meczach spośród 34. W 2012 i 2013 roku Garbarnia rywalizowała w II lidze, zajmując odpowiednio 13. i 15. miejsce, co pozwoliło im na utrzymanie.

W sezonie 2018/2019 drużyna z Ludwinowa wróciła do I ligi, jednak po jednym roku, po przegranej, znowu spadła do II ligi. Ostatni sezon 2022/2023 zakończyli na 17. miejscu i znów odnotowali spadek do III ligi. W sezonie 2023/2024 drużyna znalazła się w III lidze grupie IV, kończąc rozgrywki na 10. pozycji. Po zakończeniu sezonu klub z Krakowa został wycofany z rozgrywek i w 2024/2025 planuje występować na poziomie V ligi w grupie małopolskiej zachodniej.

Lp	Nazwa Klubu	Liczba Meczów	Zwycięstwa	Remisy	Porazki	Bramkowa Statystyka	Punkty
1	Garbarnia Kraków	22	13	4	5	51-22	30
2	Wisła Kraków	22	13	3	6	53-30	29
3	Legia Warszawa	22	14	1	7	57-34	29

Historyczne mecze

Najprawdopodobniej pierwszy mecz rozegrany przez Garbarnię (wówczas KS Lauda) (12 marca 1922)

W dniu 12 marca 1922 roku odbył się pierwszy mecz w historii Garbarni, która wówczas występowała pod nazwą KS Lauda. Rywalem była drużyna Zwierzynieckiego Klubu Sportowego. W tej towarzyskiej konfrontacji Lauda zdołała wyjść na prowadzenie.

12 marca 1922 11:30 CET	KS Lauda nieznany 1′	1:0 1:0	Zwierzyniecki KS	Boisko YMCA na Błoniach, Kraków Widzów: b.d. Sędzia: b.d.
_	_	_	_

Zwycięskie spotkanie ligowe z Ruchem Chorzów w 1. kolejce sezonu 1939 (26 marca 1939)

Początek sezonu 1939 przyniósł sensacyjny rezultat, gdy Garbarnia, beniaminek ligi, pokonała u siebie ówczesnego mistrza, Ruch Chorzów. W drużynie gości grali znani zawodnicy, m.in. Gerard Wodarz, Teodor Peterek oraz Ernest Wilimowski. Ta wygrana była znaczącym wydarzeniem w historii klubu.

26 marca 1939	Garbarnia Kraków J. Pazurek 16′ Wróbel 31′	2:1 2:1	Ruch Chorzów Giemsa 45′	Stadion Garbarni ul. Barska, Kraków Widzów: 4 tys. Sędzia: Wacław Kuchar z Lwowa
_	_	_	_

Finał Pucharu Wydziału Spraw Sędziowskich Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki (27 maja 1945)

Po zakończeniu II wojny światowej, Garbarnia miała szansę na zdobycie pierwszego powojennego trofeum. W finale Pucharu Wydziału Spraw Sędziowskich zmierzyli się z Cracovią, pokonując rywala i zdobywając tym samym swoje pierwsze ważne osiągnięcie po wojnie.

27 maja 1945	Garbarnia Kraków Rakoczy 36′ 46′ Ignaczak 44′ 45′	4:2 3:1	Cracovia Korbas 42′ Zbroja 49′	Stadion Wisły, Kraków Widzów: 15 tys. Sędzia: p. Mytnik
–	–	–	–

„Małe derby” Krakowa (6 września 1964)

W sezonie 1964/65, w piątej kolejce II ligi, doszło do małych derbów Krakowa, kiedy to Garbarnia zmierzyła się z faworytem ligi, Wisłą. Obie drużyny stoczyły zaciętą rywalizację.

6 września 1964 11:00 CET	Garbarnia Kraków Gigoń Kucharczyk Gadocha	3:3 1:2	Wisła Kraków Gach Sykta	Stadion Garbarni przy ul. Barskiej, Kraków Widzów: 25 tys.
_	_	_	_

Zwycięstwo nad Górnikiem Zabrze w 1/16 Pucharu Polski 1966/67 (7 listopada 1966)

Podczas 1/16 Pucharu Polski Garbarnia trafiła na ówczesnego mistrza kraju, Górnika Zabrze. Ku zaskoczeniu wielu, Garbarnia zdołała zwyciężyć, co było znaczącym osiągnięciem w kontekście rywalizacji z tak formidablem przeciwnikiem.

7 listopada 1966 12:00 CET	Garbarnia Kraków Jasiówka 10′ Gigoń 69′ Odsterczyl 73′	3:2 (1:1)	Górnik Zabrze Lubański 10′ Lentner 66′	Stadion Garbarni, ul. Barska, Kraków Widzów: 20 tys.
_	_	_	_

Decydujący o losach awansu do II ligi mecz 26. (ostatniej) kolejki grupy VI III ligi z Victorią Jaworzno (19 czerwca 1983)

Podczas ostatniej kolejki III ligi Garbarnia rywalizowała z Victorią Jaworzno, w meczu decydującym o awansie do II ligi. Niestety, mimo zaangażowanej gry, drużyna z Krakowa nie zdołała zdobyć zwycięstwa, co sprawiło, że schodząc z boiska musieli zadowolić się remisem.

19 czerwca 1983	Victoria Jaworzno Bury 13′	1:1 1:1	Garbarnia Kraków Florków 32′	Stadion Victorii w Jaworznie Widzów: 10 tys. Sędzia: p. Karolak z Łodzi
–	–	–	–

Rewanżowy mecz barażu o udział w II lidze z Bałtykiem Gdynia (28 czerwca 1989)

W wyniku reorganizacji rozgrywek, Garbarnia musiała stawić czoła Bałtykowi Gdynia w barażu, po przegranej w pierwszym meczu. Rewanż rozegrany w trudnych warunkach atmosferycznych nie przyniósł Gospodarzom upragnionego awansu, co na długo zapadło w pamięć kibiców jako bardzo bliskie spotkanie do osiągnięcia celu.

28 czerwca 1989	Garbarnia Kraków	0:0	Bałtyk Gdynia	Stadion Korony w Krakowie Widzów: 7 tys. Sędzia: Sławomir Redziński, Zielona Góra
–	–	–	Kartki: Toczek, Modrzejewski, Szura

Sukcesy

Garbarnia Kraków ma na swoim koncie wiele ważnych osiągnięć, które podkreślają jej znaczenie w polskim futbolu. W 1931 roku zdobyła tytuł Mistrza Polski, co było jednym z najważniejszych momentów w jej historii.

Wicemistrzostwo Polski przypadło klubowi w 1929 roku, a zatem Garbarnia udowodniła, że może rywalizować z najlepszymi drużynami w kraju. Ponadto, zespół miał również kilka godnych uwagi występów w Pucharze Polski, docierając do 1/4 finałów trzykrotnie: w sezonach 1950/51, 1966/67 i 1973/74.

Warto także zauważyć, że w trudnym okresie II wojny światowej Garbarnia zajmowała 3. miejsce w Okupacyjnych Mistrzostwach Krakowa w latach 1940 oraz 1943, co świadczy o jej trwałości i determinacji w obliczu przeciwności losu.

Sezony w rozgrywkach w piłce nożnej

Garbarnia Kraków to zespół, który ma bogatą historię związaną z krajowymi rozgrywkami w piłce nożnej. Warto zwrócić uwagę na jej osiągnięcia na polskim podwórku, które są efektem ciężkiej pracy i zaangażowania zarówno zawodników, jak i sztabu szkoleniowego.

Klub ten od lat angażuje się w rywalizację w różnych ligach, co umożliwia mu rozwój i zdobywanie doświadczenia. W kontekście tych zmagań, Garbarnia zawsze dążyła do osiągania jak najlepszych rezultatów, a jego historia jest tego najlepszym dowodem.

Zawodnicy

W tym rozdziale omówimy zespół, który reprezentuje Garbarnię Kraków, koncentrując się na zawodnikach. Stan na 24 listopada 2024 roku prezentuje aktualny skład drużyny.

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarz	Mateusz Buczyński
2	2 obrońca	Mateusz Kardas (kapitan)
3	2 obrońca	Maciej Wojtaszek
4	3 pomocnik	Wojciech Pliszka
6	3 pomocnik	Oskar Wielecki
7	3 pomocnik	Piotr Dzierżak
8	2 obrońca	Sebastian Kowalczyk
9	4 napastnik	Filip Sarga
10	2 obrońca	Bartosz Kutrzeba
12	1 bramkarz	Kacper Kostka
13	3 pomocnik	Olivier Gumula

Lp.	Pozycja	Imię i nazwisko
17	3 pomocnik	Jakub Bigosiński
19	2 obrońca	Michał Hajduk
20	3 pomocnik	Kacper Nieckula
21	3 pomocnik	Aleksander Paczka
22	3 pomocnik	Feliks Grzybowski
23	4 napastnik	Tomasz Wilk
29	2 obrońca	Oskar Wójcik
30	2 obrońca	Timofij Chodyriew
44	3 pomocnik	Szymon Kluba
77	3 pomocnik	Bartosz Seweryn

Piłkarze Garbarni w reprezentacji Polski

Zawodnicy Garbarni Kraków mieli znaczący wkład w reprezentację Polski, niejednokrotnie przynosząc chlubę swojemu klubowi. W historii kadr narodowych znajduje się kilka wybitnych postaci.

W skład solidnych reprezentantów wchodzą:

• Karol Pazurek – 16 meczów, 4 gole (na przestrzeni lat 1927–1935, debiutował jako zawodnik Pogoni Katowice),
• Zdzisław Bieniek – 7 meczów (w latach 1952–1954, kończył karierę w Garbarni),
• Otto Riesner – 6 meczów (od 1931 do 1935),
• Józef Smoczek – 4 mecze, 2 gole (w latach 1930–1935),
• Gustaw Bator – 3 mecze, 1 gol (1931–1932),
• Konstanty Haliszka – 3 mecze (w latach 1934–1935),
• Franciszek Wilczkiewicz – 2 mecze (1931–1932),
• Tadeusz Konkiewicz – 1 mecz (w 1930 roku),
• Antoni Konopelski – 1 mecz (1956),
• Marian Nagraba – 1 nieoficjalny mecz (1930 roku przeciwko Czechosłowacji),
• W reprezentacji Polski udzieliło się też,
• Robert Gadocha – 62 mecze, 16 goli (1967–1975, złoty medal IO 1972, srebrny medal MŚ 1974); zadebiutował w kadrze dwa lata po opuszczeniu Garbarni, gdzie się wychował,
• Tadeusz Parpan – 20 meczów, 1 gol (1947–1950); grał jako zawodnik Cracovii przed przejściem do Garbarni,
• Tomasz Stefaniszyn – 12 meczów (1952–1960), grał w kadrze jako zawodnik Legii Warszawa i Gwardii Warszawa, wcześniej był bramkarzem w Garbarni,
• Edward Madejski – 11 meczów (1936–1938); do Garbarni przyszedł po ostatnim występie w reprezentacji,
• Grzegorz Kaliciak – 3 mecze (1996–1999); występował w reprezentacji po przybyciu do Garbarni,
• Edward Bill – 1 mecz (1927), zagrał jako zawodnik Cracovii tuż przed przybyciem do Garbarni,
• Juliusz Joksch – 1 mecz (1936); zagrał w kadrze jako zawodnik Warszawianki po rozstaniu z Garbarnią,
• Henryk Stroniarz – 1 mecz (1965); swoją przygodę z kadrą narodową zakończył po opuszczeniu Garbarni.

Warto zaznaczyć, iż Józef Browarski został powołany przez Ryszarda Koncewicza w 1953 roku, lecz nie zdołał wystąpić w żadnym meczu reprezentacji Polski. Dodatkowo napastnik Włodzimierz Maurer oraz bramkarz Józef Koszowski byli powołani do kadry w latach 1931 i 1932, jednak nie zagrali ani razu, będąc tylko niewykorzystanymi rezerwowymi.

Prezesi klubu od 2002 roku

Lista prezesów klubu, który odgrywa znaczącą rolę w polskim sporcie, obejmuje różnorodne postacie, które przyczyniły się do jego rozwoju i sukcesów. Poniżej przedstawiamy chronologiczne zestawienie tych, którzy pełnili tę odpowiedzialną funkcję od roku 2002.

• Maciej Gigoń, który pełnił swoją funkcję od 28 listopada 1999 do 28 listopada 2003,
• Andrzej Bąbaś, który zarządzał klubem od 28 listopada 2003 do 6 lipca 2007,
• Jerzy Jasiówka, który był p.o. prezesa od 6 lipca 2007 do 25 stycznia 2008 oraz pełnoprawnym prezesem aż do 27 sierpnia 2020,
• Grzegorz Bartosz, który pełnił tę rolę od 27 sierpnia 2020 do 11 lipca 2023,
• Paweł Ciszek, będący prezesem od 28 lipca 2023 do 28 lipca 2024,
• Jacek Kaim, który objął stanowisko 26 lipca 2024.

Każdy z tych liderów wniósł swój wkład, a ich kadencje odzwierciedlają rozwój klubu, który jest jednocześnie świadkiem zmieniających się tendencji w polskim sporcie.

Trenerzy od 2002 roku

W kontekście analizy trenerów piłkarzy Garbarni Kraków od 2002 roku, z pewnością można wskazać na szereg zmian, które nastąpiły w tej drużynie. Warto zauważyć, że zespół miał wielu trenerów, którzy przyczynili się do jego rozwoju w tym czasie.

Oto lista trenerów, którzy prowadzili Garbarnię Kraków:

• do 3 listopada 2004: Michał Królikowski,
• 3 listopada – 31 grudnia 2004: Krzysztof Szopa,
• 1 stycznia – listopad 2005: Kazimierz Kmiecik,
• listopad – 15 grudnia 2005: Stanisław Krasny,
• 15 grudnia 2005 – 22 września 2006: Czesław Palik,
• 22 września – grudzień 2006: Stanisław Krasny,
• grudzień 2006 – 28 sierpnia 2007: Robert Mazanek,
• 28 sierpnia 2007 – 9 kwietnia 2008: Michał Królikowski,
• 9 – 15 kwietnia 2008: Stanisław Krasny,
• 15 kwietnia 2008 – 30 czerwca 2011: Krzysztof Szopa,
• 1 lipca 2011 – 22 sierpnia 2012: Krzysztof Bukalski,
• 22 sierpnia 2012 – 2 maja 2013: Marek Motyka,
• 2 maja – 31 października 2013: Robert Orłowski,
• 31 października 2013 – 9 kwietnia 2014: Mirosław Kmieć,
• 9 kwietnia – 9 września 2014: Krzysztof Szopa,
• 9 września 2014 – 15 października 2018: Mirosław Hajdo,
• 15 października 2018 – 16 czerwca 2019: Bogusław Pietrzak,
• 16 czerwca 2019 – 19 czerwca 2021: Łukasz Surma,
• 24 czerwca 2021 – 5 czerwca 2023: Maciej Musiał,
• od 20 czerwca 2023: Marcin Pluta,
• od lata 2024: Dariusz Zawadzki, Stanisław Śliwa.

Związki z Ludwinowem i Zakładami Garbarskimi

Garbarnia w Krakowie ma głębokie i silne powiązania z tradycją Ludwinowa, co widoczne jest w historii klubu oraz jego członków. Kluczowym etapem w dziejach Garbarni było powstanie Zakładów Garbarskich, które zaczęły swoją działalność na Ludwinowie na początku XX wieku. To właśnie z tego miejsca pochodziło wiele postaci związanych z klubem, w tym działacze, zawodnicy oraz oddani kibice, którzy byli pracownikami tej znanej instytucji.

Wyjątkową osobą związaną z tymi wydarzeniami był Feliks Szczepanik, który pełnił rolę pierwszego prezesa klubu, kiedy nosił on nazwę KS Lauda. Zakłady Garbarskie nie tylko wspierały zespół, ale także udostępniły im swoje obiekty, w tym m.in. szatnie dla piłkarzy. W 1924 roku zakład stał się głównym sponsorem klubu, co zaowocowało przekształceniem jego nazwy na „Garbarnia”. To właśnie dzięki takim powiązaniom klub zyskał silne podstawy do dalszego rozwoju.

Wspomnienie dawnych tradycji Ludwinowa jest także silnie obecne w repertuarze piosenek kibiców. Oprócz wielu niezapomnianych utworów, kibice Garbarni szczególnie cenią Ludwinowskie tango, którego kompozytorem jest Jerzy Petersburski, a tekst napisał Andrzej Włast. Utwór ten zyskał dla fanów Garbarni niemal status hymnu oraz jest odtwarzany przed meczami, gdy drużyna występuje na własnym obiekcie, podkreślając jeszcze raz ich przywiązanie do odległej historii i tradycji Ludwinowa.

Odwiedzając Kraków, warto również zapoznać się z Ludwinowem, aby lepiej zrozumieć korzenie i znaczenie tej lokalnej kultury, która stanowi integralną część historii Garbarni Kraków.

Hymn

W kontekście hymnu Garbarni pojawiają się interesujące informacje na temat jego autorstwa. Według powszechnie krążących opinii, tekst hymnu miał stworzyć znany krakowski aktor Jan Nowicki, natomiast muzykę skomponował utalentowany Zygmunt Konieczny, który przez wiele lat związany był z Piwnicą pod Baranami.

Tekst hymnu

Nasze barwy są brązowo-białe,

Po to, żeby panny nas kochały.

Nic się nie martw, że forsy nie mamy.

Chłopcy z Ludwinowa lubią w piłkę grać.

Brąz to kolor siły i twardości,

A ten biały to symbol czystości.

Wszystkie kluby muszą nam zazdrościć,

Bo w Garbarni każdy, każdy jest jak brat.

Jesteśmy drużyną, co w piłkę dobrze gra.

My gramy ładnie, składnie.

Piłka chodzi jak po sznurku.

Musimy wygrać… wygramy ten mecz!

Dla nich zero bramek, dla nas dwie… trzy… sześć.

Garbarni cześć, cześć, cześć!

Stadion

Osobny artykuł dotyczący Stadionu Garbarni w Krakowie ukazuje fascynującą historię klubu, który przez wiele lat funkcjonował bez własnego obiektu. W pierwszych latach istnienia zespół rozgrywał swoje mecze na boiskach wypożyczanych od innych lokalnych drużyn. Dopiero w 1926 roku powstał Stadion Garbarni przy ulicy Barskiej, który stał się miejscem rywalizacji aż do jego zburzenia w lutym 1973 roku.

Po zniszczeniu dotychczasowego obiektu, święto Garbarni przeniosło się na Stadion Korony, znajdujący się przy ul. Parkowej, a także na boisko Wawelu Kraków, które również służyło jako miejsce rozgrywek dla Brązowych.

W 1990 roku oddano do użytku nowy Stadion Garbarni, zlokalizowany przy ul. Rydlówka. Ten obiekt jest obecnie w trakcie przebudowy, a początki tej modernizacji miały miejsce po spełnieniu wymogów licencyjnych II ligi. W sezonach 2011/2012, 2012/2013 oraz 2013/2014 zespół musiał rozgrywać swoje mecze jako gospodarz na Stadionie Suche Stawy oraz Stadionie Wawelu Kraków.

W dniu 11 stycznia 2014 roku na terenie kompleksu przy ul. Rydlówka 23 otwarto nowe boisko treningowe z sztuczną nawierzchnią i sztucznym oświetleniem. To wydarzenie było pierwszym krokiem w kierunku przebudowy infrastruktury sportowej klubu. W latach 2013-2019 na obiekcie zainwestowano w nowy budynek klubowy oraz w prace modernizacyjne stadionu, które obejmowały zamontowanie zadaszenia dla widzów.

W okresie 2014-2018 Garbarnia mogła rozgrywać swoje mecze na własnym stadionie. Jednak w sezonie 2018/2019 drużyna zmuszona była do występów na Stadionie Miejskim im. Henryka Reymana, gdyż ich obiekt nie spełnił wymogów do gry na poziomie I ligi. Po spadku do II ligi w sezonie 2019/2020, Garbarnia wróciła na swój zmodernizowany stadion.

Kibice

Jak podaje Norbert Tkacz, autor książek poświęconych historii sportu, w okresie międzywojennym Garbarnia Kraków mogła się pochwalić średnim zainteresowaniem wynoszącym od 3 do 5 tysięcy kibiców na każdym meczu, a przy wyjątkowych okazjach, takich jak mecze z rywalami, frekwencja dochodziła do 10 tysięcy widzów. W latach 60. na niektórych spotkaniach na stadionie Garbarni można było zobaczyć nawet 15 do 20 tysięcy osób.

W sezonie 1982/83, na ostatni mecz zasadniczy, który zakończył się remisem 1:1 z Victorią Jaworzno, stawiającym odpowiedzialność za awans do II ligi, przybyło około 5 tysięcy sympatyków Garbarni. W późniejszym czasie, 20 lipca 2018 roku, podczas inaugurującego spotkania po powrocie do I ligi, które zakończyło się porażką 0:2 z Stalą Mielec, na trybunach zasiadło zaledwie 1586 fanów.

W całymchodzącym sezonie na Stadionie Miejskim w Krakowie średnia frekwencja wyniosła jedynie 500 widzów na mecz. Jeszcze bardziej smutne statystyki pojawiły się w sezonie 2022/23, gdy na domowych spotkaniach „Brązowych” w II lidze, uśredniona liczba widzów wynosiła około 200 osób.

Obecnie kibicami Garbarni są głównie mieszkańcy sąsiednich dzielnic, takich jak Ludwinów oraz Podgórze, a także okolicznych obszarów jak osiedle Podwawelskie. Garbarnia działająca jako klub dzielnicowy, w pewnym sensie pełni także rolę 'drugiego wyboru’ dla wielu kibiców znanych drużyn jak Wisła oraz Cracovia. Mimo to, zarówno sam klub, jak i jego kibice, starają się odcinać od rywalizacji, jak i negatywnych zjawisk, takich jak dyskryminacja oraz przemoc, które czasami mogą występować na stadionach.

Na meczach domowych, zorganizowany doping prowadzą zazwyczaj małe grupy fanów, liczące od kilkunastu do kilkudziesięciu osób, zazwyczaj przy bębnie. Warto dodać, że te grupy unikają wulgaryzmów i często nawiązują do przedwojennych symboli oraz lokalnej tradycji klubu. Często zachowanie fanów Garbarni zwraca uwagę mediów, które podkreślają ich unikalność w kontekście kultury kibicowskiej w Polsce.

Co więcej, kibice Garbarni utrzymują przyjacielskie relacje z sympatykami Puszczy Niepołomice, co dodatkowo wzbogaca ich społeczność.

---

Oceń: Garbarnia Kraków

---