Gwidon Borucki


Gwidon Borucki, znany również jako Guy Borucki lub Guido Lorraine, to postać o niezwykle interesującej biografii. Urodził się 2 września 1912 roku w Krakowie, gdzie spędził swoje wczesne lata, rozwijając swoją pasję do sztuki, szczególnie w dziedzinie muzyki i aktorstwa.

W trakcie swojego życia miał możliwość pełnienia różnych ról, zarówno artystycznych, jak i wojskowych. Był żołnierzem armii generała Władysława Andersa, co podkreśla jego zaangażowanie w ważne wydarzenia historyczne swojego kraju.

Gwidon Borucki zmarł 31 grudnia 2009 roku w Melbourne, pozostawiając po sobie ślad w polskiej kulturze oraz wspomnienia, które będą trwać w świadomości jego fanów.

Życiorys

Gwidon Borucki, człowiek o niezwykłej historii, pochodził z żydowskiej rodziny. Urodził się w Krakowie jako Gwidon Alfred Gottlieb. Ukończył warszawskie gimnazjum „Askola”, gdzie zdobył solidne wykształcenie, a po uzyskaniu matury w 1930 roku, udał się do Berlina, by kontynuować naukę na Wyższej Szkole Handlowej we Lwowie. W okresie studiów zarabiał na życie jako śpiewak w restauracjach oraz orkiestrach tanecznych, co rozwinęło jego talent artystyczny.

W 1937 roku związał się z Cyrulikiem Warszawskim, zdobywając uznanie w świecie teatru. W trakcie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego, znanym jako Ref-Rena. W czasie II wojny światowej podróżował z grupą teatralną, odwiedzając pola walki, aby dostarczać rozrywki żołnierzom i podnosić ich morale w trudnych czasach. Szczególnym momentem jego kariery był maj 1944 roku, kiedy po raz pierwszy w historii zaśpiewał patriotyczną pieśń „Czerwone maki na Monte Cassino”, za co zyskał dużą popularność.

Po wojnie osiedlił się w Londynie, gdzie przyjął nowy pseudonim artystyczny – Guy Borucki. W tym okresie występował regularnie w brytyjskim radiu i telewizji, co zaowocowało licznymi występami i uznaniem wśród publiczności. W 1959 roku przybył do Australii, biorąc udział w operetce/musicalu „Grab me a Gondola” w roli głównej. Po tej premierze postanowił na stałe osiedlić się w Melbourne.

W Australii Gwidon wystąpił jako Guido Lorraine i zagrał w aż 28 filmach oraz odbył wiele występów w sztukach teatralnych i telewizyjnych. Dodatkowo prowadził własny program telewizyjny, organizował rewije oraz kabarety, a także występy skierowane do Polonii australijskiej. Udało mu się również stworzyć agencję artystyczną oraz otworzyć australijską filię Związku Artystów Scen Polskich (ZASP).

W jego życiu osobistym pierwszą żoną była artystka Irena Anders, znana pod pseudonimem scenicznych „Renata Bogdańska”, która później poślubiła generała Władysława Andersa. Drugą żoną Gwidona była Ewa.

Gwidon Borucki zmarł w wieku 97 lat, doznawszy tragicznego urazu czaszki po uderzeniu w betonowe schody w swoim ogrodzie. Jego życie stanowi przykład niezwykłej kariery artystycznej oraz niestrudzonego ducha twórczego w obliczu różnych przeciwności losu.

Filmografia (wybór)

Filmografia Gwidona Boruckiego przedstawia bogaty zbiór ról, które artysta zagrał na przestrzeni lat. W jego dorobku znajdują się zarówno znaczące postacie, jak i mniej zauważalne występy.

  • 1949: The Passionate Friends (One Woman’s Story) – jako menadżer hotelu,
  • 1950: State Secret (The Great Manhunt) – jako porucznik Prachi,
  • 1951: Encore – jako rosyjski książę w części „Gigolo and Gigolette”,
  • 1951: Hotel Sahara – jako kapitan Giuseppi,
  • 1952: Mr. Potts Goes to Moscow (Top Secret) – rola niewymieniona w czołówce,
  • 1953: The Red Beret (Paratrooper) – jako niemiecki oficer,
  • 1953: Das Pestalozzidorf (The Village) (Sie fanden eine Heimat) – jako pan Karginski,
  • 1953: Single-Handed (Sailor of the King) – jako niemiecki oficer,
  • 1954: Father Brown (The Detective) – jako stały klient kawiarni,
  • 1955: Above Us the Waves – jako oficer tłumacz,
  • 1955: Gentlemen Marry Brunettes – jako Monsieur Marcel,
  • 1955: The Colditz Story – jako polski oficer,
  • 1955: Break in the Circle – jako Franz,
  • 1955: Value for Money – jako starszy kelner,
  • 1955: They Can’t Hang Me – jako Piotr Revsky,
  • 1956: Alias John Preston – rola niewymieniona w czołówce,
  • 1956: Loser Takes All – jako kelner,
  • 1956: Port Afrique – jako Abdul,
  • 1956: Blue Murder at St. Trinian’s – jako książę Bruno,
  • 1957: That Woman Opposite (City After Midnight) – jako prefekt Aristide Goron,
  • 1957: The Break in the Circle – jako Franz,
  • 1959: Great Van Robbery – jako Leprave (niektóre źródła podają rok prod. 1957).

W jego filmografii można zauważyć różnorodność ról, co świadczy o jego wszechstronności jako aktora. Każda z wymienionych produkcji wzbogaca jego dorobek artystyczny w unikalny sposób, ukazując nie tylko talent, ale także umiejętność dostosowania się do różnorodnych ról i gatunków filmowych.

Seriale i programy TV

W latach pięćdziesiątych Gwidon Borucki pojawił się w licznych programach telewizyjnych, które znacząco wpłynęły na jego karierę aktorską. W 1954 roku, debiutując w roli Valda w programie Douglas Fairbanks Jr., Presents, zdobył pierwsze uznanie.

Rok 1955 przyniósł kolejne interesujące role. W serialu The Vise wystąpił w dwóch odcinkach jako D’Argence, natomiast w filmach takich jak Death Takes No Holiday i The Bargain wcielił się znowu w postać D’Argence oraz Gino.

W 1956 roku zyskał jeszcze większą popularność, występując w Assignment Foreign Legion, gdzie zagrał porucznika Bourdon w jednym odcinku. Jego rola w The Search również zostało zapamiętane przez widzów.

Rok 1957 obfitował w kolejne występy, m.in. w The Jack Benny Program, gdzie zagrał w jednym odcinku. Ponadto, był częścią produkcji Jack in Paris oraz The Missing Daughter Story. W serialu The New Adventures of Martin Kane również wystąpił w jednym odcinku. Wreszcie, w Out of the Blue przyjął rolę inspektora Policji Veroni, co jeszcze bardziej wpłynęło na jego renomę w branży.

Spektakle teatralne (wybór)

W bogatej karierze Gwidona Boruckiego znalazło się wiele zróżnicowanych spektakli teatralnych, które odzwierciedlają nie tylko jego umiejętności, ale także klimaty epokowe, w których tworzył. Poniżej przedstawiamy wybrane tytuły, które są istotnym elementem jego twórczości:

  • 1938 – Romans z Urzędem Skarbowym, Cyrulik Warszawski,
  • 1938 – Sprzedajemy Warszawę, Cyrulik Warszawski,
  • 1955 – Gałązka rozmarynu, Teatr Polski ZASP Londyn,
  • 1955 – Porwanie Sabinek, Teatr Aktora Londyn,
  • 1955 – Wodewil warszawski, Teatr Polski ZASP Londyn.

Odznaczenia

Gwidon Borucki, w trakcie swojej kariery, otrzymał liczne odznaczenia, które podkreślają jego wkład w promowanie polskiej kultury.

  • Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, przyznany 28 sierpnia 2000, za wybitne zasługi w propagowaniu polskiej kultury,
  • Srebrny Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, przyznany 13 września 2007.

Przypisy

  1. Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 23.06.2017 r.]
  2. Zmarł pierwszy wykonawca „Czerwonych maków na Monte Cassino”. www.tvn24.pl. [dostęp 07.03.2010 r.]
  3. M.P. z 2000 r. nr 33, poz. 678.
  4. Grzegorz Hryciuk, Polacy we Lwowie 1939–1944, Warszawa 2000, s. 112.

Oceń: Gwidon Borucki

Średnia ocena:4.46 Liczba ocen:10