Stefan Papée

Media i komunikacja

Stefan Papée to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego dziennikarstwa i krytyki teatralnej. Urodził się 10 kwietnia 1897 roku w Krakowie, miejscu, które miało ogromne znaczenie dla jego przyszłej kariery. Jego życie zawodowe łączyło się zarówno z pasją do sztuki, jak i z zaangażowaniem pedagogicznym.

Papée zmarł 23 kwietnia 1981 roku, również w Krakowie, gdzie pozostawił po sobie niezatarty ślad w świecie kultury.

Życiorys

Stefan Papée, znany ze swojego bogatego wkładu w polski teatr i edukację, uczęszczał do klasycznego gimnazjum w Krakowie, gdzie uzyskał maturę w 1915 roku. Początkowo myślał o karierze aktora teatralnego, co skłoniło go do zapisania się do krakowskiej szkoły teatralnej prowadzonej przez Kazimierza Gabryelskiego. Jednakże jego plany zawodowe zostały przerwane po negatywnej krytyce jego talentu aktorskiego przez Ludwika Solskiego, który uznał, że Papée cechuje zbyt duża impulsywność oraz „uczuciowość”, co według niego uniemożliwiało mu zostanie dobrym aktorem.

Po tej niepowodzeniu zajął się studiami polonistycznymi na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mimo że skupił się na literaturze, nadal interesował się teatrem, co zaowocowało publikacją recenzji w takich czasopismach jak „Na przełomie” oraz „Czas”. W 1919 roku obronił pracę doktorską zatytułowaną „Komizm i humor w twórczości Henryka Sienkiewicza” i uzyskał stopień doktora nauk filozofii. Po rocznym doświadczeniu nauczycielskim w Radomsku, Papée przeniósł się do Poznania w 1920 roku, gdzie pracował jako lektor języka polskiego na Uniwersytecie Poznańskim do 1922, organizując równocześnie przedstawienia teatralne w szkołach.

W 1929 roku wziął udział w Powszechnej Wystawie Krajowej, gdzie pełnił funkcję kierownika wszystkich szkolnych przedstawień teatralnych z całej Polski. Od 1921 roku zaczął także publikować swoje recenzje w poznańskim piśmie „Teatr i Kino”, które było wydawane przez Mariana Bogusławskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej, w kwietniu 1945 roku, Papée powrócił do Krakowa. Pierwsze lata w mieście spędził, wykładając w liceum pedagogicznym, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W tym okresie publikował artykuły i recenzje w różnych periodykach, takich jak „Dziennik Polski” (1946–1949), „Odrodzenie” (1946–1947), „Dziennik Literacki” (1947–1950) oraz „Życie Szkoły” (1948–1955). W latach 1949–1951 prowadził Wojewódzki Ośrodek Dydaktyczno-Naukowy Języka Polskiego w Krakowie. W 1954 roku wykładał w Studium Nauczycielskim, a w 1956 roku prowadził zajęcia z historii teatru i dramatu w PWST. W kolejnych latach publikował swoje prace w „Teatrze” (1956–1965) oraz „Teatrze Ludowym” (1958–1968).

Stefan Papée spoczął na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze LXV-6-42.

Ordery i odznaczenia

Stefan Papée zdobył wiele wyróżnień, które odzwierciedlają jego znaczący wkład w życie kulturalne i społeczne. Poniżej przedstawiamy wyróżnienia, które honorują jego osiągnięcia.

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1957 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał 9 listopada 1931 roku,
  • Srebrny Wawrzyn Akademicki, nadany 5 listopada 1935 roku,
  • Złota Odznaka Klubu Miłośników Teatru przy Krakowskim Domu Kultury, przyznana w 1968 roku.

Przypisy

  1. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 27.05.2020 r.]
  2. Andrzej Mężyński, Poznańska krytyka teatralna w latach 1919–1939, [w:] Kronika Miasta Poznania, nr 3/1970, s.71,76, ISSN 0137-3552.
  3. W Dniu Karty Nauczyciela „Dziennik Polski” R.XIII, Nr 277 (4284), Kraków, 21.11.1957 r.
  4. M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”.
  5. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu pedagogicznem, wychowawczem i krytyki literackiej”.

Oceń: Stefan Papée

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:18