Osiedle Robotnicze w Krakowie

Głównym celem akcji budowlanej było zaspokojenie pilnych potrzeb mieszkaniowych robotników. Warto zaznaczyć, że niektóre z mieszkań przekazano bezpłatnie osobom, które osiągnęły 50. rok życia i miały zasługi w walce o niepodległość Polski. Projekt stworzony przez Stefana Piwowarczyka przewidywał budowę czternastu jednopiętrowych bloków, zaplanowanych jako odpowiedź na program existenzminimum, którego celem było zapewnienie podstawowych potrzeb mieszkaniowych.

Mieszkania, o powierzchni wynoszącej 36 m², składały się z pokoju, kuchni, przedpokoju oraz łazienki. Prace budowlane rozpoczęły się w kwietniu 1935 roku w zachodniej części ówczesnej XI dzielnicy Dębniki, w dogodnej lokalizacji, blisko Wisły, z jednoczesnym oddaleniem od istniejącej zabudowy. Na początku prace postępowały bardzo szybko, ponieważ pierwsze dwa bloki oddano do użytku już w listopadzie tego samego roku. Niestety, po kilku latach, w 1938 roku, proces budowlany został wstrzymany ze względu na brak środków finansowych.

W okresie tym powstało osiem budynków po nieparzystej stronie ulicy oraz dwa budynki po stronie parzystej. W kolejnej dekadzie miały miejsce znaczące zmiany; na początku lat 50-tych wszystkie bloki zostały nadbudowane o jedno piętro, a także dobudowane trzy nowe budynki oraz szkoła, co ostatecznie zmieniło pierwotny projekt osiedla i wpłynęło na jego architektoniczną bryłę.

Przed wybuchem II wojny światowej w ramach osiedla zbudowano również Dom Społeczny, obecnie funkcjonujący jako Dębnicki Ośrodek Kultury „Tęcza” oraz siedziba Rady Dzielnicy VIII Dębniki. Budynek ten pełnił szereg funkcji społecznych, w tym salę widowiskową, przedszkole, bibliotekę oraz sklepy, stanowiąc przykład nowoczesnej architektury funkcjonalistycznej.