Barbara Ślizowska

---

Dzieciństwo i edukacja

Barbara Ślizowska przyszła na świat w Krakowie, będąc jedną z trójki dzieci Fryderyka Wilka oraz Eufrozyny Hrabackiej, pochodzącej z Czech. Mimo silnych więzi rodzinnych z Krakowem, jej najwcześniejsze lata życia związane były z Gdynią, gdzie jej ojciec pracował jako instalator urządzeń chłodniczych. W 1938 roku rodzina przeniosła się do Warszawy, osiedlając się w budynku Włoskiego Towarzystwa Ubezpieczeniowego przy Placu Trzech Krzyży.

W stolicy, Barbara uczęszczała do szkoły podstawowej, kończąc dwa pierwsze lata nauki, co zaowocowało uzyskaniem świadectw zarówno w języku polskim, jak i niemieckim. Po upadku powstania warszawskiego, cała jej rodzina trafiła do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie. Z tego miejsca zostali deportowani do Końskich, a pod koniec grudnia 1944 roku mogli wrócić do Krakowa, gdzie Barbara podjęła dalszą naukę na poziomie podstawowym. Po ukończeniu tej edukacji, zdecydowała się na dalszy rozwój w żeńskim Liceum Administracyjno-Handlowym znajdującym się w Krakowie.

W 1952 roku, podczas zgrupowania przedolimpijskiego, ukończyła gimnastyczny kurs instruktorski, który odbył się w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Kariera zawodnicza

Początki

Gimnastyka sportowa stała się pasją Barbary, dzięki jej siostrze Halinie, która była członkinią sekcji gimnastycznej w Towarzystwie Sportowym Wisła Kraków. Mimo że Halina szybko zrezygnowała z treningów, Barbara postanowiła kontynuować swoją przygodę ze sportem i rozpoczęła regularne treningi od 1947 roku. W pierwszym klubie ćwiczyła aż do 1954 roku, po czym przeniosła się do klubu WKS Wawel. Jej talent i determinacja szybko zostały dostrzegnięte, co pozwoliło jej dołączyć do grupy mężczyzn, gdzie trenowała układy na drążku i kółkach. Po dwóch latach intensywnego treningu, Barbara znalazła się w reprezentacji Polski. W środowisku sportowym zyskała przydomek Ślizia. W 1950 roku, podczas mistrzostw kraju, zdobyła złoty medal w ćwiczeniach na kółkach, srebrny w układzie na równoważni oraz brązowy medal w wieloboju drużynowym. Rok później odniosła kolejne sukcesy w postaci mistrzostwa Polski, zdobywając złoto w równoważni oraz dwa medale – srebrny w ćwiczeniach wolnych i brązowy w drużynowych zmaganiach.

Mistrzostwa świata 1950, Igrzyska Olimpijskie 1952

W 1950 roku, w wieku zaledwie piętnastu lat, Barbara wzięła udział w mistrzostwach świata w gimnastyce sportowej, które odbyły się w Bazylei. Ponieważ wymóg wieku uczestników wynosił siedemnaście lat, w celu przyjęcia do zawodów, jej paszport został podrobiony, dodając jej dwa lata. Udział w zawodach zaowocował zajęciem 27. miejsca w konkurencji indywidualnej z wynikiem 86,183 punktów oraz 5. miejsca w rywalizacji drużynowej z osiągnięciem 587,333 punktów. W 1951 roku wystartowała w akademickich mistrzostwach świata w Berlinie. Tuż przed XVII Igrzyskami Olimpijskimi, które miały miejsce w Helsinkach w 1952 roku, Barbara doznała kontuzji kolana podczas skoku przez konia. Mimo to zdecydowała się wziąć udział w tym ważnym wydarzeniu sportowym. Razem z Heleną Rakoczy, Dorotą Horzonek, Zofią Kowalczyk, Urszulą Łukomską, Honoratą Marcińczak, Stefanią Reindl oraz Stefanią Świerzy zajęła 8. miejsce w wieloboju drużynowym, uzyskując wynik 483,72 punktów. Dodatkowo, Barbara zdobyła 14. miejsce w ćwiczeniach drużynowych z przyborem, 76. pozycję w wieloboju indywidualnym, oraz inne wysokie lokaty w różnych konkurencjach. Po powrocie do kraju przeszła operację kolana, co zmusiło ją do przerwy w uprawianiu sportu przez prawie trzy lata.

Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów 1955, Igrzyska Olimpijskie 1956

W 1955 roku, podczas Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie, Barbara zdobyła dwa srebrne medale – jeden w ćwiczeniach drużynowych z przyborem, a drugi w wieloboju drużynowym. Na XVI Igrzyskach Olimpijskich w Melbourne, zajęła 45. miejsce w wieloboju indywidualnym z wynikiem 70,533 punktów, a także wysokie lokaty w poszczególnych konkurencjach, takich jak ćwiczenia wolne czy równoważnia. W wieloboju drużynowym, razem ze swoją drużyną zajęła 4. miejsce z wynikiem 436,844 punktów. W ćwiczeniach drużynowych z przyborem wraz z Natalią Kot, Danutą Stachow, Lidią Szczerbińską oraz Heleną Rakoczy zdobyła brązowy medal olimpijski. Układ, który przyniósł im medal, został stworzony przez Kazimierę Świeciło z pomocą Heleny Rakoczy. Drużyna przygotowywała się do tych igrzysk przez około siedem miesięcy w ośrodku w Chylicach, pod czujnym okiem trenera Bernarda Radojewskiego. Warto zaznaczyć, że pomimo sukcesu, zawodniczki nie otrzymały oryginalnych medali olimpijskich, gdyż organizatorzy nie – przewidzieli takiej konieczności, co wiązało się z zaginięciem jedynego egzemplarza medalowego. Dopiero wiele lat później, wykonano dla nich odlewy medali na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na podstawie oryginalnego medalu, który został wypożyczony od pięściarza Zbigniewa Pietrzykowskiego.

Zakończenie kariery zawodniczej

Kariera Barbary Ślizowskiej w sportach wyczynowych dobiegła końca w listopadzie 1958 roku z powodu kontuzji drugiego kolana. Po zakończeniu wyczynowego uprawiania gimnastyki, Barbara aktywnie działała w roli trenera, sędziego oraz osoby zaangażowanej w działalność sportową, pozostając znaczącą postacią w polskiej gimnastyce.

Kariera trenerska

Pani Barbara Ślizowska rozpoczęła swoją karierę jako instruktor gimnastyki w 1954 roku, kiedy to dołączyła do klubu WKS Wawel. Szybko zyskała uznanie i w 1958 roku powróciła do Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków, gdzie objęła stanowisko trenera gimnastyki oraz koordynatora. Pracowała w tej sekcji przez piętnaście lat, a po zakończeniu tej działalności przeszła na stanowisko kierownika działu metodyczno–szkoleniowego klubu.

Podczas pracy w klubie podjęła także studia na kierunku wychowanie fizyczne na AWF w Warszawie, które ukończyła w 1978 roku, broniąc pracę na temat Ocena postaw społecznych gimnastyczek T.S. Wisła Kraków. Jej praca została oceniona bardzo dobrze, co pozwoliło jej uzyskać tytuł magistra sportu.

W 1962 roku zdobyła stopień sędziego międzynarodowego w kategorii breve, a ostatnio, w 1996 roku, otrzymała ten sam stopień po ukończeniu interkontynentalnego kursu sędziowskiego, który miał miejsce w Atlancie. Jej umiejętności sędziowskie i ogromne doświadczenie zaowocowały tym, że od 1987 do 1991 roku pracowała jako trener Ośrodka Olimpijskiego w Krakowie.

Od 1960 aż do 1999 roku pełniła również społeczną rolę w zarządzie Polskiego Związku Gimnastycznego. Na początku swojej kariery była członkiem komisji metodyczno–szkoleniowej, a następnie w latach 1962–1972 trenowała kadrę narodową. W tym czasie była trenerem polskiej drużyny olimpijskiej podczas XVIII Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 1964 roku oraz XIX Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w 1968 roku.

W latach 1972–1999 przewodniczyła komisji sędziowskiej do spraw kobiet, chociaż w latach 1988–1992 zrobiła przerwę, pełniąc funkcję wiceprezesa Polskiego Związku Gimnastycznego. Na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964 roku, a także XXII Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, pełniła funkcję sędziego, co jeszcze bardziej podkresliło jej profesjonalizm i zaangażowanie w fenomen ten dyscypliny.

Barbara Ślizowska jest wyjątkową postacią w historii polskiej gimnastyki. Jako jedyna w Polsce zdobyła honorowy dyplom Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej za wzorowe sędziowanie podczas zawodów najwyższej rangi, w tym mistrzostw świata, pucharów świata oraz igrzysk olimpijskich. W 2003 roku otrzymała indywidualne wyróżnienie „Fair play” przyznawane przez Polski Komitet Olimpijski oraz redakcję sportową gazety Rzeczpospolita, uznane w kontekście całokształtu jej kariery sportowej, która wyróżniała się sportowym duchem walki.

Na zaproszenie Australijskiego Komitetu Olimpijskiego, w 2006 roku, wraz z Wojciechem Zabłockim uczestniczyła w obchodach złotego jubileuszu XVI Igrzysk Olimpijskich w Melbourne. W 2021 roku znalazła się w gronie kapituły plebiscytu „10 Asów Małopolski”, co dowodzi jej chwały i szacunku, z którymi zarówno w Polsce, jak i na świecie jest postrzegana.

Osiągnięcia na szczeblu międzynarodowym

Barbara Ślizowska jest postacią, która na trwałe zapisała się w historii sportu dzięki swoim wybitnym osiągnięciom na międzynarodowej scenie.

Rok	Impreza	Miejsce	Konkurencja	Lokata	Wynik	Źródła
1950	Mistrzostwa świata	Bazylea	Wielobój indywidualny	27. lokata	86,183	_
			Wielobój drużynowy	5. lokata	587,333	_
1952	Igrzyska olimpijskie	Helsinki	Wielobój indywidualny	76. lokata	68,14
			Ćwiczenia wolne	37. lokata	17,89
			Równoważnia	65. lokata	17,20
			Poręcze	38. lokata	17,76
			Skok przez konia	125. lokata	15,29
			Wielobój drużynowy	8. lokata	483,72
			Ćwiczenia z przyborem drużynowe	14. lokata	64,20
1955	Światowy festiwal młodzieży i studentów	Warszawa	Wielobój drużynowy	2. lokata	b.d.
			Ćwiczenia z przyborem drużynowe	2. lokata	b.d.
1956	Igrzyska olimpijskie	Melbourne	Wielobój indywidualny	45. lokata	70,533
			Ćwiczenia wolne	47. lokata	17,733
			Równoważnia	43. lokata	17,433
			Poręcze	32. lokata	17,900
			Skok przez konia	50. lokata	17,566
			Wielobój drużynowy	4. lokata	436,844
			Ćwiczenia z przyborem drużynowe	3. lokata	74,000

Sukcesy na szczeblu krajowym

Puchar Polski

To prestiżowe wyróżnienie jest przyznawane sekcjom gimnastycznym, które osiągnęły najwyższe rezultaty w zawodach rangi mistrzostw Polski dla seniorek i juniorek, zarówno w kategoriach indywidualnych, jak i drużynowych. Obejmuje to wszystkie klasy zawodnicze.

• 8-krotne zwycięstwo w klasyfikacji Pucharu Polski: 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1973,
• 5-krotne 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Polski: 1962, 1963, 1964, 1972, 1974.

Mistrzostwa Polski seniorek

Barbara osiągnęła znakomite wyniki w mistrzostwach polski zarówno na poziomie drużynowym, jak i indywidualnym, a także w rywalizacji na przyrządach.

• Łącznie zdobyła 21 medali złotych,
• Łącznie zdobyła 19 medali srebrnych,
• Łącznie zdobyła 14 medali brązowych.

Mistrzostwa Polski juniorek

W kategorii juniorek jej sukcesy są równie imponujące, zarówno w drużynie, jak i indywidualnie, na różnych przyrządach.

• Łącznie zdobyła 39 medali złotych,
• Łącznie zdobyła 44 medale srebrne,
• Łącznie zdobyła 20 medali brązowych.

Wyróżnienia

Barbara Ślizowska, wybitna postać w historii sportu, otrzymała szereg cennych wyróżnień, które odzwierciedlają jej nieprzeciętne osiągnięcia. Oto lista istotnych nagród i odznaczeń, które zdobyła w trakcie swojej kariery:

• 1952 – Tytuł i odznaka „Mistrz Sportu”,
• 1957 – Srebrny medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
• 1964 – Złota odznaka „Za pracę społeczną dla Miasta Krakowa”,
• 1966 – Złota odznaka Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków,
• 1966 – Tytuł i odznaka „Zasłużony Mistrz Sportu”,
• 1967 – Złota odznaka Polskiego Związku Gimnastycznego,
• 1967 – Odznaka 100-lecia sportu polskiego,
• 1969 – Złota odznaka Polskiego Komitetu Olimpijskiego,
• 1971 – Złota odznaka „Za zasługi dla ziemi krakowskiej”,
• 1974 – Honorowy członek Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków,
• 1980 – Złoty Krzyż Zasługi,
• 1999 – Honorowy dyplom Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej,
• 2003 – Wyróżnienie „Fair play” za całokształt kariery sportowej,
• 2004 – Honorowa odznaka jubileuszowa WKS Wawel,
• 2009 – As Honorowy Dziennika Polskiego.

Te prestiżowe nagrody służą jako dowód na jej oddanie dla sportu oraz społeczności lokalnej. Każde z tych osiągnięć stanowi ważny krok w jej karierze i uznanie dla jej talentu oraz pracy.

Życie prywatne

Barbara Ślizowska, w swoim życiu osobistym, przeszła przez różne etapy. W 1955 roku poślubiła Kazimierza Ślizowskiego, uznanego piłkarza Wisły Kraków. Ich związek trwał przez dwadzieścia lat, po czym zdecydowali się na rozwód. Następnym mężem Barbary był Andrzej Konopka, zawodowy gimnastyk, który również wpłynął na jej życie.

Ważnym momentem w jej życiu była data 25 grudnia 1959, kiedy to przyszła na świat jej córka, również nosząca imię Barbara. Barbara Ślizowska jest także babcią Moniki, co dodaje piękna jej rodzinnej historii.

Zainteresowania

Już w wieku dziesięciu lat, zainspirowana swoją rodziną, szczególnie dziadkiem, który był piłkarzem w Garbarni Kraków, a później sędzią sportowym, zaczęła swoją przygodę z piłką nożną. Wspólnymi siłami uczęszczali na emocjonujące mecze Wisły Kraków, rozwijając w ten sposób sportową pasję.

Młodzieńcze lata obfitowały również w inne zainteresowania, w tym grę na fortepianie. W czasie swojej aktywności sportowej, Barbara angażowała się w lekkoatletykę, gdzie od czasu do czasu zgłaszała swój udział w sprintach w lidze lekkoatletycznej.

Równocześnie działała w Małopolskiej Radzie Olimpijskiej, gdzie miała okazję brać udział w różnych przedsięwzięciach promujących sport w regionie. Nie poddawała się jednak tylko działalności sportowej; miała również głębokie zainteresowanie życiem swojej dzielnicy, krakowskiego Prokocimia.

W 2018 roku, postanowiła aktywnie włączyć się w lokalne życie polityczne, udzielając poparcia Jackowi Majchrowskiemu, który starał się o kolejną kadencję prezydenta Krakowa w wyborach samorządowych.

---

Oceń: Barbara Ślizowska

---