Witold Meres

---

Kariera tenisowa

W latach 1959–1963 Witold Meres był członkiem klubu Cracovia, a jego kariera juniora była bardzo dynamiczna. W okresie 1967–1968 Domenowy zdobywał prestiżowe tytuły, stając się jednym z najlepszych polskich juniorów. W 1967 roku w finale mistrzostw Polski pokonał Mirosława Chmelę, osiągając wynik 6:4, 4:6, 6:2, a rok później odniósł zwycięstwo nad Jackiem Niedźwiedzkim, wygrywając 5:7, 6:1, 6:2.

Meres był także utalentowanym tenisistą w grze mieszanej. W latach 1967–1968 osiągnął finały tej konkurencji, triumfując razem z Ewą Garbacz, pokonując Krystynę Pilżyc oraz Niedźwiedzkiego wynikiem 10:8, 6:4. W następnym roku powtórzył ten sukces, tym razem z Jolantą Rozalą, wygrywając 6:4, 5:7, 7:5, pokonując ten sam duet.

W 1968 roku Meres wystąpił również w finale gry podwójnej, jednak razem z Bogdanem Rogulskim musieli uznać wyższość pary Jerzy Lewandowski–Niedźwiedzki, przegrywając 3:6, 7:9. Po tych osiągnięciach Meres zdecydował się na przerwę od kariery zawodowej na pięć lat, aby dokończyć studia.

Jako profesjonalny zawodnik Witold Meres zdobył tytuł narodowego mistrza Polski aż cztery razy. Swojego jedynego finału w singlu doczekał się w 1978 roku, gdzie triumfował pokonując Henryka Drzymalskiego 6:3, 6:3, 7:5. W grze podwójnej wspólnie z Drzymalskim wygrali tytuł mistrzów w latach 1981–1982, pokonując Janusza Czobę i Czesława Dobrowolskiego oraz Aleksandra Harasyma z Markiem Królickim.

Sukcesy w miksie również są osiągnięciem Meresa, który w 1980 roku zdobył tytuł w parze z Jolantą Rozalą, wygrywając z Wandą Diłaj i Januszem Gąsior wynikiem 2:6, 6:3, 9:7. Rok wcześniej zdobył wicemistrzostwo w tym samym składzie, przegrywając z Danutą Szwaj i Drzymalskim w jedynym secie 3:6.

W 1969 roku zdobył swój pierwszy medal na halowych mistrzostwach Polski w debli, jednak z Adamem Nowakiem przegrali w finale z Piotrem Jamrozem i Józefem Orlikowskim wynikiem 3:6, 9:11. Rok 1979 przyniósł mu jedyny finał w singlu, który przegrał 3:6, 2:6 z Drzymalskim. W 1982 roku zdobył jedyny złoty medal, pokonując parę Robert Brzozowski–Mirosław Najfeld w meczu mistrzowskim o grę podwójną.

W karierze seniorskiej Meres reprezentował klub Nadwiślan Kraków, a w 1982 roku zespół ten zdobył drużynowe mistrzostwo Polski z jego udziałem. W klasyfikacji Polskiego Związku Tenisowego, najwyżej sklasyfikowany był na drugim miejscu w 1978 roku.

Choć nigdy nie brał udziału w turniejach Wielkiego Szlema, pod koniec kariery działał jako reprezentant Polski w Pucharze Davisa, gdzie grał w jednej konfrontacji, przegrywając 2:3 z Marokiem. Meres odniósł jednak zwycięstwo w pojedynku z Mohammedem Dlimim, a ponadto pełnił rolę kapitana polskiej reprezentacji w latach 1985–1987.

W trakcie swojej kariery tennisowej Meres pokonywał czołowych zawodników światowych, takich jak Wojciech Fibak, Władimir Korotkow, Adriano Panatta, Raúl Ramírez oraz Balázs Taróczy. Ze swoimi rodakami, z Fibakiem przegrał tylko raz, a z Niedźwiedzkim nigdy. Jego szkoleniowców stanowili m.in. Witold Baran, Tadeusz Kaszyński, Adam Nowak i Zbigniew Bełdowski.

Kariera trenerska

Po zakończeniu studiów magisterskich na Politechnice Krakowskiej w 1976 roku, Witold Meres związał się z Akademią Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie rozpoczął swoją karierę trenerską w 1977 roku. W kolejnych latach, od 1978 do 1983 oraz ponownie w latach 1989–1993, pełnił rolę trenera w klubie Nadwiślanie Kraków.

Rok 1979 był przełomowy dla jego kariery, gdyż uzyskał stypendium, które umożliwiło mu odbycie stażu w amerykańskiej szkole tenisowej Welby’ego Van Horna. Następnie, w 1980 roku, poszerzał swoje umiejętności pod okiem Harry’ego Hopmana, drugiego znaczącego trenera w tenisowym świecie.

W latach 1981–1983 Meres pracował jako asystent trenera kadry narodowej, co pozwoliło mu na zyskanie cennego doświadczenia. W okresie 1984–1987 objął stanowisko głównego trenera zespołu. Jego współpraca z Magdaleną Mróz w 1991 roku oraz z Magdaleną Grzybowską w latach 1992–1995 przyczyniła się do ich sukcesów w polskim tenisie, obie zawodniczki zdobyły bowiem tytuły mistrzyń Polski.

W 1993 roku kadra juniorek, trenowana przez Meresa, osiągnęła znakomity rezultat, zajmując drugie miejsce w drużynowych mistrzostwach świata, a w 1994 roku uplasowała się na trzeciej pozycji. Z talentami tenisa, z którymi pracował, zdecydowanie zyskał na reputacji, w 1997 roku trenując Aleksandrę Olszę, a w 1998 roku Nadieżdę Pietrową, która zdobyła tytuł mistrzyni juniorskiego French Open w tym samym roku.

Od 1999 do 2004 roku Meres był nie tylko trenerem kadr narodowych, ale również grupy paraolimpijskiej w tenisie na wózkach. Jego podopieczny, Tadeusz Kruszelnicki, znalazł się wówczas w czołowej dziesiątce światowego rankingu, a drużynowy zespół mężczyzn zdobył medale na międzynarodowej arenie, w tym srebro oraz brąz w drużynowych mistrzostwach świata.

Dodatkowo Meres aktywnie prowadził kursy trenerskie oraz instruktorskie, dzieląc się swoją rozległą wiedzą i doświadczeniem z przyszłymi trenerami oraz zawodnikami.

Życie prywatne

Syn Witolda Meresa, Paweł, zyskał uznanie jako zawodowy tenisista. W 1990 roku zdołał dotrzeć do finału mistrzostw Polski juniorów w grze podwójnej. Jego talent i determinacja *sprawiły*, że stał się członkiem narodowej kadry juniorów, gdzie reprezentował Polskę w turniejach międzynarodowych.

Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych Paweł podjął decyzję o zmianie kariery i zajął się pracą trenerską w dziedzinie tenisa, dzieląc się swoją wiedzą oraz doświadczeniem z młodszymi pokoleniami. Jego wpływ na rozwój młodych sportowców z pewnością przynosi owoce.

Odznaczenia

W 2001 roku Witold Meres został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi, co stanowi wyraz uznania za jego znaczące osiągnięcia sportowe oraz wkład w rozwój ruchu olimpijskiego.

---

Oceń: Witold Meres

---