Józef Mikulski (muzyk)

---

Życiorys

„Józef Mikulski był wybitnym polskim wirtuozem i pedagogiem, znanym jako cudowne dziecko prezydencji wiolonczeli. Swoją przygodę z tym instrumentem rozpoczął w wieku 10 lat, ucząc się od Karola Skarżyńskiego w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. Następnie kontynuował naukę w École normale de musique w Paryżu, gdzie kształcił się w klasie Dirana Alexaniana, obok takich znakomitości jak Antonio Janigro czy Maurice Eisenberg. W 1936 roku zdobył dyplom Licence de Concert i został asystentem na wspomnianej uczelni.

W czasie swojego paryskiego okresu, Mikulski występował również jako solista dla Francuskiego Radia. Po powrocie do rodzinnego kraju nie zaprzestał koncertowania, dając występy solowe oraz grając z kwartetem Polskiego Radia. Ponadto, jego talent doceniła Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Warszawie, gdzie również pracował. Niestety, wybuch II wojny światowej zakłócił jego sukcesy, a tragedie tej epoki miały poważny wpływ na jego życie i zdrowie.

W 1939 roku, tuż przed wybuchem wojny, Mikulski osiedlił się na stałe w Krakowie, gdzie spędził resztę swojego życia. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, rozpoczął prowadzenie klasy wiolonczeli. Z pomocą jego działań utworzono katedrę wiolonczeli w Krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w 1962 roku, którą kierował przez wiele lat.

Józef Mikulski zmarł w 1989 roku w Krakowie po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

Dorobek pedagogiczny

Działalność artystyczna Józefa Mikulskiego obejmowała solistyczne oraz kameralne występy, które rozpoczął już w wieku piętnastu lat, kontynuując je w latach 1927–1952. Po tym okresie, w wyniku problemów ze zdrowiem i pożegnalnego koncertu w Filharmonii Narodowej, zdecydował się w pełni poświecić pracy pedagogicznej.

Mikulski, jako nauczyciel, wniósł znaczący wkład w rozwój polskiej wiolonczelistyki. Szkołę jego zarówno artystyczną jak i pedagogiczną przeszli wybitni wykonawcy, w tym między innymi: Aleksander Bronisław Ciechański, Witold Herman, Jerzy Klocek, Andrzej Orkisz oraz Henryk Zarzycki.

Cechy wykonawstwa wiolonczelowego

Artystyczna działalność Józefa Mikulskiego odznaczała się wieloma urzekającymi cechami, które nawiązywały do francuskiej tradycji wykonawczej. Jego technika była nie tylko znakomita, ale również ściśle podporządkowana intencjom muzycznym, co sprawiało, że każdy występ nabierał wyjątkowej wartości. Dbałość o klarowność formalną kompozycji, zachwycający dźwięk oraz niezawodna intonacja przyczyniały się do jego zasłużonego uznania w kręgach muzycznych.

Opracowania, które artysta stworzył w odniesieniu do dzieł L.v. Beethovena i Krzysztofa Meyera, tylko utwierdzają w przekonaniu o jego dużym zasobie wiedzy muzycznej, a także o jego rzetelności i odpowiedzialności w zakresie edytorstwa. Edukacja u Dirana Alexaniana, znakomitego pedagoga, miała znaczący wpływ na jego styl interpretacji muzycznej.

Mikulski wprowadził do polskiej pedagogiki instrumentalnej zasady swojego mistrza, które zostały przedstawione w jego pracach teoretycznych. Te prace, które uporządkowały dotychczas znane elementy techniki wiolonczelowej, były opatrzone wstępem autorstwa Pablo Casalsa. Dzięki tym działaniom, jemu udało się znacząco wzbogacić polskie podejście do nauczania gry na wiolonczeli.

Krakowski artysta z powodzeniem stosował również opracowane przez Dirana Alexaniana Suity J.S. Bacha na wiolonczelę solo. W tych utworach zastosowano podstawową zasadę, która kładła nacisk na symboliczne struktury kompozycji Bacha, co wprowadzało nowy wymiar interpretacyjny w grze na tym instrumencie.

---

Oceń: Józef Mikulski (muzyk)

---