Stanisław Drabik


Stanisław Drabik to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego teatru operowego. Urodził się 9 września 1900 roku w Krakowie, a swoje życie zakończył w tym samym mieście 20 stycznia 1971 roku.

Był nie tylko wybitnym tenorem, ale także reżyserem operowym, co czyni go jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiej kultury muzycznej. Warto wspomnieć, że był pierwszym dyrektoremOpery Wrocławskiej, co stanowi kluczowy moment w rozwoju sceny operowej w Polsce.

Życiorys

Stanisław Drabik, syn Michała, który był strażakiem, oraz Reginy z Rumianów, wykazał od młodych lat zainteresowanie muzyką. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydował się na naukę w szkole śpiewu S. Bursy w Krakowie, co ukierunkowało jego przyszłość artystyczną.

W okresie od 1917 do 1918 roku służył w armii austro-węgierskiej, gdzie spędził czas na froncie włoskim. Po zakończeniu służby, podjął studia operowe zarówno w Warszawie, pod czujnym okiem Ignacego Dygasa, jak i w Mediolanie, co zaowocowało jego przyszłymi osiągnięciami scenograficznymi.

Jego debiut sceniczny miał miejsce 17 stycznia 1920 roku, kiedy to wystąpił jako Jontek w Halce S. Moniuszki, prezentowanej w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Kariera Drabika nabrała tempa, gdy w latach 1931-1939 występował w Operze Królewskiej w Belgradzie, gdzie w 1932 roku zrealizował swoją debiutancką inscenizację opery Casanova. Jego występy miały miejsce nie tylko w Serbii, ale także w Zagrzebiu, Budapeszcie, Wiedniu oraz na polskich scenach operowych, co uczyniło go znanym w kraju i za granicą.

W jego repertuarze znajdowały się 47 partii tenorowych, w tym znaczące role takie jak Stefan w Strasznym Dworze, Gerald w Lakmé, Cavaradossi w Tosce i Don José w Carmen, nie wspominając o tytułowych postaciach Fausta i Manru.

Po II wojnie światowej, Drabik odegrał kluczową rolę w odbudowie polskiej sceny operowej we Wrocławiu. Pełniąc funkcję pierwszego dyrektora Opery Wrocławskiej w latach 1945-1947, a następnie jako kierownik artystyczny w latach 1951-1952, wniósł świeży powiew do działalności operowej. 8 września 1945 roku, w swojej reżyserii, zainaugurował działalność tego teatru, wystawiając Halkę, a jednocześnie śpiewając partię Jontka. W latach 1947-1949 zorganizował operę robotniczą w Wrocławiu, a w 1954 roku przeniósł tę działalność do Krakowa.

Po zakończeniu swojej kariery artystycznej, Stanisław Drabik znalazł miejsce spoczynku na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera GC-wsch-8), pozostawiając po sobie niezatarte ślady w świecie opery.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Drabik, wybitna postać, został uhonorowany wieloma odznaczeniami, które stanowią dowód jego zasług i poświęcenia. Wśród nich znajdują się:

  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznawany dwukrotnie: po raz pierwszy 11 listopada 1934 roku, a następnie 19 lipca 1955 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy, nadany przez Jugosławię.

Upamiętnienie

Właśnie na cześć Stanisława Drabika w stolicy Dolnego Śląska, Wrocławiu, została nazwana ulica, która dawniej nosiła nazwę Opernstrasse. Ta trasa łączyła ulicę Świdnicką z placem Wolności. Niestety, po wyburzeniu budynku Generalnej Komendantury oraz przemianach związanych z operą, ulica ta zniknęła z mapy miasta, przechodząc w obszar Promenady Staromiejskiej.

Obecnie, aby uhonorować jego pamięć, jedno z wrocławskich osiedli, Jagodno, nosi jego imię, co jest wyrazem uznania dla jego zasług.

Przypisy

  1. Lokalizator Grobów – Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 03.12.2020 r.]
  2. Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006 r., s. 162.
  3. M.P. z 1955 r. nr 96, poz. 1298 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  4. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu propagandy muzyki polskiej zagranicą”.
  5. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939 r., s. 62. [dostęp 14.07.2021 r.]

Oceń: Stanisław Drabik

Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:16