Zygmunt Wiehler

Kultura i sztuka

Zygmunt Wiehler, urodzony 10 lutego 1890 roku w Krakowie, to postać wybitna w dziedzinie muzyki polskiej. Jako kompozytor i dyrygent, pozostawił po sobie istotny wkład w kulturę muzyczną naszego kraju. Jego życie zakończyło się 26 grudnia 1977 roku w Warszawie.

Życiorys

Warto poznać postać Zygmunta Wiehlera, syn Jana, który swoje życie artystyczne związał z Krakowem, gdzie zgłębiał tajniki fortepianu, kompozycji oraz dyrygentury w ramach Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego. Już od 1907 roku jego utalentowane ręce pracowały w licznych teatrach na terenie całego kraju. Był również aktywnym kierownikiem muzycznym i dyrygentem warszawskich kabaretów, takich jak Qui Pro Quo, Perskie Oko i Morskie Oko w latach 20. i 30. XX wieku.

Jego wszechstronna twórczość obejmowała różnorodne gatunki muzyczne – od muzyki symfonicznej, przez chóralną, aż po operetkową, wodewilową i baletową. W latach 1935–1939 pełnił rolę kierownika muzycznego Baletu Parnella. Jego talent został doceniony na międzynarodowej arenie, co potwierdzają zdobyte medale na igrzyskach olimpijskich. W 1936 roku podczas imprezy w Berlinie otrzymał brązowy medal za swoją muzykę baletową.

Nieco później, w tym samym roku, został uhonorowany złotym medalem oraz nagrodami za cztery balety na Olimpiadzie Tanecznej w Berlinie, w tym za takie dzieła jak Dożynki, Lajkonik krakowski, Umarł Maciek, umarł oraz Wesele łowickie. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował swoją twórczość w teatrach Łodzi i Warszawy, a od końca lat 50. zdecydował się na pełne poświęcenie kompozycji.

W swoim dorobku artystycznym pozostawił imponującą liczbę ponad tysiąca piosenek, z których wiele zyskało popularność i uznanie wśród słuchaczy. Z dodatkowym sukcesem zajmował się też muzyką filmową. Ostatecznie spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 287-5-9).

Kompozycje

Muzyka filmowa

  • 1936: Ada! To nie wypada!,
  • 1937: Ułan księcia Józefa,
  • 1938: Testament profesora Wilczura,
  • 1939: Trzy serca,
  • 1939: O czym się nie mówi,
  • 1939: Złota Maska,
  • 1946: W chłopskie ręce,
  • 1953: Sprawa do załatwienia.

Piosenki

  • Ada to nie wypada (sł. Jerzy Jurandot, wyk. Ada Biedrzyńska, Irena Santor, Sława Przybylska, Sami Swoi),
  • Biały boston (sł. Andrzej Włast),
  • Chcecie to wierzcie (sł. Jerzy Jurandot),
  • Dulcynea (sł. Andrzej Włast),
  • List zza oceanu (sł. Julian Tuwim),
  • Maleńki znak (sł. Krystyna Wolińska, wyk. Irena Santor),
  • Naucz mnie kochać (sł. Ludwik Starski),
  • Nie kochać w taką noc to grzech (sł. Jerzy Jurandot),
  • Niebieski walc (sł. Wiktor Krystian, wyk. Hanka Ordonówna, Mira Zimińska, Zula Pogorzelska),
  • Nikt mnie nie rozumie tak jak ty (sł. Jerzy Jurandot, wyk. Aleksander Żabczyński),
  • Pada śnieg,
  • Tomasz, skąd ty to masz (sł. Aleksander Orlan, wyk. Ludwik Sempoliński),
  • Walca tańczy cały świat (sł. Ludwik Starski).

Przypisy

  1. Elżbieta E. Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, t. T. 12 w-ż, Kraków: Polskie Wydawn. Muzyczne, 2012, s. 158–159, ISBN 978-83-224-0935-0 [dostęp 06.02.2020 r.]
  2. Podhajski Marek, Adamek-Kurgan Magdalena, Kompozytorzy polscy 1918–2000: praca zbiorowa. T. 2, Biogramy, Gdańsk: Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki, 2005, s. 1074–1075, ISBN 978-83-89444-82-0, OCLC 749791686 [dostęp 06.02.2020 r.]
  3. Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT WIEHLER, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.12.2019 r.]
  4. Leon Tadeusz Błaszczyk: Dyrygenci polscy i obcy w Polsce, działający w XIX i XX wieku. Polskie Wydawn. Muzyczne, 1964, s. 323.
  5. Tadeusz Galiński: Kultura polska 77-78: praca. Krajowa Agencja Wydawnicza, 1980, s. 54.
  6. M.P. z 1953 r. nr 90, poz. 1142 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Oceń: Zygmunt Wiehler

★★★★★
Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:16