Budynek Seminarium Duchownego na Wawelu

---

Historia

Obiekt składa się z trzech historycznych budynków, które pochodzą z XV wieku. Wśród nich znajduje się struktura, która została wzniesiona z myślą o królowej Zofii, ostatniej małżonce Jagiełły. Budynek ten później stał się domem prebendarzy kaplicy św. Trójcy, ufundowanej przez Władysława II Jagiełłę w roku 1431. Kolejnym istotnym elementem jest dom Hińczy z Rogowa, który z czasem został oddany mansjonarzom, a także dom znany jako Pińczów, należący do Jana Głowacza z Oleśnicy, brata kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, w którym częściowo zachowało się hypocaustum.

Dom prebendarzy stał się siedzibą Wyższego Seminarium Duchownego, założonego przez bpa Bernarda Maciejowskiego w roku 1602. Na mocy fundacji bpa Konstantego Felicjana Szaniawskiego, w 1729 roku dołączono do niego kolejne dwa budynki, które zostały zaprojektowane przez Kacpra Bażankę. Warto wspomnieć, że w roku 1801 budynek przeszedł przebudowę, którą przeprowadził Jan Chrzciciel Markl, przekształcając go w koszary wojskowe. Ten obiekt pełnił funkcję koszar do roku 1905, co wiązało się z likwidacją seminarium.

W 1913 roku w budynku zaczęło działać Muzeum Etnograficzne, które zostało zlikwidowane w czasie okupacji hitlerowskiej. Obecnie w tym miejscu mieszczą się biura części działów Zamku Królewskiego na Wawelu – Państwowe Zbiory Sztuki oraz kilka sal przystosowanych do wystaw i konferencji.

Architektura

Budynek, który możemy podziwiać, składa się z czterech kondygnacji i jest wzniesiony przy użyciu cegły, co nadaje mu wyjątkowy charakter. Wnętrze kryje w sobie bogactwo historycznych detali, w tym barokową dekorację stiukową, którą odnajdziemy w dawnym refektarzu oraz oratorium. Dodatkowo, spacerując po piwnicy i sieni, natkniemy się na późnogotyckie oraz renesansowe portale, które świadczą o wielowiekowej historii tego miejsca.

---

Oceń: Budynek Seminarium Duchownego na Wawelu

---