Kamienica Kencowska w Krakowie

W tych czasach kamienica była w rękach zamożnych rodzin niemieckich, takich jak Schillingowie, Fogelewederowie oraz Stauberowie, a przez długi czas stulecia XVII znajdowała się w posiadaniu rodu Kenców. Na początku XVIII wieku przeszła w ręce pochodzącego z Krakowa rajcy, Andrzeja Szafałkowica. W 1746 roku stała się własnością Karola Tuszki, który był także właścicielem sąsiedniej Kamienicy Wosińskiej.

W roku 1787 mieszkańcem kamienicy był znany architekt, Józef Le Brun. W czwartym ćwierć XX wieku poddano kamienicę modernizacji, która nadała jej charakterystyczne elementy klasycystyczne oraz nową dekorację z fasadą. Dalsze zmiany w architekturze miały miejsce w latach 1825-1831, kiedy to między innymi zbudowano trzecie piętro i wymieniono dach budynku.

W 1823 roku, Lorenzo Paganino Cortesi otworzył w kamienicy cukiernię, która specjalizowała się w produkcji likierów i wódek. W 1841 roku lokale przejęli szwajcarscy cukiernicy, Gaudente Redolfi i Parys Maurizio, którzy przekazali tradycję cukierniczą swoim potomkom, prowadząc działalność aż do lat czterdziestych XX wieku. W ciągu tego okresu wprowadzono wiele adaptacji zgodnych z potrzebami zakładu.

Na fasadzie budynku, wmurowano marmurową tablicę w 1930 roku, poświęconą generałowi Józefowi Chłopickiemu, który zamieszkiwał w kamienicy i zmarł w 1854 roku. 8 grudnia 1965 roku Kamienica Kencowska została wpisana do rejestru zabytków, a także została uwzględniona w gminnej ewidencji zabytków, co świadczy o jej znaczeniu w historycznym krajobrazie Krakowa.