Kościół Najświętszego Imienia Maryi w Krakowie

Początki kościoła sięgają przełomu XIX i XX wieku. Teren, na którym usytuowany jest kościół oraz klasztor oo. pijarów, wcześniej należał do folwarku Zagórskich. W 1910 roku zgromadzenie zakupiło tę posiadłość od Honoraty Jachimskiej, ostatniej spadkobierczyni Zagórskich. W następnym roku, w miejscu dawnej fabryki cykorii, architekt Jan Sas-Zubrzycki zaprojektował kaplicę, która miała służyć jako miejsce modlitwy dla wychowanków nowo budowanego zakładu. Ceremonia poświęcenia kaplicy miała miejsce w lipcu 1911 roku, a dokonał jej ks. biskup Anatol Nowak, sufragan kardynała Jana Duklana Puzyny.

Warto zaznaczyć, że kaplica była również otwarta dla mieszkańców Rakowic, gdzie odbywały się regularne nabożeństwa. Niestety, w trakcie II wojny światowej, w dniu 8 września 1939 roku, niemieccy żołnierze zdemolowali zarówno kaplicę, jak i inne paramenty kościelne, co stanowiło ogromny cios dla lokalnej społeczności. Późniejsze lata, między 1940 a 1945, były czasem renowacji wnętrza kościoła, które zostało przeprowadzone zgodnie z wizją malarza Kazimierza Puchały.

W listopadzie 1948 roku, dzięki staraniom arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy, powstała parafia w Rakowicach, a kaplica zyskała status kościoła parafialnego. W 1971 roku dokonano znacznych zmian w architekturze budynku, a nowe nawy boczne zostały dobudowane. Kościół został poświęcony przez kardynała Karola Wojtyłę, co podkreśla jego znaczenie dla regionu. W dniu 22 maja 1983 roku nastąpiło podzielenie parafii rakowickiej, w wyniku czego erygowano Parafię Matki Bożej Ostrobramskiej, z siedzibą przy ul. Meissnera.

Obecnie świątynia przyciąga uwagę nie tylko swoją architekturą, ale również wnętrzem. Jest to niewielki trójnawowy, pseudobazylikowy budynek, którego prezbiterium, wyższe od nawy głównej, jest zwieńczone trójkątnym oszklonym szczytem oraz wieżą-sygnaturką. W kościele znajduje się obraz Matki Bożej Łaskawej oraz 13-głosowe organy posiadające dwa manuały i pedał. Te unikatowe elementy wyposażenia są symbolem duchowego dziedzictwa i narodowych tradycji, które pielęgnowane są przez lokalną społeczność.