Edward Madejski

---

Młodość

Edward Madejski wychowywał się w Krakowie, gdzie jako młody chłopak brał aktywny udział w sportach. Był gimnazjalistą, który mógł się pochwalić grą w mistrzostwach Polski w piłce ręcznej, reprezentując barwy klubu Cracovia. Interesujące jest to, że mimo iż formalnie jeszcze nie osiągnął pełnoletniości, odważył się wziąć udział w tych prestiżowych rozgrywkach.

Po zakończeniu edukacji w szkole średniej, podjął studia na kierunku chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim. To właśnie tam rozwijał swoje pasje i zdobywał wiedzę, która miała zaważyć na jego późniejszej karierze.

Kariera klubowa

Edward Madejski był utalentowanym piłkarzem, który swoją sportową karierę rozpoczął wJuvenii Kraków, jednej z drużyn zrzeszonych w Związku Męskiej Młodzieży Przemysłowej i Rękodzielniczej, działającej w ramach Towarzystwa Sportowego im. Henryka Jordana. Od samego początku jego umiejętności przyciągnęły uwagę przedstawicieli bardziej renomowanych klubów. W latach 1933–1937 zagrał w 64 meczach ligowych, reprezentując barwy Wisły Kraków.

Debiutując w wieku zaledwie 19 lat, 2 lipca 1933 roku, w meczu derbowym przeciwko Podgórzu (10:1), Madejski szybko zdobył uznanie jako bramkarz. Spędził w tym klubie pięć kolejnych sezonów, z których ostatnie spotkanie rozegrał 14 listopada 1937 roku przeciwko AKS Chorzów (5:2).

W 1938 roku planował transfer do Dębu Katowice, jednak zrezygnował z przeprowadzki na Śląsk, mimo iż kluby osiągnęły już porozumienie. W niedokończonym sezonie 1939 reprezentował Garbarnię, gdzie między 14 maja a 25 czerwca 1939 roku pięciokrotnie wystąpił w roli bramkarza. Po przegranym meczu z Wartą Poznań, zakończonym wynikiem 0:5, stracił swoje miejsce w bramce i latem 1939 roku grał jako zawodnik Zaolzia Trzyniec.

Reprezentacja

Edward Madejski zadebiutował w reprezentacji Polski 6 września 1936 roku, w spotkaniu przeciwko Jugosławii. Już w sierpniu tego samego roku Józef Kałuża, kapitan drużyny, brał pod uwagę jego umiejętności. W tym miesiącu był on rezerwowym dla Spirydiona Albańskiego w czasie igrzysk olimpijskich odbywających się w Berlinie. Szczególnie zapadł w pamięć w najsłynniejszym meczu Polaków tego okresu – rywalizacji z drużyną Brazylii na Mistrzostwach Świata 1938 roku, które zakończyło się dramatyczną porażką 5:6 po dogrywce.

W czasie finałów we Francji, Madejski nie był związany formalnie z żadnym klubem, gdyż rozstał się z Wisłą Kraków w dość kontrowersyjny sposób, a z Garbarnią Kraków nie zdołał jeszcze rozpocząć działalności. Ostatnia szansa na zaprezentowanie swoich umiejętności w kadrze miała miejsce 13 listopada 1938 roku, w meczu przeciwko Irlandii. W sumie, Madejski miał okazję reprezentować Polskę 11 razy, przywdziewając drużynową bluzę bramkarską.

Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Wynik	Czas gry	Uwagi
1.	6 września 1936	Belgrad	Jugosławia	3:9 (0:5)	45 minut zmieniony przez Stanisława Andrzejewskiego	Mecz o puchar króla Piotra II
2.	23 czerwca 1937	Warszawa	Szwecja	3:1 (2:0)	90 minut	Mecz towarzyski
3.	4 lipca 1937	Łódź	Rumunia	2:4 (2:3)	90 minut	Mecz towarzyski
4.	13 marca 1938	Zurych	Szwajcaria	3:3 (1:1)	90 minut	Mecz towarzyski
5.	3 kwietnia 1938	Belgrad	Jugosławia	0:1 (0:0)	90 minut	Eliminacje Mistrzostw Świata
6.	22 maja 1938	Warszawa	Irlandia	6:0 (3:0)	90 minut	Mecz towarzyski
7.	5 czerwca 1938	Strasburg	Brazylia	5:6 (1:3, 4:4, 4:5)	120 minut	1/8 finału Mistrzostw Świata
8.	18 września 1938	Chemnitz	III Rzesza	1:4 (0:1)	90 minut	Mecz towarzyski
9.	25 września 1938	Warszawa	Jugosławia	4:4 (2:1)	90 minut	Mecz o puchar króla Piotra II
10.	23 października 1938	Warszawa	Norwegia	2:2 (0:2)	90 minut	Mecz towarzyski
11.	13 listopada 1938	Dublin	Irlandia	2:3 (1:2)	57 minut w 14′ zmieniony przez Romana Mrugałę, w 47′ wrócił na boisko	Mecz towarzyski

Powojenne losy

W okresie II wojny światowej Edward Madejski był zaangażowany w konspiracyjne działania, w tym jako zawodnik AKS Kraków. Oprócz gry w piłkę nożną aktywnie brał udział w drukowaniu ulotek niepodległościowych. Niestety, jego działalność została przerwana, gdy został aresztowany przez Gestapo w trakcie próby przemycenia kosztowności do Lwowa. W czasie swojego pobytu w areszcie spędził kilka miesięcy w celi śmierci i zachorował na tyfus. Pod koniec konfliktu wojennego udało mu się ukryć w górach.

Po wojnie, Madejski wznowił karierę piłkarską, osiedlając się w Bytomiu. Podjął pracę w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym i wstąpił do klubu piłkarskiego Polonii. Był to trzeci i ostatni klub, w którym występował w ramach zmagań pierwszoligowych. Do 1947 roku był podstawowym bramkarzem drużyny. Później wystąpił już tylko w trzech meczach, w tym w starciu z Polonią Warszawa, a także w spotkaniu przeciwko Garbarni. W tych dwóch meczach, które odbyły się w 1948 roku, zdążył oddać miejsce młodszemu koledze, Mieczysławowi Wieczorkowskiemu, zaledwie 15 lat młodszemu od siebie. Jego pożegnalny mecz miał miejsce 29 maja 1949 roku na boisku AKS Chorzów. Edward, mający wtedy 34 lata, rozegrał pierwszą połowę meczu, po czym został zmieniony przez Kazimierza Koczapskiego. Mecz zakończył się rezultatem 3:2 dla chorzowian, chociaż do przerwy wygrywała Polonia.

Interesującym aspektem był fakt, że wówczas trenerem Polonii był Michał Matyas, który był jednocześnie kolegą Madejskiego z reprezentacji narodowej. Warto wspomnieć, że rok wcześniej obaj zagrali w towarzyskim spotkaniu przeciwko Garbarni.

W 1954 roku Madejski uzyskał dyplom inżyniera na Akademii Górniczo-Hutniczej. Następnie pracował jako kierownik działu gospodarki materiałowej w Nowej Hucie. Jednak życie Madejskiego na nowo nabrało dramatyzmu w 1956 roku, gdy został aresztowany i fałszywie oskarżony o działalność dywersyjną oraz współpracę ze szpiegami. Wyrok skazujący opierał się na nieprawdziwych zeznaniach jego przełożonego. Edward spędził trzy lata w więzieniu, a po wyjściu, w 1959 roku, jego życie osobiste również ucierpiało – jego małżeństwo się rozpadło.

W latach 70. miał jeszcze kilka razy problemy z prawem i lądował w areszcie pod fałszywymi oskarżeniami. Na szczęście ostatecznie udało mu się uzyskać rehabilitację. Zmarł 15 lutego 1996 roku w Bytomiu, gdzie spędził większość swojego życia. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Sukcesy

• wicemistrzostwo Polski: 1936,
• III miejsce Mistrzostw Polski: 1933, 1934,
• 11-krotny reprezentant Polski (1936/38) – awans i udział w Mistrzostwach Świata 1938 (1/8 finału), rezerwowy podczas turnieju olimpijskiego 1936.

---

Oceń: Edward Madejski

---