Julian Łętowski

---

Życiorys

Julian Łętowski przyszedł na świat w Krakowie, 2 lutego 1857 roku w rodzinie Michała Książka oraz Antoniny z Łętowskich noszącej herb Rawicz. Warto zaznaczyć, że to właśnie nazwisko matki, Łętowska, stało się jego pseudonimem literackim. W jego rodzinie znajdowało się aż trzech młodszych braci: Karol, Stanisław Maksymilian oraz Antoni, a także trzy młodsze siostry: Maria, Helena i Józefa.

Julian rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, jednak z przyczyn finansowych musiał przerwać edukację po ukończeniu trzeciej klasy. Swoje pierwsze kroki na rynku pracy stawiał jako drukarz. Pracował jako zecer w drukarni związanej z krakowskim czasopismem „Czas”. Niestety, po złamaniu nogi jego kariera zawodowa na pewien czas stanęła pod znakiem zapytania. W trakcie rekonwalescencji wykorzystał ten czas na dokształcanie się oraz rozwijanie swoich zdolności artystycznych.

W 1878 roku Julian zyskał uznanie w krakowskim konkursie sztuki ludowej, zdobywając wyróżnienie za swoje dzieło „Urok”. Po drobnych poprawkach, utwór ten został wystawiony na scenie pod tytułem „Uroki. Obraz w czterech aktach ze śpiewami”. Rok później, opuściwszy Kraków, osiedlił się na stałe w Warszawie, przywożąc ze sobą komedię „Droga do piekła”.

To wielki sukces dramatyczny „Izrael na puszczy”, który miał swoje przedstawienia w Krakowie, Lwowie i Warszawie, zadecydował o jego decyzji poświęcenia się literaturze na stałe. Od tego momentu pisał niemal wyłącznie pod pseudonimem Julian Łętowski. W swojej karierze artystycznej miał przywilej być protegowanym dyrektora teatrów ogródkowych Józefa Tesli, a później Zygmunta Sarneckiego, współpracując z warszawskim dziennikiem „Echo”. Od 1882 roku Julian pracował jako korektor w „Słowie”.

Twórczość

Julian Łętowski był autorem o nieprzeciętnej wyobraźni, tworzącym utwory, które zdecydowanie wpisały się w kontekst literacki swojej epoki. Jego dramaturgia obejmowała takie dzieła jak „Izrael na puszczy” z 1880 roku, który jest przykładem jego zdolności do obrazowego przedstawienia dramatów społecznych.

W dziedzinie powieści i nowel, Łętowski wydał wiele tomów, które zdobyły uznanie wśród czytelników:

• „Nowocześni bohaterowie” (1888),
• „Rywale” (1890),
• „Na Bożym świecie” (1890),
• „Robakiewicz” (1892),
• „Stary mąż” (1893),
• „Rogata dusza” (1893).

Po odchodzeniu pisarza, na rynku pojawiły się zbiory jego prac, takie jak „Nowele” (1898) oraz „Dobrana para” (1899). Nowela „Wawrzyńcowie” zdobyła wyróżnienie na konkursie organizowanym przez Kurier Warszawski w 1886 roku, a później została przetłumaczona na język francuski i niemiecki.

Po jego śmierci w 1899 roku, opublikowano także tom jego liryków, zatytułowany „Sonety i gazele”. W twórczości Łętowskiego zauważalne są postacie pochodzące z uboższych warstw społecznych, w tym środowisk robotniczych i rzemieślniczych. W miarę upływu czasu, w jego pisarstwie zaczęły się pojawiać również postaci z artystycznych salonów oraz ich bywalcy.

W swoich utworach autor przykładał ogromną wagę do szczegółów topograficznych oraz do specyficznego słownictwa, które oddawało społeczny kontekst przedstawianych historii. Dzięki temu jego literatura staje się nie tylko dziełem sztuki, ale i dokumentem epoki, ukazującym życie i obyczaje tamtych czasów.

Rodzina

Julian Łętowski był osobą, która miała ciepły związek z rodziną. Wraz z żoną Katarzyną doczekali się dwóch dzieci – córki Karoliny oraz syna Erwina Stanisława.

Niestety, jego życie zakończyło się z powodu raka twarzy w dniu 12 maja 1897 roku w Warszawie. Julian został pochowany na cmentarzu powązkowskim, gdzie spoczywają liczne znane osobistości.

---

Oceń: Julian Łętowski

---