Stanisław Sebastian Lubomirski

Przedsiębiorczość i ekonomia

Książę Stanisław Sebastian Lubomirski, noszący herb Szreniawa bez Krzyża, stanowi postać o bogatej historii i znaczącym wpływie na polskie życie gospodarcze. Urodził się 31 stycznia 1875 roku w Krakowie, gdzie kształtowały się jego pierwsze pasje oraz zainteresowania. Jego życie zakończyło się 16 sierpnia 1932 roku w Karlowych Warach, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskim przemyśle i finansach.

Stanisław Sebastian Lubomirski był nie tylko sferą arystokratyczną, ale przede wszystkim dynamicznym przemysłowcem i finansistą. Stanął na czołowej pozycji w polskiej gospodarce, pełniąc rolę działacza gospodarczego. W roku 1932 został prezesem Centralnego Związku Przemysłu Polskiego, co podkreśla jego znaczenie w kształtowaniu polskiej gospodarki w trudnych czasach.

Życiorys

Stanisław Sebastian Lubomirski urodził się w szanowanej rodzinie, której przedstawicielem był książę Eugeniusz Adolf, znany ziemianin i kolekcjoner. Jego matką była Róża z Zamoyskich h. Jelita (1836–1915). Stanisław miał wielu bliskich, w tym siostry i braci, w tym Różę Zofię (1860–1881), Stefana Andrzeja, Władysława, Konstantego Eugeniusza Andrzeja (1868–1934) oraz Krystynę Marię Aleksandrę (1871–1958).

Właściwe wykształcenie zdobył w Krakowie, gdzie ukończył szkołę średnią. Następnie kontynuował naukę w Berlinie i Fryburgu. Po zakończeniu studiów powrócił do Polski i nawiązał współpracę z Henrykiem Radziszewskim, zakładając Krajowy Dom Bankowy, który zajmował się różnymi operacjami finansowymi oraz handlowymi.

W 1911 roku Stanisław objął ważną funkcję prezesa zarządu w Banku Przemysłowym w Warszawie. Jego zainteresowania wykraczały poza bankowość; był również zaangażowany w eksploatację wosku ziemnego. Interesował się poszukiwaniach naftowych, na przykład nabył tereny posiadające złoża nafty na wyspie Czelekien (obecnie półwysep) w Morzu Kaspijskim.

W maju 1910 roku stał się założycielem oraz właścicielem Warszawskiego Towarzystwa Lotniczego Awiata. Dzięki jego staraniom oraz wsparciu Awiaty udało się utworzyć pierwszą cywilną szkołę pilotów oraz warsztat do produkcji samolotów na ziemiach polskich.

Stanisław Lubomirski piastował także funkcję zastępcy komendanta Straży Obywatelskiej w Warszawie. W 1926 roku został prezesem Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów, a po zjednoczeniu przemysłu sprawował rolę prezesa Centralnego Towarzystwa Przemysłu Polskiego. W latach 1927–1931 pełnił również funkcję prezesa Rady Nadzorczej Banku Handlowego.

5 marca 1905 roku w malowniczym Zakopanem wziął ślub z Jadwigą z Bożeniec-Jełowickich h. wł. (1877–1965). Para nie doczekała się potomstwa.

Stanisław Lubomirski zmarł w Karlowych Warach i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w Aleja Zasłużonych-1-14.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Sebastian Lubomirski był wyróżniającą się postacią, która zdobyła szereg odznaczeń i nagród za swoje zasługi. Wśród jego osiągnięć znajdziemy między innymi:

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 28 kwietnia 1926 roku,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 20 września 1925 roku.

Przypisy

  1. Początki aeronautyki wojskowej. W: Hubert Mordawski: Siły powietrzne w I wojnie światowej. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008, s. 45-46.
  2. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW LUBOMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.12.2019 r.]
  3. M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 293 „za zasługi, położone na polu organizacji i rozwoju bankowości”.
  4. a b M.P. z 1925 r. nr 231, poz. 950 „za gorliwą, owocną i pełną poświęcenia służbę w Straży Obywatelskiej”.
  5. Zbigniew Landau, Lubomirski Stanisław Sebastian (1875–1932) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1987, T. XVIII. z. 1, s. 56–57.
  6. Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.

Oceń: Stanisław Sebastian Lubomirski

★★★★★
Średnia ocena:5 Liczba ocen:11