Witold Leonhard

---

Życiorys

Witold Leonhard był synem Wiktora oraz Karoliny z domu Musil. Dzieciństwo spędził w rodzinnym gronie, mając dwoje młodszego rodzeństwa: Zofię oraz Jerzego Jana, który zasłużył się jako podpułkownik Wojska Polskiego i dowódca 15 pułku artylerii lekkiej. Jerzy był również bohaterem bitwy nad Bzurą, co dodatkowo wzbogaca historię rodziny.

W latach 1910–1912 Witold kontynuował swoje pasje artystyczne, studiując malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego nauczycielami byli uznawani artyści, między innymi Wojciech Weiss oraz Teodor Axentowicz. W 1913 roku podjął decyzję o dalszych studiach w Dreznie, co było zaledwie jedną z jego licznych podróży. Włóczył się po Francji, Włoszech i Hiszpanii, zdobywając nowe inspiracje i doświadczenia artystyczne.

Po zakończeniu I wojny światowej miał nadzieję na nowe możliwości i osiedlił się w Warszawie. Jego pracownia znajdowała się w Jabłonnie, co pozwalało mu na twórczy wypoczynek z dala od miejskiego zgiełku. W 1919 roku, razem ze Zbigniewem Pronaszką, zaprojektował wnętrze kawiarni „Ziemiańska”, a jego wyjątkowe zdolności artystyczne przyczyniły się do stworzenia tam pięknych fresków.

W 1928 roku, wraz z przyjacielem oraz współpracownikiem, Józefem Szperberem, podjął się restauracji polichromii na elewacji kamienicy Rolińska, mieszczącej się przy Rynku Starego Miasta 25 w Warszawie. Jego prace zdobiły także kabiny transatlantyku MS Piłsudski, co świadczy o uznaniu dla jego talentu.

Współpracował z różnymi pismami, m.in. z „Wiadomościami Literackimi”, „Kurierem Porannym”, „Naokoło Świata” oraz „Szpilkami”, gdzie publikował swoje rysunki satyryczne. Dodatkowo, projektował kilimy dla zakopiańskich pracowni tkackich, łącząc sztukę z rzemiosłem.

Podczas niemieckiej okupacji Witold wraz z małżonką, Alicją z domu Goldfeder, na krótki czas mieszkał u jej siostry, Zuzanny Neuman, na ul. Chocimskiej 12. Od 1943 roku oboje ukrywali się w wynajętym lokalu w Podkowie Leśnej. Alicja, będąca Żydówką, w większości czasu przebywała w pokoju, unikając kontaktu zewnętrznego, co miało na celu ochronę ich obu. Witold natomiast regularnie opuszczał ich tymczasowe schronienie, załatwiając codzienne sprawy, takie jak zakupy, wyprowadzanie psa, a także angażował się w działalność prasową w podziemiu, a nawet grał w brydża z przyjaciółmi.

Z czasem sytuacja finansowa stała się dla nich trudna. Witold miał problemy ze sprzedażą biżuterii, a lokalne sklepy odmawiały mu sprzedaży chleba na kredyt. Mimo wielu przeciwności, jakich doświadczali, oboje ostatecznie przeżyli wojnę, co ukazuje siłę ich charakterów i determinację w walce o przetrwanie.

Twórczość

W twórczości Witolda Leonharda dominują tematy związane z pejzażem oraz martwymi naturami. Artysta rozpoczął swoją karierę wystawienniczą we Lwowie oraz Zakopanem, a następnie prezentował swoje prace w miastach takich jak Łódź, Poznań i Warszawa. Na szczególną uwagę zasługują jego indywidualne ekspozycje, które miały miejsce w prestiżowym Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie zorganizowano dwie wystawy w latach 1922 i 1930.

Malarstwo

• Słota jesienna, 1909,
• W słońcu, ok. 1910,
• Studium chmur, 1910,
• Bukiet chryzantem w glinianym dzbanie,
• Ateny,
• Zagroda, 1928,
• Samotna topola, 1928,
• Wieś, 1928,
• Krajobraz St. Tropez, 1930,
• Pejzaż z Korsyki,
• Pejzaż z Hiszpanii, 1930,
• Lliria koło Walencji, 1936,
• Łódź rybacka, 1936,
• Wieś na Ibizie, 1935,
• Port na Ibizie, 1936,
• Widok na katedrę na Ibizie, 1935,
• Zimowy dzień na Ibizie, 1936,
• Pejzaż wiejski, 1937.

Opracowania graficzne książek i czasopism

• „Naokoło Świata” (okładka), nr 30, wyd. Gebethner i Wolff, 1926.

---

Oceń: Witold Leonhard

---