Władysław Wróblewski

---

Życiorys

Władysław Wróblewski był osobą o fascynującej biografii. Urodził się jako syn Wincentego (1831–1892), który był oficerem w powstaniu styczniowym, oraz Walerii z Bossowskich. W rodzinie mieli się również jego dwaj bracia oraz siostra: Stanisław (1868–1938), który działał w administracji, Wincenty (1871–1942), lekarz specjalizujący się w bakteriologii i autorem licznych prac, a także Maria.

Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1897 roku obronił doktorat. W latach 1900–1912 pracował w służbie cywilnej, zaczynając swoją karierę jako urzędnik w Lwowie w C.k. Namiestnictwie Galicyjskim. Od 1910 roku pełnił rolę przedstawiciela Namiestnictwa w Starostwie w Krakowie, a kolejne lata były związane z jego urlopem. W 1911 roku zawarł związek małżeński z Zofią Obtułowicz, utalentowaną pianistką i absolwentką lwowskiego konserwatorium. Para wychowywała troje dzieci: Ferdynanda, Marię oraz Adama, który poniósł śmierć w obozie KL Auschwitz.

W roku 1908 uzyskał habilitację, a następnie przez dekadę, do roku 1918, pełnił funkcję docenta nauki administracji i prawa administracyjnego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1917 roku, po przeniesieniu do Warszawy, zdecydował się zrezygnować z oferty profesury i rozpoczął pracę w Prezydium Rady Regencyjnej. Od 19 stycznia 1918 roku piastował stanowisko szefa Biura Prezydjalnego Rady Ministrów Królestwa Polskiego. W dniach 4–17 listopada 1918 roku kierował rządem prowizorycznym Królestwa Polskiego oraz Ministerstwem Spraw Zagranicznych.

Wraz z rządem Jędrzeja Moraczewskiego sprawował tę samą funkcję, lecz już w randze podsekretarza stanu. W 1919 roku stanął na czele delegacji polskiej, której celem było przejęcie prowincji pruskiej, a w roku 1920 zasiadał jako wiceprzewodniczący w polskiej delegacji pokojowej w Mińsku. W latach 1921–1922 był posłem RP w Londynie, a następnie od 10 listopada 1922 do 13 października 1925 roku pełnił tę samą rolę w Waszyngtonie. W Nowym Świecie, zachęcony przez Stefana Mierzwę, objął przewodnictwo w komitecie stypendialnym Fundacji Kościuszkowskiej, a jego reputacja wśród Polonii znacząco wspierała inicjatywy związane ze zbiórką funduszy na stypendia.

Po przewrocie majowym w 1926 roku na krótko wycofał się ze spraw publicznych, angażując się w dziennikarstwo, m.in. jako redaktor naczelny „Gazety Poznańskiej i Pomorskiej”. W latach 1929–1936 sprawował stanowisko prezesa Banku Polskiego. W 1937 roku przeszedł na emeryturę, jednocześnie podejmując pracę w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, co kontynuował do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. Czas okupacji spędził w Warszawie, a po wybuchu powstania warszawskiego w 1944 roku został deportowany do obozu przejściowego w Pruszkowie.

Po wojnie został objęty zakazem powrotu do stolicy i osiedlił się w Łodzi, gdzie stał się jednym z inicjatorów powstania Uniwersytetu Łódzkiego, obejmując stanowisko kierownika Katedry Nauki o Państwie i Prawa Państwowego na Wydziale Prawno-Ekonomicznym. Jako szef Prezydium Rady Ministrów był najprawdopodobniej autorem „projektu francuskiego” konstytucji polskiej, który znany jest dziś jako pierwowzór konstytucji marcowej.

Władysław Wróblewski spoczywa na cmentarzu Starym pw. św. Józefa w Łodzi, w kwaterze 27, rząd 7, nr 27.

Ordery i odznaczenia

Władysław Wróblewski otrzymał szereg prestiżowych nagród oraz odznaczeń w uznaniu za swoje zasługi i wkład w rozwój kraju. Wśród nich znajdziemy:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1923 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, który przyznano mu dwukrotnie – po raz pierwszy 9 listopada 1931, a kolejny raz 13 maja 1933,
• Order Krzyża Orła III klasy, nadany w 1933 roku w Estonii.

---

Oceń: Władysław Wróblewski

---