Kamienica Wikowicowska w Krakowie

---

Historia kamienicy

Obiekt ten, stanowiący interesującą część krakowskiego dziedzictwa architektonicznego, powstał w drugiej połowie XIII wieku, na miejscu usuniętego wału obronnego Okołu. W końcu XIV stulecia przeszedł w ręce rodziny Slosknechta. Miał charakter jednotraktowy, jednak już w XV wieku doczekał się rozbudowy, przyjmując typowy dla krakowskich kamienic układ, z maciochem umiejscowionym nad przejściem.

Na początku XVII wieku zrealizowano jego przebudowę w stylu barokowym. Dzięki temu zachowały się takie elementy jak: portal, trzy kamienne filary międzyokienne, w tym jeden z gmerkiem złotnika D. Knipera, oraz polichromowany strop belkowy. W latach 1628–1665 kamienica znajdowała się w rękach rodziny Lanierów. Po raz pierwszy w 1720 roku pojawia się w dokumentach nazwa Kamienica Wikowicowska.

Dramatycznym epizodem w historii obiektu był wielki pożar Krakowa w 1850 roku, który całkowicie zniszczył budynek. W 1856 roku odbudowano go według projektu Ignacego Hercoka, jako trzypiętrowy, z klasycystyczną fasadą. Wnętrza wzbogacił znany z ikonografii salon Lindquistów, charakteryzujący się barokowym wystrojem, w którym znajdowały się liczne antyki oraz obrazy.

Na początku XX wieku w kamienicy funkcjonował sklep jubilerski Wilhelma Krengla, a także siedziba Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie „Resham”. Wydarzeniem, które przyciągnęło uwagę krakowskiej prasy, był napad rabunkowy na ten sklep, który miał miejsce 25 maja 1908 roku. Od 1910 roku budynek stał się własnością komunalną.

Kamienica otrzymała status zabytku 10 marca 1966 roku i obecnie znajduje się zarówno w rejestrze zabytków, jak i gminnej ewidencji zabytków, co świadczy o jej znaczeniu w kontekście kulturowym Krakowa.

---

Oceń: Kamienica Wikowicowska w Krakowie

---