Kacper Meciszewski


Kacper Meciszewski, postać o bogatej historii, to nie tylko pułkownik wojsk polskich, ale także uzdolniony prawnik i dramatopisarz. Urodził się w 1763 roku w Krakowie, gdzie miał również swoje ostatnie dni życia, zmarł 28 września 1803 roku.

Jego życie i twórczość, związane z herbem Prawdzic, pozostają ważnym fragmentem polskiej kultury i historii.

Życiorys

Kacper Meciszewski, urodzony w rodzinie mieszczańskiej, był synem Wawrzyńca Meciszewskiego, który w późniejszym czasie został wójtem III Cyrkułu Garbarskiego, oraz Gertrudy ze Smolińskich. W latach 1774-1780 uczył się w Szkołach Przygłównych Krakowskich, a później kontynuował studia z zakresu prawa w Szkole Głównej.

W swojej karierze Meciszewski objął stanowisko subdelegata grodzkiego w Siewierzu oraz prokuratora prawa magdeburskiego. Od 1785 roku piastował funkcję sekretarza królewskiego. W tym czasie opublikował komedię pt. „Rywale czyli Capstrzyk w Krakowie”, wydaną w 1786 roku w piśmie Nowy Korbut, oraz przekład dzieła prawniczego J. Ch. Heinecciusa pod tytułem „Ustanowienie prawa cywilnego w sposobie łatwym zebrane, wielą przystosowaniami pomnożone i na język ojczysty przełożone” (wydanie 2 tomowe, Kraków, 1785-1786).

Podatny na publiczne życie i z przekonaniami proklamującymi reformy, zabiegał o przyjęcie do adwokatury krakowskiej. Jego starania zostały uwieńczone sukcesem dopiero pod koniec 1788 roku, dzięki poparciu Filipa Nereusza Lichockiego, ówczesnego syndyka miejskiego, mimo wcześniejszych konfliktów z innymi patronami palestry.

W dniu 1 lipca 1790 roku Sejm nobilitował Meciszewskiego, nadając mu herb Prawdzic. Jego zaangażowanie w życie miasta było widoczne, bowiem brał udział w zgromadzeniu wydziałowym 8 sierpnia 1791 roku, gdzie w swoim wystąpieniu opowiedział się za Konstytucją 3 maja.

Podczas insurekcji kościuszkowskiej, 25 marca 1794 roku, został sekretarzem Komisji Porządkowej Województwa Krakowskiego, a niecały miesiąc później objął stanowisko generalnego audytora w stopniu kapitana. Warto zaznaczyć jego darowiznę dla armii powstańczej – 24 kwietnia ofiarował konia do ciągnięcia armat oraz 12 pałaszy dla kawalerzystów. Po upadku powstania, zmuszony do ucieczki z Krakowa, zabrał ze sobą archiwum Komisji, niestety nie zachowane do naszych czasów.

Po pewnym czasie jego losy znowu związały się z Krakowem, a 27 marca 1797 roku uzyskał tytuł doktora obojga praw, co umożliwiło mu praktykę adwokacką, w której specjalizował się w sprawach skomplikowanych. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie, gdyż został oskarżony o krzywoprzysięstwo i popełnił samobójstwo.

Kacper Meciszewski miał dwie żony: jego pierwsza małżonka, Marianna z Piklewiczów (vel Pisklewicz), zmarła w 1801 roku i pozostawiła mu synów, Filipa Nereusza oraz Kazimierza, a także córkę Emilię Honoratę. Drugą żoną Meciszewskiego była Barbara Fogtówna, matka Hilarego Walentego Meciszewskiego, znanego krakowskiego publicysty.

Przypisy

  1. Emilia Honorata wyszła za mąż za Maksymiliana Bartynowskiego i za jej pośrednictwem należąca do Meciszewskiego podkrakowska wieś Karniowice trafiła do majątku Bartynowskich.
  2. Imiona Filip Nereusz nadał Meciszewski swemu urodzonemu w 1786 pierworodnemu synowi, późniejszemu pułkownikowi wojska polskiego, zabitemu przez podchorążych w Noc Listopadową.
  3. Zobacz historia krakowskiej dzielnicy Piasek.
  4. Dzieło anonimowe, mylnie przypisywane Feliksowi Oraczewskiemu; dedykowane J. Wodzickiemu, do muzyki Wawrzyńca Zagórskiego. Była to satyra krytycznie przedstawiająca bolączki Krakowa końca XVIII wieku i wady jego ówczesnych mieszkańców. Ponieważ w mieście nie było wówczas zawodowego teatru, komedię tę autor wystawił amatorsko – trzykrotnie – w dworku Lichockich przy Szpitalnej.
  5. Po reformach Komisji Edukacji Narodowej mianem "Szkoły Głównej Koronnej" określano Akademię Krakowską.
  6. Według Orgelbranda w latach 1787–1788.

Oceń: Kacper Meciszewski

Średnia ocena:4.78 Liczba ocen:24