Ludwik Ćwiklicer

---

Życiorys

Ludwik Ćwiklicer przyszedł na świat w 1849 roku w Krakowie. W tym samym mieście ukończył zarówno gimnazjum, jak i studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł doktorski w 1878 roku. Jako doświadczony lekarz był przypisany do ulicy Floriańskiej 266, gdzie praktykował w Szpitalu św. Łazarza. Po pewnym czasie objął stanowisko lekarza oraz kierownika szpitala w Podhajcach, gdzie zyskał również uznanie i został wybrany burmistrzem miasta.

W końcu 1881 roku przeniósł się do Dobromila, gdzie pełnił funkcję miejskiego lekarza. W 1882 roku przyjął stanowisko lekarza salinarnego, które piastował aż do 1906 roku. W 1895 roku pracował dla c. k. zarządu salinarnego w Lacku. W 1893 roku ponownie objął zaszczytny urząd burmistrza Dobromila, który sprawował aż do momentu swojej śmierci. Jego kadencja obfitowała w znaczne osiągnięcia, w tym założenie kasy oszczędności, a także budowę dwóch szkół, rzeźni, kółka rolniczego oraz ochronki dla sierot. Gdy obejmował urząd, Dobromil borykał się z deficytem, jednak dzięki jego staraniom miasto zyskało majątek w wysokości około miliona koron.

Był również aktywnym członkiem wydziału powiatu dobromilskiego, pracując jednocześnie jako lekarz w urzędzie miejskim. Ponadto, zrealizował pomysł zorganizowania stróżów publicznych drzew w mieście, którzy mieli dbać o ich bezpieczeństwo. W czasie jego urzędowania, Ćwiklicer działał w Związku 37 Miast.

Jako osoba zaangażowana w medycynę, w 1893 roku wszedł w skład pierwszej Rady Izby Lekarskiej w Krakowie, a po wyborze w 1902 roku, w sierpniu 1905 roku został ponownie wybrany na członka Izby Lekarskiej Zachodnio-Galicyjskiej z okręgu Sanok-Brzozów-Lisko-Dobromil. Jego zastępcą był doktor Karol Zaleski. Ćwiklicer zasiadał w wydziale Izby Lekarskiej Zachodnio-Galicyjskiej oraz był członkiem Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich, gdzie w 1901 roku został przewodniczącym sekcji TLG w Sanoku. Był obecny na Zjazdach Lekarzy i Przyrodników Polskich w Krakowie.

W ramach swoich obowiązków, jako reprezentant zarządu powiatowych kółek rolniczych, namiętnie działał w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Spożywczym w Przemyślu oraz pełnił funkcję delegata i członka rady nadzorczej ludowego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń „Wisła”. W 1905 roku był sygnatariuszem odezwy lekarzy polskich, mającej na celu walkę z problemem alkoholizmu.

W trakcie studiów, Ludwik Ćwiklicer zaangażował się w działalność ochotniczej straży pożarnej, co zaowocowało jego późniejszymi inicjatywami jako organizatora i działacza w tej dziedzinie. Pracował na rzecz utworzenia Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Galicji, gdzie od 1887 roku zasiadał w radzie zawiadowczej. Oprócz tego, od 1900 roku był drugim zastępcą naczelnika, a od 1904 roku zastępcą naczelnika tej organizacji. Był założycielem oddziałów ochotniczej straży pożarnej w różnych miastach i wsiach oraz Związku Straż Pożarnych we Lwowie.

Jego wysiłki na rzecz unowocześnienia oraz wyposażenia straży pożarnych były istotne dla poprawy jakości ich funkcjonowania. W 1872 roku pełnił rolę sekretarza podczas zjazdu straży ogniowych galicyjskich w Wieliczce. Od 1884 roku był naczelnikiem ochotniczej straży pożarnej w Dobromilu, a w 1903 roku zasiadł w zarządzie OSP VII okręgu Tarnopolskiego. W 1903 roku wziął udział w zjeździe ochotniczych straży ogniowych w Pradze, gdzie przedstawiał interesy Polaków.

Dodatkowo, był aktywny jako członek komisji podczas Krajowego Zjazdu Strażackiego, który odbył się w Sanoku 23 lipca 1904 roku. W maju 1906 roku objął stanowisko dyrektora powiatowego kursu pożarniczego w Dobromilu i kierował komitetem redakcyjnym czasopisma „Przewodnik Pożarniczy”.

Za swoje długoletnie zasługi, w 1897 roku otrzymał odznakę za 30-letnią, nieprzerwaną i wierną służbę w straży pożarnej, co czyniło go najstarszym strażakiem w Galicji w tym czasie. Uzyskał tytuły honorowego obywatelstwa Podhajec oraz Dobromila. W 1898 roku został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi Cywilnej z Koroną, a przed 1900 rokiem zyskał honorową odznakę Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Galicji za swoją długoletnią i bezwzględną służbę.

W 1906 roku, z okazji jubileuszu 40-lecia służby, został odznaczony medalem cesarskim. Niestety, zdrowie Ćwiklicera zaczęło się pogarszać, co zmusiło go do przewozu z Dobromila do Krakowa pod koniec listopada 1911 roku. Zmarł na serce 7 grudnia 1911 roku w Krakowie. 10 grudnia 1911 roku pochowano go w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XIVA, rząd północno-wschodni).

---

Oceń: Ludwik Ćwiklicer

---