Ludmiła Krakowiecka


Ludmiła Krakowiecka, urodzona 28 grudnia 1900 roku w Krakowie, była postacią o niezwykle bogatym dorobku intelektualnym i duchowym. Zmarła 17 lutego 1971 roku w Poznaniu, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w wielu dziedzinach. Była filozofem, prawnikiem oraz historykiem medycyny, co czyni jej osiągnięcia wyjątkowymi w polskiej kulturze.

Nie tylko jednak jej wiedza naukowa przyciągała uwagę, ale również jej głębokie przeżycia duchowe. Ludmiła Krakowiecka była również mistyczką chrześcijańską, co wskazuje na jej zaangażowanie w życie religijne oraz duchowy rozwój. W 1941 roku zainicjowała stworzenie stowarzyszenia religijnego Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej (RSMU), które miało na celu nie tylko ubogacenie duchowego życia ochotników, ale także wsparcie dla osób potrzebujących.

Biografia

Ludmiła Krakowiecka przyszła na świat w 1900 roku w Krakowie. Jej ojcem był Adam Wrzosek, młody lekarz, który stawiał pierwsze kroki w karierze naukowej jako asystent w Katedrze Patologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z biegiem lat awansował na profesora medycyny. Jej matka, mimo że rozpoczęła studia medyczne w Zurychu, nie zdołała ich ukończyć.

W Krakowie spędziła swoje młodzieńcze lata, gdzie ukończyła szkołę podstawową, a w 1919 roku zdała maturę. Po przeprowadzce z rodzicami, rozpoczęła studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim oraz później na Poznańskim. W 1926 roku zdobyła dyplom doktora filozofii, broniąc rozprawę na temat „Twórczości naukowej Alfonsa Gratry”.

W 1924 roku Ludmiła poślubiła Wiesława Krakowieckiego, studenta Uniwersytetu Poznańskiego. Z tego związku urodził się jej syn, Jerzy, jednak małżeństwo okazało się nieudane głównie z powodu męża, który nie potrafił zaakceptować istnienia dziecka. Ostatecznie ich związek zakończył się cywilnym rozwodem, a także dożywotnią separacją kościelną, zgodnie z ówczesnym prawem dzielnicowym.

W 1932 roku uzyskała tytuł magistra prawa. Przez pewien czas pracowała jako kurator na oddziałach dla kobiet w poznańskim więzieniu, a później jako asystent w Katedrze Prawa Karnego na Uniwersytecie Poznańskim.

W czasie okupacji hitlerowskiej znalazła się w Warszawie, gdzie pracowała jako wychowawczyni w instytucji opiekuńczej dla porzuconych chłopców. Angażowała się także w działalność konspiracyjną, pomagając ojcu w organizacji oraz prowadzeniu wydziału lekarskiego tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich.

Po tragicznym powstaniu warszawskim, w którym straciła syna, schroniła się w Krakowie. W marcu 1945 roku wróciła wraz z rodzicami do Poznania, gdzie zaczęła pracę jako asystentka w Katedrze Historii Medycyny, kierowanej przez jej ojca. W 1950 roku została docentem, a później kierownikiem Katedry i Zakładu Historii Medycyny na Akademii Medycznej, gdzie pracowała aż do przejścia na emeryturę w 1970 roku.

Ludmiła była aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych i pozostawiła po sobie ponad trzydzieści publikacji naukowych oraz kilka prac gotowych do wydania. Odeszła z tego świata 17 lutego 1971 roku i spoczęła na Cmentarzu Komunalnym na Junikowie, gdzie została pochowana w grobie razem z jej rodzicami (pole 1, kwatera 1, miejsce 26).

Wizje mistyczne

W latach 1936-1967 Ludmiła Krakowiecka przeżyła niezwykłe doświadczenia mistyczne, które miały fundamentalne znaczenie dla jej życia i działalności. W swoich relacjach opisała szereg objawień, w których ukazał jej się Pan Jezus oraz Matka Boża.

Wpływ tych mistycznych wizji skłonił ją do założenia wspólnoty o nazwie Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej (RSMU). Wspólnota ta powstała z pragnienia dzielenia się doświadczeniami duchowymi i wspierania innych w ich drodze wiary.

Ludmiła postanowiła również spisać swoje doświadczenia, co zaowocowało publikacją dzieła pt. Dialogi, w którym zawarła swoje wizje oraz przesłanie, jakie z nich płynie.

Przypisy

  1. VICONA [online], www.vicona.pl [dostęp 23.12.2018 r.]

Oceń: Ludmiła Krakowiecka

Średnia ocena:4.85 Liczba ocen:22