Mieczysław Brahmer to wybitna postać w dziedzinie literatury oraz nauki, urodził się 26 stycznia 1899 roku w Krakowie. Zmarł 31 sierpnia 1984 roku w Warszawie.
Jako profesjonalny romanista, poświęcał swój czas na zgłębianie literatury włoskiej, francuskiej i polskiej, co czyni go niezwykle wszechstronnym badaczem. Jego prace miały nie tylko akademicką, ale i praktyczną wartość, wpływając na rozwój wiedzy o teatrze i literaturze.
Brahmer był także profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie z pasją dzielił się swoją wiedzą oraz doświadczeniem z dyplomantami i studentami. Jego wkład w rozwój nauki został doceniony przez Polską Akademię Nauk, gdzie został członkiem rzeczywistym.
Życiorys
Mieczysław Brahmer był synem Józefa i Marii z Goebestów. Dalsza jego edukacja miała miejsce na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie studiował filologię romańską oraz polską. Po ukończeniu studiów w Polsce, Brahmer kontynuował naukę w Paryżu i we Włoszech, a w latach 30. związał się z uniwersytetem w Rzymie, gdzie pełnił rolę lektora języka polskiego. W 1928 roku zawarł związek małżeński z Anną Pasowicz.
Rok 1931 przyniósł mu habilitację na UJ, a w 1939 objął stanowisko profesora literatury włoskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Poza przerwą, jaką była okupacja, pozostał związany z tą uczelnią do końca swojego życia. Brahmer był także aktywnym członkiem redakcji „Przeglądu Współczesnego”, jednego z najważniejszych miesięczników w okresie międzywojennym, gdzie pełnił funkcje sekretarza i zastępcy redaktora naczelnego.
W czasie II wojny światowej, Brahmer z zaangażowaniem uczestniczył w tajnym nauczaniu w szkołach średnich oraz wyższych w Dębicy, Ropczycach oraz Krakowie. Po wojnie, w 1945 roku, wrócił do Warszawy, gdzie objął kierownictwo Katedry Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Warszawskim, a do 1949 roku był jednocześnie profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczył również w Państwowych Wyższych Szkołach Teatralnych w Warszawie oraz w Krakowie.
W Towarzystwie Naukowym Warszawskim Brahmer pełnił istotne funkcje, w tym sekretarza Wydziału I oraz redaktora naczelnego wydawnictw. Od 1958 roku był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a w 1964 roku uzyskał status członka rzeczywistego. W tym czasie przewodniczył Komitetowi Neofilologicznego PAN oraz redagował „Kwartalnik Neofilologiczny”. Był też członkiem wielu zagranicznych, w tym włoskich i francuskich, towarzystw naukowych.
Brahmer miał również długoterminowy udział w zarządzie oraz radzie nadzorczej Stowarzyszenia Mieszkaniowego Spółdzielczego Profesorów UW. Był komparatystą oraz eseistą, znanym z tworzenia portretów literackich i autorstwa licznych studiów krytycznoliterackich, publikowanych przez blisko pięćdziesiąt lat w „Roczniku Literackim”. Interesował się szczególnie literaturą renesansu oraz baroku.
W 1954 roku odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ostatecznie spoczął na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-3-9), zostawiając po sobie imponujące dziedzictwo w polskiej literaturze i nauce.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Krzysztof Cena | Marek Ogiela | Jan Dróżdż | Jerzy Zachorowski | Stefan Morawski | Stefan Nosek | Ernest Łuniński | Oleg Czyżewski | Olgierd Justyn Staniszkis | Andrzej Zaborski (orientalista) | Barbara Sordylowa | Adam Rycerz | Janina Gajda-Krynicka | Leszek Król | Maria Morawska-Horawska | Mieczysław Świerz | Marek Bankowicz | Stanisław Świerz | Jan Biliński | Piotr OleśOceń: Mieczysław Brahmer