Stanisław Węgrzyn, artysta urodzony 23 marca 1899 roku w Krakowie, to postać znana z wielu osiągnięć w dziedzinie sztuki. Zmarł 17 lipca 1973 roku w Łodzi, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo jako polski malarz oraz utalentowany scenograf teatralny.
Jego twórczość, która odzwierciedlała nie tylko jego umiejętności artystyczne, ale także głębokie zrozumienie sztuki scenicznej, przyczyniła się do wzbogacenia polskiego teatru. Węgrzyn wyróżniał się nie tylko talentem, ale również innowacyjnym podejściem do scenografii.
Życiorys
Stanisław Węgrzyn pochodził z rodziny związanej z teatrem, co znacząco wpłynęło na jego artystyczny rozwój. Jego ojciec, Maksymilian, był znanym aktorem oraz reżyserem teatralnym, natomiast matka, Faustyna z Krysińskich, również była aktorką. Zachowując tradycje rodzinne, stryj, Józef, zdobył popularność jako amant filmu międzywojennego i był cenionym aktorem teatralnym. Niestety, jego brat stryjeczny, Mieczysław, tragicznie zginął w Oświęcimiu.
Węgrzyn rozpoczął swoją edukację w krakowskim gimnazjum, gdzie rozwijał swoje umiejętności plastyczne, zwłaszcza w rysunku. Po pewnym czasie podjął studia z zakresu chemii w Kijowie, jednocześnie kształcąc się w malarstwie pod okiem Konrada Krzyżanowskiego. Po wybuchu I wojny światowej, służył w korpusie gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, stacjonując w Bobrujsku.
Po wojnie kontynuował naukę, zapisując się na Politechnikę Warszawską, gdzie poświęcił się architekturze. W tym czasie pracował w malarni Teatru Wielkiego, pod przewodnictwem Wincentego Drabika. W 1922 roku, jego prace dekoracyjne można było zobaczyć w Teatrze Stańczyk. Następnie, w sezonie 1923/24, pełnił funkcję samodzielnego dekoratora w Teatrze Miejskim w Lublinie.
Kolejne lata jego kariery teatralnej obejmowały pracę w Teatrze Bagatela w Krakowie (1924/25), Teatrach Miejskich we Lwowie (1925/26) oraz w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy w latach 1926–28. W 1929 roku, projektował dekoracje dla teatrów, takich jak Ateneum w Warszawie oraz Polski w Katowicach. Jego umiejętności przyniosły mu również zaproszenie do Paryża, gdzie współpracował z rosyjskim teatrem emigranckim.
Po powrocie do Polski, od 1930 do 1932 roku, pełnił rolę dekoratora w Teatrze Polskim w Poznaniu, gdzie zadebiutował również jako aktor, grając Prałata w sztuce „Proboszcz wśród bogaczy”. W latach 1932–34 pracował w Teatrze Polskim w Katowicach, a następnie w Teatrach Miejskich, gdzie tworzył dla różnych scen. Jego kariera artystyczna obejmowała również ekspansję międzynarodową, gdzie po wybuchu II wojny światowej udał się do Anglii, a później do Ameryki Południowej, gdzie współpracował z przemysłem filmowym. Po wojnie wrócił do kraju i do 1970 roku był stałym scenografem Teatru Ziemi Łódzkiej, a także współpracował z innymi teatrami, np. z Teatrem im. Bogusławskiego w Kaliszu.
W swojej pracy scenograficznej stawiał na tradycyjne podejście. Jak sam podkreślił w jednym z wywiadów:
Nie przemawiają do mnie różne rurkowo-drucikowe efekty pseudomodernistycznej scenografii. Bliższy mi jest realizm.
| Fotografie z przedstawienia Wesele Fonsia w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy (1927) z aranżacją Stanisława Węgrzyna | |
| _ | _ |
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Jacek Zieliński (muzyk) | Andrzej Mrożewski | Katarzyna Grabowska | Janina Biesiadecka | Jacek Stryjeński | Tomasz Klimczyk | Maria Nowotarska | Tadeusz Fuss-Kaden | Maria Hagen-Schwerin | Krystyna Wachelko-Zaleska | Natan Grunsweig | Janusz Wojewoda | Danuta Rinn | Aleksander Janicki (artysta) | Roman Kochanowski | Adam Fiut | Leon Mieczysław Zawiejski | Kazimiera Skalska | Stanisław Dąbrowiecki | Monika KotowskaOceń: Stanisław Węgrzyn (scenograf)