Tadeusz Boruta, urodzony 14 grudnia 1957 roku w Krakowie, jest znanym polskim artystą, który odgrywa istotną rolę zarówno jako malarz, jak i krytyk sztuki.
Jego twórczość oraz refleksje na temat sztuki zyskały uznanie w polskim środowisku artystycznym.
Życiorys
W latach 1977–1979, Tadeusz Boruta podjął studia na Politechnice Krakowskiej. Następnie, w okresie od 1979 do 1983, kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom w pracowniach Stanisława Rodzińskiego oraz Zbyluta Grzywacza. W kolejnych latach, od 1981 do 1984, uzupełniał swoją wiedzę w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W czasie studiów był aktywnym uczestnikiem duszpasterstwa akademickiego Beczka.
W jego twórczości artystycznej istotną rolę odgrywała tematyka religijna, w szczególności pasyjna. W latach osiemdziesiątych Boruta wziął udział w ruchu kultury niezależnej, co zaowocowało Nagrodą Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność” na wystawie „Wokół grafiki” w 1985 roku. W tym samym roku zdobył I Nagrodę podczas I Krajowego Biennale Młodych „Droga i Prawda”, a w 1988 roku Artystyczną Nagrodę Młodych za rok 1987.
Artysta ten był uznawany za przedstawiciela nurtu tzw. „figuracji krakowskiej” i brał udział w wielu wystawach zbiorowych, w tym z Grzegorzem Bednarskim. W 1996 roku stworzył polichromię w kościele parafialnym w Lubniu, a pięć lat później w Harbutowicach. Oprócz tego, był autorem wielu wystaw problemowych, takich jak „W stronę osoby” (1985) oraz „Wszystkie nasze dzienne sprawy” (1987), które miały miejsce w krużgankach Klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie. W innych miejscach, takich jak krypta kościoła oo. pijarów w Krakowie, prezentował „Misterium paschalne” (1986).
W latach 1998–2004 pracował w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie, a od 2004 roku związał się z Uniwersytetem Rzeszowskim, gdzie prowadzi Pracownię Malarstwa Monumentalnego i kieruje Zakładem Malarstwa na Wydziale Sztuki od 2010. Ukończył studia doktoranckie na krakowskiej ASP, gdzie w 2003 roku obronił pracę doktorską. Habilitację zdobył w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. W 2013 roku otrzymał tytuł profesora nauk plastycznych.
Publikował swoje prace w takich czasopismach jak Tygodnik Powszechny oraz Znak. Można również znaleźć jego książki, w tym „Szkoła Patrzenia” (2003), „O malowaniu duszy i ciała” (2006) oraz „Figur-racja” (2009).
Od 2015 roku jest członkiem krajowym czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. W uznaniu jego osiągnięć, w 1996 roku otrzymał Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka, a w 2001 roku odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi. W 2016 uhonorowano go medalem „Dziękujemy za wolność”.
W 2019 roku odebrał medal Per Artem ad Deum (Przez sztukę do Boga) podczas wystawy Sacroexpo w Kielcach. Dodatkowo, w tym samym roku wyróżniony został Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jego żoną jest malarka Aldona Mickiewicz, z którą w latach 1992–1993 współpracował nad serią obrazów w dawnej kaplicy klasztoru ss. benedyktynek w Monte San Savino.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Maria Fromowicz | Wojciech Solarz (reżyser) | Ryszard Apte | Jarosław Śmietana | Jan Mancewicz | Wacław Borowiec | Paulina Bisztyga | Roma Ligocka | Dominika Kachlik | Piotr Łukasz Studziński | Kazimierz Adamski (rzeźbiarz) | Gabriela Oberbek | Andrzej Pluszcz | Mieczysław Grąbka | Antoni Pleszowski | Adam Augustyn | Krzysztof Gradowski | Józef Piotrowski (malarz) | Antoni Żuliński | Jan PolakOceń: Tadeusz Boruta