Teofil Bentkowski-Pindelski, urodzony 23 lipca 1842 roku w Krakowie, był wybitną postacią w historii Polski. Jego życie zakończyło się 22 września 1933 roku we Lwowie, gdzie spędził ostatnie lata swojego życia.
Znany przede wszystkim jako powstaniec styczniowy, Bentkowski-Pindelski dobrze odnajdował się również w roli urzędnika kolejowego, przyczyniając się do rozwoju i modernizacji transportu kolejowego w Polsce. Jego zaangażowanie w sprawy narodowe oraz praca w administracji kolejowej stanowią ważny element jego dziedzictwa.
Życiorys
Teofil Bentkowski przyszedł na świat w 1842 roku w Krakowie. Był synem Tomasza Pindelskiego oraz Katarzyny z domu Mazurkiewicz.
Pełnił funkcję podoficera w krakowskim 26 batalionie strzelców Armii Cesarstwa Austriackiego. W chwili wybuchu powstania styczniowego w 1863 roku, podjął decyzję o ucieczce z armii austriackiej, przyłączając się do grupy kilku Włochów, z którymi ochotniczo zaciągnął się do oddziału Miniewskiego. W szeregach legii zagranicznej stał się adiutantem Francesco Nullo, pod którego dowództwem brał aktywny udział w swoich bojowych misjach.
W trakcie swojej służby, Teofil miał okazję uczestniczyć w bitwach w lasach Olkuskich, a także w bitwach pod Sławkowem, Krzykawką (gdzie Nullo zginął), Przemszą oraz Chęchłami. Po jednej z ostatnich potyczek jego oddział wycofał się do Galicji, zachowując broń.
W czasie wyprawy Radziwiłłowskiej operował w rejonach Wołynia, czekając na wsparcie z oddziałów dowodzonych przez Franciszka Ksawerego Horodyńskiego i Wysockiego. Z czasem, wspierany przez Wojciecha Komorowskiego, walczył w bitwie pod Poryckiem. Na dalszym etapie kariery wojskowej służył w 3 szwadronie jazdy wołyńskiej u boku Różyckiego. Warto zaznaczyć, że nazwisko Bentkowski (czasami pisane jako Bętkowski) przyjął po stracie jednego ze swoich towarzyszy powstańców.
Po klęsce powstania, Teofil przez wiele lat, bo aż do 1891 roku, przebywał na emigracji. Po powrocie do kraju podjął pracę jako urzędnik w kolei państwowych. Do około 1907 roku pełnił rolę starszego oficjała na stacji w Stanisławowie. Około 1914 roku, jako emerytowany starszy rewident kolejowy, pełnił funkcję sekretarza Sodalicji Mariańskiej panów we Lwowie.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, w okresie II Rzeczypospolitej, został awansowany na stopień podporucznika weterana Wojska Polskiego, a później na porucznika weterana. Mieszkając w Lwowie, Teofil był aktywnym uczestnikiem życia społecznego.
W 1922 roku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, a w 1930 roku otrzymał Krzyż Niepodległości z Mieczami. Posiadał również Krzyż Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego, Odznakę Honorową „Orlęta” oraz odznakę Korpusu Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego nr 1 we Lwowie.
Teofil Bentkowski zmarł w 1933 roku, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się Cmentarz Łyczakowski we Lwowie.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Marek Grela | Szczepan Mikołajski | Stanisław Morgenstern | Jakub Major | Wincenty Kirchmajer | Włodzimierz Abłamowicz | Roman Stefanowski | Ryszard Domański (samorządowiec) | Henryk Dembiński (poseł) | Jerzy Teodor Lachowicz | Jan Grabkowski | Urszula Kierzkowska | Wanda Wasilewska | Iwona Woicka-Żuławska | Magdalena Maliszewska | Adam Ciołkosz | Jerzy Kozakiewicz (politolog) | Zdzisława Gnoińska | Piotr Boroń (ur. 1962) | Oskar StuhrOceń: Teofil Bentkowski