Zygfryd Goldfinger, który tak naprawdę nosił nazwisko Michał Bukowski, był ważną postacią w historii Polski. Urodził się 27 stycznia 1885 roku w Krakowie, a swoje życie zakończył 22 grudnia 1964 roku w Warszawie.
Był nie tylko prawnikiem, ale również aktywnym działaczem komunistycznym, co miało istotny wpływ na jego działalność w okresie międzywojennym oraz po II wojnie światowej.
Życiorys
Zygfryd Goldfinger, syn kupca i dostawcy lodu Józefa, miał żydowskie korzenie. W latach 1903-1909 studiował na wydziale prawa na UJ. Aktywnie działał w Stowarzyszeniu Młodzieży Socjalistycznej „Ruch”, gdzie pełnił funkcję członka zarządu. W późniejszym okresie stał na czele organizacji socjalistycznej „Spójnia”, będąc jej pierwszym prezesem. Od roku 1905 był członkiem SDKPiL, gdzie zainaugurował działalność biura partyjnego w swoim mieszkaniu, które służyło jako punkt kontaktowy dla politycznych emigrantów z Królestwa Polskiego.
W jego mieszkaniu znajdował się również skład wydawnictw SDKPiL, które były następnie przemycane do Królestwa Polskiego. Goldfinger współpracował z ważnymi osobistościami, takimi jak Feliks Dzierżyński oraz Józef Unszlicht. W czerwcu 1906 roku brał udział jako gość w V Zjeździe SDKPiL, który odbył się w Zakopanem. Po uzyskaniu stopnia doktora prawa, przebywał na praktyce w Wiedniu w latach 1910-1911, a następnie pracował jako adwokat w różnych miejscowościach.
W 1917 roku został powołany do austriackiej armii. Po I wojnie światowej, w okresie II RP, mieszkał oraz prowadził swoją kancelarię adwokacką w Ciężkowicach koło Tarnowa. Choć nie uczestniczył bezpośrednio w ruchu komunistycznym, utrzymywał bliskie relacje z KPP-owcami, oferując im różnorodną pomoc.
Podczas okupacji hitlerowskiej ukrywał się najpierw w Lublinie, a następnie w Jaśle i Warszawie, posługując się nazwiskiem Michał Bukowski. W końcu września 1944 roku przedostał się w okolice Łowicza. Po wojnie krótko pracował w zarządzie miasta Wrocławia, jednak z powodu problemów zdrowotnych musiał przerwać swoją działalność, wracając do Lublina.
W lipcu 1946 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przez rok pełnił funkcję radcy prawnego w Państwowej Centrali Handlowej, a od 1 marca 1948 roku był sędzią. Od sierpnia 1948 do października 1961 roku zajmował stanowisko wiceprezesa Trybunału Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. Na emeryturę przeszedł w październiku 1961 roku. W swojej karierze został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy 20 stycznia 1955 roku, przyznanym mu „za zasługi w solidarnej walce wespół z klasą robotniczą Rosji o obalenie caratu oraz o narodowe i społeczne wyzwolenie ludu polskiego”.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Henryk Białczyński | Edward Mycielski | Mirosław Styczeń | Jerzy Zimowski | Jurand Drop | Wincenty Darowski | Franciszek Biesiadecki | Jan Bisztyga | Władysław Kosiniak-Kamysz | Barbara Niemiec | Jerzy Marcin Lubomirski | Stanisław Baranik | Mirosław Domińczyk | Józef Płoskonka | Alfred Birkenmayer | Wanda Gołębiowska | Jan Piekło | Ryszard Lebiest | Mikołaj Budzanowski | Jan FrógOceń: Zygfryd Goldfinger