Ryszard Lebiest

---

Życiorys

Ryszard Lebiest przyszedł na świat jako syn Henryka i Heleny Lebiestów. Po zakończeniu nauki w 1962 roku w Szkole Poligraficznej w Krakowie rozpoczął swoją karierę zawodową. W latach 1958–1959 miał przyjemność pracować w Krakowskich Zakładach Graficznych, a następnie, od 1959 aż do 1983 roku, związał się z Prasowymi Zakładami Graficznymi w Krakowie.

Ważnym momentem w jego życiu zawodowym był wrzesień 1980 roku, kiedy to stał się członkiem i aktywnym działaczem „NSZZ Solidarność”. Jako jeden z założycieli oraz przewodniczący Tymczasowej Komisji Zakładowej, a także przewodniczący Komisji Zakładowej Drukarzy i Dziennikarzy Prasowych Zakładów Graficznych, odegrał kluczową rolę w organizacji pracy w branży. Natomiast w ramach Zarządu Regionu Małopolskiej „Solidarności” przewodniczył branżowej Sekcji Poligrafii.

Ryszard był także współtwórcą, autorem tekstów oraz organizatorem pisma Komisji Zakładowej Prasowych Zakładów Graficznych, znanego jako Sztylecik, które zaczęło ukazywać się od wiosny 1981 roku. Jego zaangażowanie nie zakończyło się na tym — w lipcu 1981 roku representował region na I Walnym Zebraniu Delegatów Małopolska „Solidarności”. W dniach 18–20 sierpnia tegoż roku brał udział w organizacji krakowskich Dni bez Prasy, w ramach których wydawał odpowiedni biuletyn.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, w dniu 13 grudnia 1981 roku, został internowany. Na początku trafił do Ośrodka Odosobnienia w Nowym Wiśniczu, a potem do Załęża koło Rzeszowa, gdzie brał udział w strajku głodowym w proteście przeciwko władzy. Na skutek problemów zdrowotnych, został zwolniony 11 marca 1982 roku, a do stycznia 1983 roku pozostawał na zwolnieniu lekarskim.

W tragicznych okolicznościach, 29 stycznia 1983 roku, stał się ofiarą brutalnego pobicia na ulicy, z rąk tajemniczych „nieznanych sprawców”. Po zdarzeniu przeszedł na rentę. W latach 1983–1989 pełnił rolę redaktora technicznego w Tygodniku Powszechnym, a jego działalność na rzecz osób internowanych i represjonowanych była szczególnie cenna — angażował się w pomoc, współpracując z odpowiednimi komitetami.

Ryszard Lebiest był także słuchaczem Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Krakowie w latach 1984–1986 oraz zasiadał w Ośrodku Kultury Niezależnej w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach w latach 1983–1989. W 1988 roku jego zaangażowanie doprowadziło do uczestnictwa w Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka i Obywatela, organizowanej w tej samej parafii.

W latach 1982–1985 był rozpracowywany przez Komendę Wojewódzką Milicji Obywatelskiej, a także przez Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie. Po 1989 roku kontynuował karierę jako redaktor techniczny w Wydawnictwie Jagiellonia SA oraz w Dzienniku Polskim. Jako radny oraz członek Prezydium Zarządu Dzielnicy IV Prądnik Biały w Krakowie w latach 1998–2002, zajmował się zarządzaniem finansami i informacjami, był również zastępcą redaktora naczelnego Biuletynu Dzielnicy IV.

W latach 1989–2000 był aktywnym członkiem Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego, gdzie odgrywał rolę redaktora naczelnego biuletynu Krakus. Jako przewodniczący Komisji Zakładowej „Solidarności” w Wydawnictwie Jagiellonia SA oraz Dzienniku Polskim, pełnił swoją funkcję w latach 1989–1995. Ryszard był także delegatem na Walne Zebrania Delegatów Małopolska oraz Krajowe Zebrania Delegatów, aż do 1992 roku.

W 2002 roku przeszedł na wcześniejszą emeryturę, a w 2007 roku na pełną. Zmarł w Krakowie 10 stycznia 2024 roku i znalazł spoczynek na cmentarzu Batowickim.

Nagrody i odznaczenia

Ryszard Lebiest, wybitna postać w życiu publicznym, został uhonorowany licznymi nagrodami i odznaczeniami, które podkreślają jego znaczący wkład w rozwój społeczności. Oto niektóre z przyznanych mu wyróżnień:

• Honorowy Medal Komitetu Obywatelskiego Miasta Krakowa „w uznaniu zasług dla tworzenia i rozwoju ruchu obywatelskiego w III Rzeczpospolitej” (2006),
• Medal Prasy Podziemnej (2007),
• Medal „Niezłomnym w słowie” (2011),
• Medal „Dziękujemy za wolność” (2014),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski przyznany przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego „za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych i transformacji ustrojowej w Polsce, za propagowanie idei państwa obywatelskiego oraz osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej” (2011).

---

Oceń: Ryszard Lebiest

---