Dom Wenecki w Krakowie

W miejscu obecnego budynku wcześniej znajdowała się inna zabudowa, przypuszczalnie z XIV wieku. Od roku 1527 w tym miejscu istniała apteka, a budynek zmieniał właścicieli, które to były aptekarskimi rodzinami, takimi jak Alantsee czy Zajdliczów w latach 1607–1646. Dokonano wielu przebudów w tym obiekcie, w tym na przełomie XVI i XVII wieku, a także w latach 70. XVII wieku, kiedy to wzmocniono jego konstrukcję oraz zmieniono układ wnętrz.

W 1699 roku kamienica przeszła w ręce żupy wielickiej, ale około 1710 roku znów stała się własnością mieszkańców. Kolejnym ważnym wydarzeniem była jej sprzedaż w latach 1718–1744 budowniczemu Franciszkowi Torianiemu, który zaadaptował ją na skład korzenny. Następna klasycystyczna przebudowa miała miejsce w roku 1809, realizowana była dla kupca bławatnego Józefa Leopolda Wasseraba według projektu Szczepana Humberta. Niestety, w wyniku pożaru w 1850 roku, kamienica wymagała odbudowy, co miało miejsce w 1851 roku.

W 1913 roku, pomimo protestów ze strony architektów oraz konserwatorów zabytków, zburzono pozostałe naziemne kondygnacje budowli, a w ich miejsce wzniesiono nową, wieloskrzydłową kamienicę, która tylko w luźny sposób nawiązuje do pierwotnego układu budynku. Zewnętrzna fasada jest okazała i jedna z najwyższych w wschodniej części rynku, charakteryzuje się wysoką attyką oraz dolną częścią z balkonem w układzie dwukondygnacyjnym.

Warto zaznaczyć, że dekoracja elewacji podwórzowej jest inspirowana architekturą renesansową z Wenecji. W południowej części podwórka dostrzega się godło kamienicy, a jest nim płaskorzeźba karpia. Nazwa „Dom Wenecki” nawiązuje do nieudokumentowanego pobytu posłów z Republiki Weneckiej, co miała potwierdzać rzeźba skrzydlatego lwa św. Marka, wmurowana w ścianie dziedzińca do początku XX wieku.

W dniu 8 grudnia 1987 roku, Dom Wenecki został wpisany do rejestru zabytków, a jego wartość architektoniczna i historyczna została doceniona, dzięki czemu obecnie jest również uwzględnione w gminnej ewidencji zabytków.