Filip Neriusz Golański, znany również jako Nereusz Golański, to postać o niezwykle bogatym dorobku, który pozostawił wyraźny ślad w polskiej kulturze literackiej. Urodził się 30 sierpnia 1753 roku w Krakowie.
Przez całe swoje życie, Golański pełnił różnorodne role: był teoretykiem literatury, krytykiem literackim, oraz publicystą. Jako tłumacz, jego prace przyczyniły się do rozpowszechnienia ważnych tekstów w Polsce. Dodatkowo, Golański wykazał się jako pedagog oraz kaznodzieja, a jego działalność związana była z zakonem pijarów.
Jego wkład w literaturę i edukację do dziś jest dostrzegany, a wpływ, jaki wywarł na współczesnych mu autorów i czytelników, sprawia, że warto poznawać jego dorobek.
Filip Neriusz Golański zmarł 26 stycznia 1824 roku w Wilnie, pozostawiając po sobie trwałe ślady w historii polskiej literatury i myśli pedagogicznej.
Życiorys
Filip Neriusz Golański pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej, osadzonej w pobliżu Krakowa. Jego edukacja rozpoczęła się w polskich szkołach pijarskich, gdzie zdobył solidne fundamenty teologiczne i filozoficzne. W 1771 roku złożył śluby zakonne, co otworzyło przed nim drogę do dalszej kariery akademickiej.
Uzyskawszy tytuł doktora teologii i filozofii, zaczął pracować jako nauczyciel w pijarskich szkołach, zarówno w miejscowościach prowincjonalnych, jak i w Warszawie. W 1787 roku objął stanowisko wiceprofesora, a od 1793 roku piastował funkcję profesora w Szkoły Głównej Wielkiego Księstwa Litewskiego w Wilnie.
Golański poparł powstanie kościuszkowskie, a w 1794 roku redagował Gazetę Narodową Wileńską, która wspierała ruch narodowy, choć z dystansem odnosiła się do niektórych metod stosowanych w walce z wrogiem. Przez dwadzieścia lat swojej działalności w Wilnie, był również wykładowcą w Głównym Seminarium Duchownym. Jego obszar działań obejmował także rolę wizytatora szkół w guberniach białostockiej i grodzieńskiej.
Jako członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Golański był osobą aktywną na polu naukowym i edukacyjnym. Wyróżniono go medalem Merentibus, który stanowił uznanie za jego wkład w rozwój nauki.
Jednym z kluczowych dzieł jego twórczości jest traktat O wymowie i poezji, który uważany jest za istotny i ceniony podręcznik poetyki klasycystycznej. W jego pismach pedagogicznych oraz religijnych ujawnia się jego głęboki moralizm, w którym system wartości osadzony jest na etyce chrześcijańskiej. Golański swobodnie odnosił się do przykładów z czasów antycznych oraz kultur egzotycznych, co dodawało głębi jego przemyśleniom. Dodatkowo, tłumaczył utwory Plutarcha, co wzbogacało polską literaturę duchową okresu.
Odznaczenie przez Stanisława Augusta Poniatowskiego Medalem Merentibus za dzieło o wymowie to dowód na jego znaczenie w polskiej kulturze i edukacji tamtych czasów.
Ważniejsze dzieła
Pisma filozoficzno-literackie
W zbiorze prac autorstwa Filip Neriusza Golańskiego kluczową rolę odgrywają dzieła dotyczące filozofii oraz literatury. W 1808 roku opublikował on istotne opracowanie zatytułowane O wymowie i poezji, które stało się istotnym elementem jego twórczości. Rok później, w 1810, ukazała się Literatka chińska dla literatek i literatów w Europie, która poszerzała horyzonty literackie poprzez inspirację dalekowschodnią. Kolejnym znaczącym dziełem z 1811 roku jest Filozof i antyfilozof. Rozmowy w zarzutach i odpowiedziach dla dochodzenia i uznania prawdy, które zyskało uznanie w kręgach intelektualnych.
Homiletyka
W obrębie homiletyki Golański również pozostawił po sobie niezatarte ślady. Jego Kazanie na dzień św. Kazimierza w katedrze wileńskiej z 1790 roku przyniosło nowe spojrzenie na tradycję kaznodziejską. W 1813 roku przygotował Materiał kaznodziejski… służyć mogący do kazań, co stanowiło ważny wkład w rozwój sztuki kaznodziejskiej w tamtym okresie.
Przypisy
- Janina Kamińska, Universitas Vilnensis 1793-1803, Od Szkoły Głównej Wielkiego Księstwa Litewskiego do Imperatorskiego Uniwersytetu Wileńskiego, Warszawa 2012, s. 48.
- O wymowie i poezyi przez Filipa Neryusza Golańskiego, wyd. 1808 [online], polona.pl [dostęp 12.05.2018 r.] .
- O wymowie i poezyi [...], wyd. 1788 [online], polona.pl [dostęp 12.05.2018 r.] .
- T. 4: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1966, s. 475.
- Innocenty Buba, Pijarzy w Polsce (próba charakterystyki), w: Nasza Przeszłość, t. XV, Kraków 1962, s. 33.
- AleksanderA. Śnieżko AleksanderA., Materiały do historii prasy na Litwie w XVIII i XIX w., „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego” (4), 1972, s. 532-534.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Anna Lebet-Minakowska | Krzysztof Kłosiński (profesor) | Katarzyna Turnau | Wojciech Frazik | Jan Calikowski | Piotr Flin | Jacek Targosz | Joanna Zalewska-Gałosz | Tadeusz Żarnecki | Andrzej Romanowski (literaturoznawca) | Dagmara Jajeśniak-Quast | Adam Jan Stupnicki | Lucyna Kulińska | Jakub Najmanowicz | Zofia Bielańska-Osuchowska | Magdalena M. Baran | Władysław Marek Turski | Kazimiera Sobieska-Stachurowa | Alexandra Kwiatkowska-Viatteau | Stanisław EstreicherOceń: Filip Neriusz Golański