Ignacy Juliusz Rosner

---

Życiorys

Ukończenie Gimnazjum św. Anny w 1882 roku i studiów na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł doktora praw w 1887, stanowiło początek kariery Ignacego Juliusza Rosnera. W latach 1887–1889 zdobywał cenne doświadczenie jako aplikant w krakowskim Archiwum akt grodzkich i ziemskich. Następnie, w latach 1889–1890, uzupełniał swoje wykształcenie prawnicze oraz ekonomiczne na renomowanych uniwersytetach w Berlinie i Lipsku.

Po powrocie do Krakowa rozpoczął pracę jako kandydat adwokacki w kancelarii dr. Karola Pieniążka. Już w trakcie studiów akademickich związał się z krakowskimi konserwatystami, pozostając pod wpływem wiedzy i idei Michała Bobrzyńskiego, Stanisława Smolki, Józefa Szujskiego, Wincentego Zakrzewskiego oraz Stanisława Tarnowskiego. W latach 1891-1893 był członkiem redakcji „Czasu”, gdzie tworzył artykuły wstępne, polityczne i teatralne w duchu narodowo-konserwatywnym, a także współpracował z „Światem” w latach 1890-1892.

W listopadzie 1893 roku objął stanowisko urzędnika w austriackim Ministerstwie Wyznań i Oświaty, którego kierownikiem był Stanisław Madeyski. Szybko awansował na komisarza, a następnie wicesekretarza ministerialnego i radcę prezydialnego (1894-1895). Jako najstarszy radca ministerialny w Ministerstwie ds. Galicji, miał decydujący wpływ na kształt polityki tego regionu, szczególnie podczas współpracy z Wojciechem Dzieduszyckim, czego wynikiem była jego intensywna praca pomiędzy 8 stycznia 1899 a czerwcem 1911.

Rosner miał w swojej gestii wiele ważnych kwestii, takich jak sprawy konstytucyjne, językowe, kolejowe, taryfowe czy górnicze. Mimo prowadzonych obowiązków w ministerstwie, w latach 1900–1910 kontynuował swoją działalność literacką, pisząc o ówczesnej polskiej twórczości, w tym o dziełach Stanisława Wyspiańskiego.

W latach 1907–1918 był aktywnym członkiem Stronnictwa Prawicy Narodowej. W 1911 roku, z poparciem Michała Bobrzyńskiego, został posłem do austriackiej Rady Państwa XII kadencji, gdzie pracował w komisji budżetowej, a w latach 1913-1914 pełnił funkcję referenta budżetu wojskowego w delegacjach wspólnych austro-węgierskich. Był jednym z nielicznych polskich posłów, którzy mieli wpływ na działanie Koła Polskiego w Wiedniu, przestrzegając Austro-Węgrów przed zbytnim uleganiem Niemcom oraz wskazując na zagrożenia ze strony Rosji.

Po wybuchu I wojny światowej, uczestniczył w powołaniu Naczelnego Komitetu Narodowego 16 sierpnia 1914 roku, a po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie w sierpniu 1915 roku, stał się członkiem delegacji austro-węgierskiej w tym mieście. Był orędownikiem tzw. austro-polskiego rozwiązania sprawy, co podkreślał w licznych publikacjach. Po utworzeniu Tymczasowej Rady Stanu objął funkcję zastępcy komisarza rządu austro-węgierskiego. Po ogłoszeniu traktatu brzeskiego w lutym 1918 roku, który całkowicie zmieniały sytuację, podał się do dymisji i udał się do Wiednia.

W Wiedniu, razem z innymi członkami Koła Polskiego, doprowadził do dymisji ministra spraw zagranicznych Ottokara Czernina. Po powrocie do Warszawy powrócił na swoje wcześniejsze stanowisko, które pełnił aż do upadku monarchii austro-węgierskiej. Po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku, Rosner pracował jako dziennikarz, a od 1920 roku pełnił rolę redaktora naczelnego „Kuriera Polskiego”. Przez lata 1919-1926 publikował tam artykuły wstępne oraz materiały dotyczące polityki zagranicznej.

W latach 1921-1924 był wiceprezesem Syndykatu Dziennikarzy Polskich. Z grupą współpracowników założył „Nowy Kurier Polski”, który szybko zdobył renomę jako jedno z czołowych pism prorządowych. Niestety, niedługo po objęciu redakcji, Rosner zachorował i zmarł na serce. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Odznaczenia

W 1910 roku Ignacy Juliusz Rosner otrzymał prestiżowe wyróżnienie. Został odznaczony austro-węgierskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Leopolda, co jest potwierdzeniem jego zasług i osiągnięć.

Życie prywatne

Ignacy Juliusz Rosner był synem Antoniego oraz Amelii z Ohrensteinów. Miał również brata, Aleksandra. Jego życie prywatne przybrało dalszy obrót w 1893 roku, kiedy to poślubił Zofię z Estreicherów (1867–1950), będącą córką Karola.

W wyniku tego małżeństwa doczekali się dwóch córek: Anny, która niestety zmarła w dzieciństwie, oraz Janiny, urodzonej w 1904 roku, późniejszej żony Wiktora Bincera. Oprócz córek, Ignacy miał również trzech synów: Antoniego, który żył w latach 1896–1942, Karola (1904–1944) oraz Jana, który przeżył do roku 1991.

---

Oceń: Ignacy Juliusz Rosner

---