Łukasz Orbitowski

---

Życiorys

Łukasz Orbitowski przyszedł na świat w malowniczym Krakowie. Jest synem znanego Janusza Orbitowskiego, cenionego malarza. W 2002 roku ukończył studia filozoficzne na prestiżowym Uniwersytecie Jagiellońskim, jednocześnie rozwijając swoją pasję pisarską.

Kariera literacka

Swój literacki debiut zaliczył w 1999 roku, wydając tomik opowiadań „Złe Wybrzeża”, który ukazał się w ograniczonym nakładzie. Dwa lata później, w 2001 roku, zdobył uznanie dzięki opowiadaniu „Diabeł na Jabol Hill”, które zostało opublikowane w premierowym wydaniu magazynu „Science Fiction”. Jego kreatywność i talent pozwoliły mu na regularne publikacje opowiadań w popularnych czasopismach, takich jak: „Science Fiction”, „Nowa Fantastyka”, „Sfera” oraz „Ubik”. Wśród tych prac znajduje się opowiadanie „Władca Deszczu”, które stało się częścią antologii PL+50, redagowanej przez znanego pisarza Jacka Dukaja.

Orbitowski często osadzał swoje utwory na Dolnym Śląsku. Jednym z bardziej znaczących dzieł jest powieść „Szczęśliwa ziemia” z 2013 roku, której akcja rozgrywa się w fikcyjnej miejscowości Rykusmyku.

12 stycznia 2016 roku jego literackie osiągnięcia zostały wyróżnione Paszportem „Polityki” za książkę „Inna dusza”. Ta powieść przyniosła mu również nominacje do Nagrody Literackiej „Nike” oraz Nagrody Literackiej Gdynia. W marcu tego samego roku Orbitowski zadebiutował jako gospodarz programu „Dezerterzy” pokazywanego na antenie TVP Kultura.

Jako doświadczony recenzent i felietonista, Orbitowski współpracował z wieloma cenionymi tytułami prasowymi: od „Nowej Fantastyki”, przez „Przekrój”, „Lampę”, po „Mówią Wieki” oraz „Gazetę Wyborczą”. W 2022 roku dołączył do zespołu Onet.pl jako felietonista, lecz w marcu 2023 zakończył tę współpracę z powodu sporu dotyczącego jednego z jego felietonów. Długa i barwna kariera Łukasza Orbitowskiego jest żywym przykładem wszechstronnego talentu i literackiej pasji.

Życie prywatne

Łukasz Orbitowski jest rozwiedziony i ma jednego syna. W przeszłości mieszkał w Kopenhadze oraz Warszawie, jednak obecnie osiedlił się w Krakowie.

Dodatkowo, warto zaznaczyć, że jest ateistą.

Nagrody i wyróżnienia

Nagrody

Autor posiada na swoim koncie szereg znaczących wyróżnień, które potwierdzają jego wysoką jakość twórczości. W 2017 roku otrzymał nagrodę im. J. Zajdla za opowiadanie Wywiad z Borutą, które stworzył wspólnie z Michałem Cetnarowskim.

Rok wcześniejszy przyniósł mu zasłużone Paszport „Polityki” za powieść Inna dusza.

Patrząc dalej w przeszłość, w 2013 roku uhonorowano go Nagrodą Identyfikatory Pyrkonu w kategorii „Literatura i komiks”, a w 2007 roku zdobył Krakowską Książkę Miesiąca za dzieło Tracę ciepło.

W ostatnich latach, w 2020 roku, autor był nagradzany Nagrodą Literacką m. st. Warszawy za powieść Kult.

Wyróżnienia

Warto również wspomnieć o licznych wyróżnieniach, które zdobył w trakcie swojej kariery. W 2013 roku przyznano mu Złote wyróżnienie Nagrody Żuławskiego za powieść Widma.

Trzy lata wcześniej, w 2010 roku, zdobył Srebrne wyróżnienie Nagrody Żuławskiego za dzieło Święty Wrocław.

Powrót do 2008 roku przynosi Złote wyróżnienie Nagrody Żuławskiego za książkę Tracę ciepło, co świadczy o jego nieustającej jakości i uznaniu w kręgach literackich.

Nominacje

Autor był również wielokrotnie nominowany do prestiżowych nagród. W 2016 roku został ujęty w nominacji do Nagrody Literackiej „Nike” za powieść Inna dusza.

W tym samym roku wystąpił na liście nominacyjnej do Paszportów Polityki w dziedzinie literatury. W 2013 roku powtórzył ten sukces, uzyskując nominację do nagrody im. J. Zajdla za powieść Szczęśliwa ziemia.

Dodatkowo, w 2009 roku dwukrotnie nominowano go do nagrody im. J. Zajdla – raz za powieść Święty Wrocław oraz raz za opowiadanie Głowa węża.

Warto przypomnieć, że w 2007 roku znajdował się również w gronie nominowanych do tej samej nagrody za Tracę ciepło, co tylko podkreśla jego wpływ na polską literaturę.

Publikacje

Książki

Łukasz Orbitowski, uznany polski autor, ma na swoim koncie szereg interesujących publikacji. Jego pierwszym dziełem była Złe Wybrzeża, zbiór opowiadań wydany w 1999 roku przez Związek Literatów Polskich. W kolejnych latach twórczość Orbitowskiego rozwijała się w nowym kierunku, co zaowocowało interesującymi tytułami.

W 2001 roku opublikował Szeroki, głęboki, wymalować wszystko, również zbiór opowiadań, a cztery lata później, w 2005 roku, ukazały się Wigilijne psy. W 2006 roku zdecydowanie zaznaczył swoją obecność w literaturze z Horror show, co przygotowało grunt pod kolejne jego dzieła.

W 2007 roku w Wydawnictwie Literackim zadebiutowała powieść Tracę ciepło, a także wspólnie z Jarosławem Urbaniukiem, wydał Pies i klecha, t. 1. Przeciwko wszystkim, które ukazało się w Fabryce Słów. To był początek serii, ponieważ w 2008 roku ukazał się drugi tom, Pies i klecha, t. 2. Tancerz.

Orbitowski jest również autorem Świętego Wrocławia (2009) oraz Nadchodzi (2010), które przyczyniły się do jego renomowanej pozycji wśród współczesnych pisarzy. W 2014 roku na rynku zadebiutował Rękopis znaleziony w gardle, a jego prace dotarły do szerokiej publiczności.

W ostatnich latach wydano m.in. Chodź ze mną (2022), Inna dusza (2022, nowe wydanie) oraz oczekiwaną książkę Wróg, która ukaże się w 2024 roku.

Opowiadania

Orbitowski ma na swoim koncie wiele znakomitych opowiadań, które zostały opublikowane w znanych czasopismach. Swoje literackie początki zaznaczył w 2001 roku, kiedy to opublikował Diabeł na Jabol Hill w czasopiśmie „Science Fiction”. W 2002 roku światło dzienne ujrzały utwory Ballada o Czerwonym Tomku oraz Droga do modlichy, które zyskały uznanie w „Nowej Fantastyce”.

W kolejnych latach publikacje Orbitowskiego można odnaleźć w wielu numerach popularnych czasopism Sci-Fi, gdzie jego opowiadania, jak Angelus (2004) czy Nie umieraj przede mną (2006), zyskały wielu fanów.

Wśród jego bardziej znanych opowiadań są także Równik (2008), Głowa węża (2009) oraz Opowieść pioruna (2019), które pokazują różnorodność tematyczną i bogactwo stylu, które Orbitowski wnosi do polskiej literatury. Jego twórczość nie ogranicza się jedynie do książek, ale także do licznych antologii, w których można odnaleźć jego opowiadania, takie jak Kobra przegrywa w butelkę (2016) czy Skóry (2013).

---

Oceń: Łukasz Orbitowski

---