Helena Unierzyska

---

Życiorys

W młodości Helena Unierzyska borykała się z poważnymi problemami zdrowotnymi, spędzając czas w domu rodziców w Krzesławicach oraz w Krakowie. Swoje życie małżeńskie rozpoczęła 23 czerwca 1891 roku, kiedy to w kościele kapucynów w Krakowie powiedziała „tak” malarzowi Józefowi Unierzyskiemu (1863–1948). Jego nauka pod okiem Matejki oraz profesura w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie przyczyniły się do ich twórczego środowiska.

Po zawarciu małżeństwa, Helena zamieszkała w pałacu, który otrzymała od swojego ojca w Boleniu. Choć para nie doczekała się własnych dzieci, Helena postanowiła zaadoptować kilka dzieci chłopskich, co pokazuje jej otwartość na pomoc innym. Swoją pasję do sztuki rozwijała jako amator w dziedzinie malarstwa oraz rzeźby. Jej talent był doceniany przez ojca, który był jej przewodnikiem w artystycznym rozwoju. Mimo że nie posiadała formalnego wykształcenia artystycznego, w jej szkicowniku można dostrzec poprawki wprowadzone przez Matejkę.

Helena często pomagała ojcu w jego pracy, a relacje jego oraz sekretarza Mariana Gorzkowskiego ujawniają, że spędzała wiele czasu w jego pracowni, chłonąc atmosferę twórczości. W późniejszych latach, jako dorosła kobieta, wielokrotnie pozowała do jego obrazów, takich jak „Dziewica Orleańska” czy „Zawieszenie dzwonu Zygmunta”. W czasach I wojny światowej, Helena angażowała się w działalność charytatywną, opiekując się ofiarami konfliktu i wspierając stacjonujący w Boleniu II pułk ułanów. Jej poświęcenie zostało uhonorowane przez prezydenta RP odznaczeniem Krzyża Niepodległości.

Po śmierci, Helena została pochowana w grobowcu Matejków, w prominentnej lokalizacji głównej alei cmentarza Rakowickiego w Krakowie, co świadczy o jej znaczącym miejscu w historii sztuki oraz zasługach dla społeczeństwa.

---

Oceń: Helena Unierzyska

---