Stanisław Bieliński

---

Życiorys

W latach 1937–1939 Stanisław Bieliński zajął się studiowaniem budowy maszyn na Politechnice Gdańskiej. Okres II wojny światowej spędził w Warszawie, gdzie zaangażował się w walkę o wolność, biorąc udział w powstaniu. Był także żołnierzem Armii Krajowej, co podkreśla jego patriotyzm i determinację w obliczu trudnych czasów.

Po wojnie, w latach 1945–1946, występował w Teatrze „Siedem Kotów”. Jego debiut na poważnej scenie miał miejsce 1 listopada 1948 roku, kiedy to zagrał rolę Freda w sztuce Kadet Winslow autorstwa Terence’a Rattigana, w reżyserii Erwina Axera, na deskach Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi. W 1949 roku zdał egzamin aktorski w trybie eksternistycznym, a korzystając z okazji, w 1955 roku ukończył studia na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, uzyskując dyplom w 1960 roku.

W kolejnych latach Bieliński zasłynął z występów w różnych teatrach, w tym w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi (1948–1950), a następnie na scenach warszawskich: Teatru Polskiego (1950–1953), Teatru Narodowego (1954–1957), Teatru Współczesnego (1958–1963, 1974–1980, 1983–1989) oraz Teatru Dramatycznego (1963–1966). Od 1966 do 1972 roku pełnił funkcję dyrektora Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, a w latach 1972–1974 zarządzał Lubuskim Teatrem im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze.

Bieliński był również aktywnym członkiem Związku Artystów Scen Polskich (ZASP) i pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Reżyserów w latach 1991–1993. Jego umiejętności aktorskie dostrzegano także na ekranie telewizyjnym – występował w Teatrze Telewizji i brał udział w wielu spektaklach, takich jak Mordercy według Ernesta Hemingwaya, w reżyserii Konrada Swinarskiego (1955), Żegnaj doktorze Picot Lode Vaestrate w reżyserii Jerzego Gruzy (1958), Bal manekinów Brunona Jasieńskiego w reżyserii Zygmunta Hübnera (1961), a także Brat marnotrawny Oscara Wilde’a w reżyserii Andrzeja Szafiańskiego (1961).

Jego dorobek artystyczny obejmował także takie tytuły jak Stranitzky i bohater narodowy Friedricha Dürrenmatta (1962), Biedermann i podpalacze Maksa Frischa w reżyserii Erwina Axera (1964), Volpone Bena Jonsona z reżyserią Zygmunta Hübnera (1965), Dni Turbinych Michaiła Bułhakowa w reżyserii Jerzego Antczaka (1965), Jegor Bułyczow i inni Maksima Gorkiego (1975) oraz Grupa Laokoona Tadeusza Różewicza (1978), oba pod kierunkiem Zygmunta Hübnera. Dodatkowo zrealizował sztukę Każdemu, co mu się należy (od mafii) Leonarda Sciascii, reżyserując ją pod okiem Juliusza Janickiego w 1980 roku oraz wystąpił w epizodzie w Słomkowym kapeluszu Eugène’a Labiche’a, w reżyserii Jerzego Gruzy (1995).

Bieliński wyreżyserował ponadto dwie wersje sztuki Gracze Nikołaja Gogola, w 1959 i 1976 roku oraz Śmieszną historię Armanda Salacrou w 1958 roku, co dowodzi jego wszechstronności oraz talentu w dziedzinie sztuki teatralnej.

Filmografia

Oto przegląd filmografii Stanisława Bielińskiego, który obejmuje wiele znaczących ról w polskim kinie i telewizji. Jego dorobek aktorski jest bogaty i zróżnicowany, co czyni go jedną z bardziej rozpoznawalnych postaci w branży filmowej.

• Ulica Graniczna (1948) – w roli żandarma prowadzącego rewizję,
• Miasto nieujarzmione (1950) – jako kierowca, żołnierz polski,
• Szczęściarz Antoni (1960) – odgrywa księgarza,
• Szatan z siódmej klasy (1960) – w postaci bibliotekarza Rozbickiego,
• Drugi brzeg (1962) – w roli Henryka, więźnia politycznego,
• Ubranie prawie nowe (1963) – jako dyrektor,
• Godzina pąsowej róży (1963),
• Pierwszy dzień wolności (1964) – przedstawia oficera w oflagu,
• Lekarstwo na miłość (1965) – wciela się w kasjera,
• Głos ma prokurator (1965),
• Chudy i inni (1966) – w roli kierownika budowy,
• Hubal (1973) – członek oddziału „Hubala”,
• Doktor Judym (1975) – gra lekarza, gościa spotkania u Czeniszów,
• Polskie drogi (serial telewizyjny) (1977) – jako leśnik przy zrzucie (odc. 8. Bez przydziału),
• Akcja pod Arsenałem (1977) – w roli lekarza,
• Justyna (1978) – przedstawiciel dyrekcji kombinatu na otwarciu teatru,
• Prom do Szwecji (1979) – gra antykwariusza Gerbera,
• Godzina „W” (1979) – odgrywa ojca Andrzeja,
• Doktor Murek (serial telewizyjny) (1979) – bezdomny w noclegowni (odc. 3.),
• Zamach stanu (1980) – występuje jako obrońca w procesie brzeskim,
• Punkt widzenia (serial telewizyjny) (1980) – w postaci nadleśniczego Kazimierza Michlewskiego (odc. 6. i 7.),
• Powstanie Listopadowe. 1830–1831 (1980) – gra generała Stanisława Potockiego,
• Przyjaciele (serial telewizyjny) (1981) (odc. 5. Walka),
• Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (serial telewizyjny) (1981) – przedstawia komornika zajmującego majątek Chłapowskich (odc. 2. Lancet i pług),
• Na odsiecz Wiedniowi (1983) – w roli generała Sternberga,
• Przybłęda (1984),
• 111 dni letargu (1984) – gra więźnia,
• Temida (serial telewizyjny) (1985) – w roli obrońcy (odc. 1. Sprawa hrabiego Rottera),
• Zmiennicy (serial telewizyjny) (1986) – kierowca udający księdza (odc. 5. Safari),
• Śmieciarz (serial telewizyjny) (1987) (odc. 3.),
• Sami dla siebie (1987) – gra lekarza,
• Oszołomienie (1988) – w roli dyrektora teatru,
• Po własnym pogrzebie (1989) – odgrywa księdza,
• Napoleon (serial telewizyjny) (1990) – szambelan Walewski (odc. 3. Maria Walewska),
• Pierścionek z orłem w koronie (1992) – gra kolejarza,
• Kuchnia polska (serial telewizyjny) (1992) – w roli ojca Kowalczyka (odc. 3.),
• Sortez des rangs (1995),
• Matki, żony i kochanki (serial telewizyjny) (1995) – odgrywa ojca Cezarego (seria I).

Każda z tych ról podkreśla wielki talent i wszechstronność Bielińskiego, który przez lata wzbogacał polskie kino o swoje wyjątkowe wystąpienia.

Odznaczenia

Stanisław Bieliński zdobył wiele prestiżowych odznaczeń, które podkreślają jego wkład w rozwój kultury oraz walkę o niepodległość. Oto wyróżnienia, które mu przyznano:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (1979),
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1982),
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1979),
• Odznaka „Za zasługi dla województwa rzeszowskiego” (1972).

---

Oceń: Stanisław Bieliński

---