Nagrobek Jadwigi Andegaweńskiej

Początkowo królowa, wraz ze swoją córką, została pochowana w 1399 roku w prezbiterium, usytuowanym po lewej stronie ołtarza głównego. Przeniesienie do obecnego sarkofagu miało miejsce w 1949 roku, a samo dzieło stworzone zostało przez znakomitego rzeźbiarza Antoniego Madeyskiego w 1902 roku w Rzymie.

Podczas budowy sarkofagu korzystano z białego marmuru kararyjskiego, który uznawany jest za jeden z najpiękniejszych materiałów wykorzystywanych w rzeźbie. Design nagrobka nawiązuje do nagrobku Ilarii del Qareto z XV wieku, znajdującego się w katedrze w Lukce. Na wierzchu sarkofagu widnieje postać królowej w modlitewnej pozie, a pod jej stopami leży pies, symbolizujący wierność. Boki sarkofagu zdobi fryz z orłami oraz herbami dynastii Andegawenów, które podkreślają znaczenie ich roli w historii Polski.

W pobliżu sarkofagu znajduje się oszklony relikwiarz, który został utworzony w 1959 roku. Wewnątrz znajdują się gotyckie berło oraz jabłko królewskie, wykonane z drewna lipowego, które niegdyś było złocone. Te cenne artefakty zostały wydobyte z pierwotnego grobu królowej podczas jej przenosin. W białym sarkofagu Jadwiga spoczywała w latach 1949-1987, a jej historia oraz wpływ na narodowe losy pozostają niezatarte w pamięci wielu pokoleń Polaków.