Cmentarz Prokocim

---

Historia

Poświęcenie obszaru cmentarza miało miejsce 2 lutego 1917 roku, kiedy to ks. Wilhelm Gaczek dokonał uroczystego aktu. Władysław Różycki, który był odpowiedzialny za budowę cmentarza, zmarł w tym samym roku i znalazł tu swoje miejsce spoczynku.

W trakcie prac związanych z zagospodarowaniem terenu wokół cmentarza Na Imiołkach w 1925 roku odkryto interesujące prehistoryczne cmentarzysko całopalne, które zawierało około 500 urn z epoki brązu, datowanych na okres 1300–800 lat p.n.e. Odkrycie to zostało zabezpieczone i przekazane pod nadzór dr. Żurowskiego, archeologa z Krakowa. Na podstawie zebranych znalezisk z cmentarzyska zrekonstruowano około 250 urn oraz innych naczyń, które trafiły do Muzeum Archeologicznego Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.

W numerze 245 „Ilustrowanego Kuryera Codziennego”, opublikowanym 7 września 1925 roku, zamieszczono informację na temat tego cmentarzyska. Opisano tam, że zawierało ono trzy typy grobów, zlokalizowanych na głębokości około metra pod powierzchnią ziemi. Najczęściej spotykane groby zawierały dużą popielnicę, w której znajdowały się szczątki kostne wraz z popiołami oraz dodatki, jak ozdoba do ubioru wykonana z brązu lub gliny, z której zmarły korzystał w życiu. Przy popielnicy znajdowały się również małe naczynia, elegancko zdobione, zwane przystawkami, w których składano pokarm, zgodnie z ówczesnym przekonaniem, niezbędny dla zmarłego w życiu pozagrobowym. Urnę wraz z przystawkami zabezpieczano dużą misą.

W przypadku innego, rzadziej spotykanego typu grobu, szczątki kostne były umieszczane w ziemi obok przystawek i przykrywane misą. Z tej miski były widoczne uszko i brzegi przystawek. Najrzadziej spotykane były groby bez misy ochronnej, które również zawierały urnę i przystawki. Ogólnie wydobyto około 500 różnych naczyń, z których połowę zdołano odzyskać w całości. Ozdoby do ubioru, często wykonane z brązu, przyjmowały różne formy, w tym szpile, zausznice, czy naszyjniki, a niektóre z nich charakteryzowały się misternym wykonaniem, jak szpila w kształcie maleńkiej ważki.

Na podstawie cech cmentarzyska oraz porównań z innymi, podobnymi odkryciami w regionie Krakowa oraz poza jego granicami, można określić, że nasze cmentarzysko powstało na początku epoki żelaza w Polsce.

Najstarszym obiektem na działce cmentarza jest kapliczka, która została ufundowana przez wójta Prokocimia, Jakuba Ziętarę, w 1861 roku. W 1962 roku kapliczka została przeniesiona na cmentarz z pól, które wcześniej zostały zabudowane. Wśród osób pochowanych na tym cmentarzu znajduje się również ks. Bonifacego Woźnego, proboszcz prokocimski, który był więźniem obozów w Oświęcimiu i Dachau.

---

Oceń: Cmentarz Prokocim

---