Ulica Droga do Zamku w Krakowie

Historia tej ulicy sięga roku 1846, kiedy to po przyłączeniu Rzeczypospolitej Krakowskiej do Austrii, Wawel stał się miejscem stacjonowania austriackich żołnierzy. Zamek został przekształcony w koszary artylerzystów, co wymusiło utworzenie jednego, jedynego wjazdu na wzgórze, który prowadził od ulicy Kanoniczej.

W 1850 roku rozpoczęto proces fortyfikowania Krakowa, na co armia austriacka zrealizowała projekt przekształcenia wzgórza w cytadelę. Inżynierowie wojskowi zbudowali nowy wjazd, tworząc łagodny zjazd prowadzący wzdłuż stromego stoku, który wówczas był częścią Plant. Pełno tam było pomarańczowych drzew oraz winnic, a cały teren przystosowano do dowozu amunicji i zaopatrzenia dla wojska, a także do budowanego w tym czasie szpitala wojskowego.

Wjazd do cytadeli był z kolei zabezpieczony bramą oraz mostem zwodzonym, które zastąpione zostały przez istniejącą obecnie Bramę Bernardyńską, a w pobliżu znajdowała się brama, która prowadziła do Baszty Senatorskiej.

Droga prowadząca od placu Bernardyńskiego (zakończenie ul. Grodzkiej) na stałe wpisała się w historię Krakowa, jako że pozostał po niej niewielki, ślepy fragment ulicy u stóp wzgórza wawelskiego.

W okresie II wojny światowej Niemcy przeorganizowali przestrzeń wokół Wawelu, demolując szereg budynków, w tym kamienicę „Dębno”, która znajdowała się na miejscu obecnej ulicy św. Idziego. Niestety, w tym czasie wyburzono również austriacką bramę wjazdową, na jej miejscu zbudowano nową, znaną dzisiaj jako Brama Bernardyńska, zaprojektowaną przez Adolfa Szyszko-Bohusza, co przyczyniło się do nadania ulicy aktualnej formy.

Obecnie ulica jest nie tylko jedyną drogą dojazdową na wzgórze dla pojazdów, ale również jednym z dwóch głównych wejść, które ułatwiają dostęp turystom. W pobliżu miejsca, gdzie Droga do Zamku krzyżuje się z ul. św. Idziego, znajduje się replika posągu Światowida ze Zbrucza, która stanowi dodatkową atrakcję dla zwiedzających to niezwykłe miejsce.