Ulica Wiślna w Krakowie

Naturalnym przedłużeniem Ulicy Wiślnej jest Ulica Zwierzyniecka. Od strony Rynku znajdował się historyczny dom „krwawego burmistrza”, Erazma Czeczotki, a naprzeciwko znajdował się również dom książąt Mazowieckich. Erazm Czeczotka, znany również jako Rozmus, był uznawany za „zaciekłego pieniacza i niezmiernie chciwego lichwiarza, oddanego niepohamowanej żądzy użycia i gorącym wielbicielem Wenery...” – opisuje go Józef Muczkowski w swoim dziele „Krwawy burmistrz – kartka z dziejów mieszczaństwa krakowskiego w XVI wieku”, które zostało opublikowane w Bibliotece Krakowskiej w 1935 roku.

Budynki wzdłuż Ulicy Wiślnej również mają bogatą historię. Wzniesiony w roku 1561 przez Gabriela Słońskiego i Ambrożego Morosiego, przez lata był wielokrotnie przebudowywany. Przed wybuchem II wojny światowej, nieopodal mieściła się restauracja o secesyjnych wnętrzach, a na pierwszym piętrze kawiarnia „Secesja”. Z tamtego okresu zachowały się jedynie kamienne detale renesansowe, które można zobaczyć od strony podwórza.

Warto zwrócić uwagę na Bursę Ubogich, wybudowaną w 1409 roku na rogu z ul. Gołębią. Była ona przeznaczona dla studentów i została odnowiona oraz rozbudowana przez Jana Długosza około 1462 roku. Królowa Anna Jagiellonka przyczyniła się do jej restauracji, przekazując znaczną sumę pieniędzy. Od tego czasu bursę zaczęto nazywać Jagiellońską. W 1786 roku obiekt został przekształcony na Bursę Chirurgów, a na początku XIX wieku zlokalizowane tu koszary wojskowe zdewastowały jego strukturę.

Z powodu braku funduszy na odbudowę, władze Uniwersytetu sprzedały budynek w 1838 roku. Nowy właściciel usunął pozostałości po dawnych murach i wybudował w tym miejscu klasycystyczną kamienicę. Przy ulicy Wiślanej znajduje się również skrzydło pałacu Biskupiego, gdzie do kwietnia 2021 roku funkcjonowała redakcja „Tygodnika Powszechnego”. Pierwsze wzmianki o rezydencji sięgają końca XIV wieku.

W połowie XVII wieku doszło do gruntownej rozbudowy pałacu, w której kluczową rolę odegrał biskup Piotr Gembicki w latach 1642–1657. Powstał wczesnobarokowy budynek o nieregularnym czworokącie, który skupiał się wokół dziedzińca, a większość architektonicznych elementów z przeszłości została zachowana. W rezultacie zbudowano monumentalny obiekt z szeroką fasadą południową, flankowaną w narożach belwederami. Funkcję głównego wejścia pełnił portal zlokalizowany od strony Ulicy Wiślnej, a z tego okresu pochodzi również portal z ul. Franciszkańskiej.