Bronisław Obfidowicz

Medycyna i zdrowie

Bronisław Obfidowicz, związany z herbem Podkowa, to wybitna postać w historii polskiej medycyny. Urodził się 26 lipca 1862 roku w Krakowie, gdzie jego talent i determinacja wkrótce zaczęły kształtować jego przyszłość zawodową.

Był on nie tylko wykształconym lekarzem chirurgiem, ale również posiadał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Jego umiejętności i wiedza zyskały uznanie w czasie służby w C. K. Armii, gdzie pełnił funkcję lekarza sztabowego. W późniejszym okresie swojej kariery, Obfidowicz stał się podpułkownikiem lekarzem Wojska Polskiego, co podkreśla jego znaczenie w służbie medycznej dla kraju.

Nie można jednak zapomnieć, że Bronisław Obfidowicz był również hodowcą zwierząt, co pokazuje jego wszechstronność oraz pasje, które rozwijał poza polem medycznym.

Jego życie zakończyło się 9 grudnia 1919 roku w Drohobyczu, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej medycynie oraz hodowli zwierząt.

Życiorys

Bronisław Obfidowicz przyszedł na świat 26 lipca 1862 roku w Krakowie. Już w 1882 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w C. K. Gimnazjum św. Jacka. Po zakończeniu nauki podjął studia z zakresu medycyny, które zakończył sukcesem 17 lutego 1889, kiedy to obronił doktorat na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, zdobywając tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Jego główną specjalizacją była chirurgia. Publikował swoje prace w czasopiśmie branżowym „Nowiny Lekarskie”.

W strukturach C. K. Armii otrzymał tytuł nadlekarza (Oberarzt), co miało miejsce 1 czerwca 1889. Jako lekarz wojskowy, służył w 38 pułku piechoty, stacjonując w Budapeszcie. W 1892 roku, 1 listopada, awansował na stopień lekarza pułkowego II klasy (Regiments-Arzt zweiter Classe) i przeszedł do 15 pułku piechoty w Tarnopolu. Około 1895 roku pełnił obowiązki lekarza 8 pułku ułanów w Stanisławowie, a w maju tegoż roku uzyskał tytuł lekarza pułkowego I klasy. Wkrótce podjął pracę w 10 pułku piechoty w Jarosławiu, gdzie służył w końcowych latach XIX wieku. W pierwszej połowie XX wieku był związany z 45 pułkiem piechoty, który stacjonował w Przemyślu i Sanoku, gdzie III batalion tej jednostki stacjonował regularnie.

1 listopada 1906 roku został awansowany na lekarza sztabowego (Stabsarzt) i objął zadanie szefa lekarzy garnizonu (Garnchefarzt) w Tarnopolu. W 1913 roku przeszedł na emeryturę. W 1905 roku jako lekarz z Sanoka był jednym z sygnatariuszy odezwy lekarzy polskich, która miała na celu promocję walki z alkoholizmem. W życiu prywatnym zajmował się hodowlą zwierząt, a w 1899 roku zasiadł w komitecie wystawy drobiu w Jarosławiu, zdobywając wyróżnienia za polskie gołębie olbrzymie oraz medal srebrny za rysie i śląskie gołębie.

W tym samym roku, jako pionier, odkrył i opisał rasę dawnych kur polskich, nazwaną zielononóżką kuropatwianą, w zamieszczonym artykule w „Hodowcy Drobiu”. Posłużył tym samym C. K. Towarzystwu Rolniczemu w Krakowie w jego dążeniu do odnalezienia typowego, jednolitego wzorca dla krajowych kur. Na początku XX wieku, pełniąc rolę członka Galicyjskiego Towarzystwa Chowu Drobiu i Królików, hodował różne rasy, w tym kaczki Peking oraz kury włoskie kuropatwie i minorki czarne. W 1904 roku na łamach „Hodowcy Drobiu” ukazał się jego artykuł, w którym opisał polskie gołębie rasowe oraz ich chów. Ponadto, publikował w lwowskim „Przewodniku Kółek Rolniczych”, a także służył w I Galicyjskim Towarzystwie Chowu Drobiu i Królików.

Wspólnie z Władysławem Dukietem zainicjował powstanie pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików w Sanoku, co miało miejsce 11 stycznia 1903 roku. Dzięki swoim zasługom, Obfidowicz uzyskał tytuł członka honorowego tego towarzystwa. Był również pomysłodawcą zjednoczenia wystawy ogrodniczo-pszczelniczej w Sanoku z wystawą lokalnego oddziału Towarzystwa Chowu Drobiu i Królików w 1904 roku. Dodatkowo, 16 kwietnia 1905 roku powołano go do wydziału Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego, działającego w Sanoku. W 1908 roku, gdy był w Tarnopolu, uczestniczył w jury wystawy drobiu. W 1912 roku, pozostając w Tarnopolu, był aktywnym członkiem Towarzystwa Kółek Rolniczych we Lwowie, a także członkiem oddziału lwowskiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego.

Po wybuchu I wojny światowej, od 15 lipca 1914, mieszkał w Grazu na Elisabethstrasse 2/4. Jako autor, publikował artykuły oraz korespondencję w tygodniku „Rodak”, który był organem prasowym Centralnego Komitetu Opieki Moralnej dla wychodźców z Galicyi. W 1916 roku ukazał się jego tekst na temat polskich kur w gazecie „Ziemianin”.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, został zatwierdzony w stopniu podpułkownika lekarza Wojska Polskiego. Zmarł 9 grudnia 1919 roku w Drohobyczu, a po śmierci spoczął na Cmentarzu Obrońców Lwowa w kwaterze V, miejscu 265. W życiu osobistym był żonaty, jego żoną była Antonina Tapkowska, z którą doczekał się syna, Karola Bronisława Obfidowicza (ur. 1900 w Jarosławiu), który był prawnikiem i podporucznikiem Wojska Polskiego, a niestety padł ofiarą zbrodni katyńskiej w Katyniu; według innego źródła zmarł w obozie jenieckim w 1940 roku.

Odznaczenia

Bronisław Obfidowicz był osobą, której osiągnięcia zostały uhonorowane wieloma odznaczeniami. Wśród najważniejszych wyróżnień, które zdobył w czasie swojej służby w armii austro-węgierskiej, można wymienić kilka kluczowych medali.

  • Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (około 1899 roku),
  • Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (około 1908 roku).

Przypisy

  1. W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Bronislaus Obfidowicz”.
  2. Katarzyna Cywa-Benko. Drób ozdobny. Zielononóżka kuropatwiana. „Fauna & Flora”. Nr 9 (32), s. ?, 2001.
  3. Ewa Borycka-Wypukoł: Między nami – po prostu zielononóżka. optymalni.nazwa.pl. [dostęp 07.09.2016 r.]
  4. Zielononóżka kuropatwiana Z-11. bioroznorodnosc.izoo.krakow.pl. [dostęp 07.09.2016 r.]
  5. Odpowiedzi na pytania egzaminacyjne dla kandydatów na sędziów ds. oceny gołębi rasowych. pzhgridi.pl. s. 2. [dostęp 07.09.2016 r.]
  6. Gołębie polskie.Ryś polski (Polnische Luchs-Taube). „Rasowe gołębie, drób, króliki i inne zwierzęta”. Nr 7, s. 4-7, Lipiec–wrzesień 2015. Numer specjalny.
  7. Wystawa drobiu w Jarosławiu. „Przewodnik Kółek Rolniczych”. Nr 18, s. 250, 15.09.1899 r.
  8. Dział ekonomiczny. Wystawia drobiu i królików w Jarosławiu. „Nowa Reforma”. Nr 208, s. 3, 13.09.1899 r.
  9. Dział ekonomiczny. Wystawa drobiu domowego. „Słowo Polskie”. Nr 171, s. 6, 21.07.1899 r.
  10. Gospodarstwo i handel. „Gazeta Lwowska”. Nr 163, s. 4, Nr 163 z 20.07.1899 r.
  11. Militärzeitung. Veränderungen im k.u.k. Heer. „Die Zeit”. Nr 3954, s. 38, 28.09.1913 r. (niem.).
  12. Spis rzeczy. „Ziemianin”. Nr 1, s. 3, 02.01.1916 r. Centralne Towarzystwo Gospodarcze w Wielkim Księstwie Poznańskim.
  13. W tym źródle wymieniony jako drugi w grupie 31 lekarzy i słuchacze medycyny z korpusu lekarskiego Wojska Polskiego, zmarłych od grudnia 1919 do marca 1920 przeważnie z duru plamistego lub poległych. Zmarli. „Przegląd Lekarski oraz Czasopismo Lekarskie”. Nr 2, s. 10, 1920.
  14. Spis bohaterów pochowanych na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W: W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 45.
  15. Lista alfabetyczna poległych z Garnizonu Jarosław. jaroslaw.pl. [dostęp 07.09.2016 r.]
  16. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, s. 439. [dostęp 07.09.2016 r.]
  17. Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 355.
  18. Sprawozdanie Wydziału I-go Galicyjskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików w Jarosławiu za rok 1908. Jarosław: Galicyjskie Towarzystwo Chowu Drobiu i Królików, 1908, s. 4.

Oceń: Bronisław Obfidowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:11