Jerzy Aleksandrowicz (psychiatra)


Jerzy Witold Aleksandrowicz to osoba, która na stałe wpisała się w historię polskiej medycyny. Urodził się 7 lipca 1936 roku w Krakowie, gdzie również spędził swoje ostatnie dni, zmarł 17 października 2018 roku. Był wybitnym lekarzem oraz psychiatrą, który zdobył uznanie w swoim fachu.

Jako profesor nauk medycznych, Jerzy Aleksandrowicz posiadał tytuł profesora zwyczajnego, a jego powiązania z Uniwersytetem Jagiellońskim miały kluczowe znaczenie dla jego kariery zawodowej i osiągnięć naukowych.

Życiorys

Jerzy Aleksandrowicz przyszedł na świat w rodzinie żydowskiej, która była w pełni zasymilowana. Był synem Juliana Aleksandrowicza oraz Maryli, pani Tislowitz z domu. W 1941 roku znalazł się w krakowskim getcie, gdzie wraz z rodzicami podjął odważną próbę ucieczki. Swoje przeżycia związane z okresem niemieckiej okupacji opisał w pierwszym tomie publikacji zatytułowanej Dzieci Holocaustu.

Swoją edukację rozpoczął w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, z którego wyszedł jako absolwent. W 1958 roku zakończył studia na Akademii Medycznej w Krakowie, a kolejne dokonania edukacyjne związane były z ukończeniem studiów filozoficznych w 1965 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Pierwsze doświadczenia zawodowe zdobył w 1959 roku w Szpitalu Psychiatrycznym w Jarosławiu, a następnie powrócił do swojej uczelni, gdzie w 1962 roku otrzymał tytuł specjalisty I stopnia w dziedzinie psychiatrii. Jego rozwój kariery był dynamiczny – w 1965 roku uzyskał drugi stopień specjalizacji psychiatrycznej, a w 1966 roku obronił pracę doktorską.

Od 1971 roku pracował jako adiunkt na uczelni, a od 1976 do 1992 roku kierował Zakładem Psychoterapii. W 1979 roku uzyskał habilitację, natomiast w 1990 roku tytuł profesora nauk medycznych, co poświadcza jego znakomity dorobek w dziedzinie psychiatrii. W 1992 roku został kierownikiem Katedry Psychoterapii. Po włączeniu Akademii Medycznej do Uniwersytetu Jagiellońskiego, pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego, a w roku 2001 – profesora zwyczajnego w Collegium Medicum.

W latach 1971–1976 zarządzał Gabinetem Psychoterapeutycznym w Szpitalu im. Stefana Żeromskiego w Krakowie, a od 1976 roku kierował Ośrodkiem Leczenia Nerwic w ZOZ nr 1. Był specjalistą wojewódzkim w zakresie psychiatrii w latach 1976–1982, a w 1983–1984 pełnomocnikiem ministra zdrowia i opieki społecznej do spraw psychiatrii w województwie przemyskim oraz krośnieńskim.

Aktywność zawodowa Jerzego Aleksandrowicza nie ograniczała się jedynie do pracy klinicznej. Od 1959 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, a w latach 1989–1995 pełnił funkcję przewodniczącego zarządu sekcji psychoterapii. Ponadto, od 1964 roku był także członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, a w 1968 roku wstąpił do PZPR.

W jego życiu osobistym ważną rolę odegrała Beata Szymańska – jego żona. Jerzy Aleksandrowicz odszedł z tego świata 17 października 2018 roku, a miejsce jego wiecznego spoczynku znajduje się na Cmentarzu Rakowickim Wojskowym przy ul. Prandoty, gdzie został pochowany 26 października 2018 roku (kwatera PAS D-wsch-2).

W uznaniu za wybitne osiągnięcia w sferze naukowej i badawczej, w roku 2000 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi dowód na jego znaczący wkład w rozwój psychiatrii w Polsce.

Wybrane publikacje

Jerzy Aleksandrowicz, znany psychiatra, ma na swoim koncie wiele znaczących publikacji, które przyczyniły się do rozwoju psychoterapii oraz zrozumienia zaburzeń psychicznych. Oto wybrane pozycje z jego bogatej bibliografii:

  • Psychoterapia: podręcznik dla studentów, lekarzy i psychologów (2000),
  • Zaburzenia nerwicowe (1998),
  • Nerwice: psychopatologia i psychoterapia (1988),
  • O chorobie inaczej (współautorzy: Stefan Leder, Anna Pohorecka, 1977),
  • Psychoterapia: problemy szkolenia psychoterapeutów (red. nauk, 1973),
  • Nerwice i choroby psychosomatyczne (1971),
  • Psychoterapia: poradnik dla pacjentów (1993, 2004),
  • Skuteczność psychoterapii poznawczej i psychodynamicznej (współautor: Jerzy A. Sobański, 2004),
  • Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości (2002),
  • Zaburzenia nerwicowe, zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych: (według ICD-10): psychopatologia, diagnostyka, leczenie (1998),
  • Psychoterapia medyczna: teoria i praktyka (1996),
  • Psychopatologia nerwic: propedeutyka patologii, diagnostyki i terapii psychogennych schorzeń funkcjonalnych (1982, 1983, 1987, 1988).

Wszystkie te publikacje stanowią istotny wkład w dziedzinę psychiatrii oraz psychoterapii, dostarczając cennych informacji zarówno specjalistom, jak i studentom oraz pacjentom.


Oceń: Jerzy Aleksandrowicz (psychiatra)

Średnia ocena:4.79 Liczba ocen:19