Edward Lubowski

---

Życiorys

Edward Lubowski był wybitną postacią w polskiej literaturze i teatrze. Ukończył gimnazjum w Krakowie, a następnie kontynuował swoje studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W trakcie swojej edukacji aktywnie uczestniczył w patriotycznych kółkach studenckich. Wziął również udział w powstaniu styczniowym, gdzie pełnił rolę adiutanta Mariana Langiewicza.

Jednym z najważniejszych osiągnięć Lubowskiego była jego twórczość jako komediopisarza w okresie pozytywizmu. Jego dramaty były mocno inspirowane twórczością takich autorów jak Molier, Picard oraz Scribe. Do najważniejszych jego dzieł należą: Pewność siebie (1858), Kariery (1862), Żony uczonych (1866) oraz Ubodzy w salonie (1867).

W późniejszym okresie twórczości, dostrzega się wpływ Dumasa syna, co zaowocowało powstaniem takich dzieł jak: Gonitwy (1874), Przesądy (1876), My się kochamy (1887) czy Światowe rozrywki (1899). Najlepszą sztuką pod względem historycznym była Pogodzeni z losem (1876). W jego twórczości szczególne miejsce zajmują dramaty i komedie charakterów, takie jak Żyd (1868) oraz Nietoperze (1874).

Edward Lubowski stworzył także farsy, na przykład Nie wszystko złoto… (1901) oraz jednoaktowe bluetki, do których należą Dzień Wigilii, Kiedyż obiad? i Kto to?. Pragnąc poszerzyć swoje horyzonty twórcze, pod wpływem Ibsena napisał Bawidełko (1891) oraz Królewicza (1895), a w stylu Zoli stworzył Sąd honorowy (1876).

Był również autorem komedii o tematyce społecznej i obyczajowej, takich jak Nietoperze (1878) oraz Jacuś (1884). Jego wkład w polski teatr polegał także na przetłumaczeniu wielu utworów scenicznych autorów takich jak Augier, Musset, Nikolay, Pailleron, Szekspir czy Bjørnson, w tym Bankructwo i Nowożeńcy.

Lubowski był również płodnym pisarzem powieści, a wśród jego dzieł znajdują się: Aktorka (1871), Cichy Janek i głośny Franek (1879), Co się stało w małym miasteczku (1867), Silni i słabi (1865), Skąpiec oraz Wierzące dusze (1864).

Przez wiele lat Edward Lubowski pełnił funkcję recenzenta teatralnego w takich publikacjach jak „Bluszcz”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Biblioteka warszawska” oraz „Kurier Warszawski”. Oprócz tego, pisał artykuły z zakresu historii i tłumaczył dzieła Szekspira. Zajął się również pisaniem powieści o tematyce współczesnej oraz spisaniem swoich wspomnień.

Na temat jego twórczości, Ignacy Schreiber napisał książkę pt. Lubowskiego (1929). W uznaniu za swoje osiągnięcia, 2 maja 1923 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Edward Lubowski spoczywa na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 74-1-23/24).

---

Oceń: Edward Lubowski

---