Israel Meir Freimann, który przyszedł na świat 27 września 1830 roku w Krakowie, a odszedł 21 sierpnia 1884 roku w Ostrowie Wielkopolskim, był osobą o niezwykłych osiągnięciach w dziedzinie nauki i filozofii. Jako żydowski doktor, filozof oraz orientalista, zasłynął swoją wiedzą oraz wkładem w rozwój myśli akademickiej.
Nie można pominąć faktu, że Freimann pełnił również zaszczytną funkcję rektora Seminarium Rabinicznego we Wrocławiu, gdzie jego wpływ na kształcenie przyszłych pokoleń rabinów był nieoceniony. Jego życie i praca pozostają znaczącym punktem odniesienia w historii judaizmu oraz filozofii w Polsce.
Życiorys
Izrael Meir Freimann, syn historyka oraz profesora Arona Freimanna, rozpoczął swoje edukacyjne zmagania pod okiem ojca. Jego pierwsze starania w nauce miały miejsce w latach 1843–1850, kiedy to uczęszczał do szkół talmudycznych znajdujących się na Węgrzech. Po tym okresie przeniósł się do Lipska, a następnie, od 1851 roku, osiedlił się we Wrocławiu, gdzie z powodzeniem ukończył gimnazjum oraz zdał maturę.
W latach 1856–1860 kontynuował swoje kształcenie na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie studiował filozofię oraz języki orientalne. W 1860 roku zdobył tytuł doktora filozofii na uniwersytecie w Jenie. Jego rozprawa, zatytułowana „Die Ophiten – O czcicielach węży”, przyniosła mu uznanie, a dyplom wręczył mu osobiście rabin Wrocławia, Gedalja Tiktin. Od 1860 do 1871 roku pełnił funkcję rabina w Wieleniu, a następnie objął stanowisko rabina w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie służył aż do swojej śmierci w 1884 roku, wybrany jednogłośnie przez wspólnotę.
W 1874 roku jako pierwszy nauczyciel wyznania mojżeszowego rozpoczął pracę w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie. Dodatkowo angażował się w pracę w miejscowej Wyższej Szkole Żeńskiej. Pełnił również rolę rektora Seminarium Rabinicznego we Wrocławiu.
Freimann był aktywnym badaczem historii i kultury Żydów oraz innych ludów regionu Bliskiego Wschodu. W swoim dorobku literackim opublikował znaczące dzieło „Ve – hizhir” (hebr. I ostrzegł), które poświęcone jest literaturze midraszowej; pierwsza część ukazała się w Lipsku w 1873 roku, a druga w Warszawie w 1880 roku. Po jego śmierci w 1900 roku, społeczność ostrowska uhonorowała jego pamięć, nadając jednej z ulic jego imię.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Magdalena Smoczyńska | Jerzy Ratajewski | Paweł Tylek | Juliusz Bator | Antoni Cetnarowicz | Łukasz A. Plesnar | Jerzy Zathey | Jerzy Rajman | Tadeusz Urbańczyk (pedagog) | Szymon Gonet | Dorota Gil | Piotr Dobosz | Lech Dzienis | Andrzej Kaliszewski | Adam Ferens | Jerzy Jurkiewicz | Jerzy Serczyk | Krzysztof Fiałkowski | Artur Benis | Józef MikulskiOceń: Israel Meir Freimann