Jacek Puget

---

Życiorys

Jacek Puget przyszedł na świat w artystycznej rodzinie, jego ojciec to rzeźbiarz Ludwik Puget, a matka to Julia hr. Kwilecka h. Bylina (1877–1951). Miał dwoje rodzeństwa – siostrę Marię (1903–1951) oraz brata Antoniego Jana (1905–1947).

Ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie kształcił się pod okiem znakomitych mistrzów, takich jak Xawery Dunikowski i Henryk Kuna. Od roku 1923 rozwijał swoje umiejętności pod przewodnictwem Émile-Antoine Bourdelle, co wpłynęło na jego dalszą karierę artystyczną.

W 1933 roku zasłynął jako współtwórca krakowskiego awangardowego teatru Cricot, gdzie jego talent projektowy znalazł swoje zastosowanie. Później, jako profesor na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pełnił także funkcję dziekana Wydziału Rzeźby, przekazując młodszym pokoleniom swoją wiedzę i doświadczenie.

Między jego znanymi dziełami rzeźbiarskimi znajdują się m.in. „Słoneczko” (1923), „Popiersie dziewczyny” (1932) oraz „Ecce Homo” (1943). Zrealizował również popiersia takich postaci jak Jan Cybis (1946), Stefan Jaracz (1951) i Henryk Sienkiewicz (lata 1961–1966). Tworzył również scenografie dla teatru Cricot, które wzbogaciły artystyczną przestrzeń tego miejsca.

W 1952 roku jego osiągnięcia zostały docenione, otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za rzeźbę „Stefan Jaracz”, która została zaprezentowana na II Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki. Rok później został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Życie osobiste Jacka Pugeta również owocowało. 27 października 1926 roku ożenił się z malarką Zofią Franciszką Szczęsnowicz (1898–1982), z którą doczekał się dwóch synów: Franciszka Jacka (1926–1980) oraz Jana Łukasza (1927–1993). Po rozwodzie, w związku z Marią Sochą, miał syna Grzegorza (ur. 1955).

Artysta zmarł w Krakowie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze S-zach, po prawej stronie Kuszpecińskich.

---

Oceń: Jacek Puget

---