Kazimierz Miłkowski, urodzony 13 lutego 1857 roku w Krakowie, był znaczącą postacią w dziedzinie inżynierii górniczej. Jego dorobek zawodowy i wpływ na rozwój technologii górnictwa w Polsce miał istotne znaczenie do końca jego życia.
Zmarł 3 października 1923 roku we Lwowie, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii przemysłu górniczego.
Życiorys
Kazimierz Miłkowski był wybitnym inżynierem, który swoją edukację rozpoczął w Krakowie, gdzie ukończył szkołę realną. W 1877 roku udał się do Leoben, by tam na szkole górniczej zdobyć wiedzę z zakresu hutnictwa oraz górnictwa. Jego nauka nie była jednak prosta, gdyż ze względów finansowych wielokrotnie musiał przerywać studia, aby podjąć pracę w kopalni we Francji, w Dąbrowie Górniczej.
Po ukończeniu nauki w 1883 roku Miłkowski przeniósł się do Bielberg w Karyntii, gdzie objął stanowisko zawiadowcy w kopalni cynku oraz ołowiu. Pracował następnie dla francuskiej firmy zajmującej się poszukiwaniem ropy naftowej na Kaukazie. Kiedy jednak przedsiębiorstwo to zakończyło działalność, inżynier zdecydował się wrócić do Zagłębia Dąbrowskiego.
W tym regionie Miłkowski podjął pracę w biurze konstrukcyjnym firmy „Fitzner i Gamper” w Sosnowcu, a od 1889 roku pracował jako kierownik kopalni „Pamara” w Sieleźniówce, zlokalizowanej w Zagłębiu Donieckim. Jego kariera zawodowa rozwijała się, a kolejno objął funkcję inżyniera odpowiedzialnego w kopalni węgla, będącej własnością spółki „Proskurow i Drzewicki”. Od 1892 roku pełnił obowiązki dyrektora zespołu kopalń Aleksiejewskiego Towarzystwa Węglowego.
Po procesie upaństwowienia przedsiębiorstwa, Miłkowski objął stanowisko dyrektora technicznego w fabryce „Nowa Bawaria” w Charkowie, gdzie produkowane były liny przeznaczone do wiertnictwa naftowego. W 1904 roku został dyrektorem kopalni węgla w Konopiance. Rok później osiedlił się w Kijowie, gdzie założył przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją haków oraz podków maszynowych. W 1911 roku sprzedał tę dobrze prosperującą firmę i zdecydował się pracować w ramach prywatnych inicjatyw, odwiedzając przy tym ośrodki przemysłowe w Austrii, Belgii oraz Rosji.
W 1913 roku Miłkowski został zaproszony do pracy w Instytucie Technologicznym w Charkowie, jednak z uwagi na swoje wieloletnie doświadczenie uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w Szkole Politechnicznej. Równocześnie objął kierownictwo Katedry Budowy Maszyn Górniczych. Oprócz zajęć wykładowych na Wydziale Mechanicznym tej uczelni, zaangażował się również w prace naukowe.
W czasie I wojny światowej Miłkowski działał w Straży Obywatelskiej, a po zakończeniu konfliktu, w 1918 roku, aktywnie uczestniczył w obronie Lwowa.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Zbigniew Strzelecki | Andrzej Abłamowicz | Antoni Nowakowski (inżynier) | Danuta Hahn | Maksymilian Nitsch | Jacek Chrząszczewski | Stanisław Kwaśniewicz | Henryk Ritterman | Irena Kaniewska (pilot) | Ignacy Tislowitz | Borysław Czarakcziew | Andrzej Rzymkowski | Marcin Bukowski | Andrzej Orłowski | Jacek Ewý | Andrzej Grzywak | Julian Fabiański | Włodzimierz Borkowski | Jan Zaus | Włodzimierz RoniewiczOceń: Kazimierz Miłkowski (inżynier)