Ludwik Sieppel

---

Życiorys

Urodziny Ludwika Sieppela miały miejsce w rodzinie, której głową był urzędnik starostwa, Ludwik, oraz Janina z Czyżewiczów. Nauki pobierał w VII Państwowym Gimnazjum w Krakowie, gdzie w 1920 roku włączył się jako ochotnik w działania wojenne podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po zdaniu matury w 1923 roku, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W dniu 7 maja 1931 roku uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich.

Podczas toku kształcenia, w 1928, wyjechał do pracy w Instytucie Stomatologicznym UJ, który był pod kierownictwem Wincentego Łepkowskiego. W tym czasie zdobywał doświadczenie, pełniąc kolejno funkcje młodszego asystenta, a od 1931 roku starszego asystenta. Dodatkowo, poszerzał swoją wiedzę w dziedzinie chemii, fizyki i matematyki, studiując na Wydziale Filozoficznym. Jego działalność obejmowała również zagraniczne staże w Austrii, Szwajcarii, Francji oraz w polskich klinikach, gdzie zdobywał wiedzę od Antoniego Cieszyńskiego we Lwowie i Alfreda Meissnera w Warszawie. W 1934 roku, jako stypendysta, specjalizował się w chirurgii stomatologicznej i protetyce w Wiedniu.

Po powrocie do kraju zaangażował się w organizację gabinetów dentystycznych dla dzieci w zakładzie wychowawczo-leczniczym zlokalizowanym w Witkowicach pod Krakowem. W 1939 roku został powołany do wojska, gdzie brał udział w kampanii wrześniowej. Niestety, po powrocie do Krakowa, 6 listopada 1939 roku, został aresztowany wraz z profesorami uczelni w ramach Sonderaktion Krakau, co doprowadziło do jego wywiezienia do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Tam spędził czas do marca 1940, a następnie trafił do obozu w Dachau, skąd został zwolniony 22 kwietnia 1940 roku razem z Adamem Bieleckim i Dobiesławem Doborzyńskim.

W okresie okupacji Ludwik Sieppel prowadził prywatną praktykę lekarską, koncentrując się na rehabilitacji inwalidów wojennych oraz profesorów z Warszawy, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Po zakończeniu II wojny światowej ponownie objął funkcję starszego asystenta w Instytucie Stomatologicznym. Przystąpił do rekonstrukcji instytutu, który został zniszczony w czasie okupacji, uruchamiając ambulatorium przy ul. Smoleńsk 25 już 1 lutego 1945 roku.

Od 1 września 1948 roku pełnił rolę zastępcy profesora oraz zastępcy kierownika katedry stomatologii. Jego wysiłki zaowocowały utworzeniem 30 października 1948 roku Oddziału Stomatologicznego w ramach Wydziału Lekarskiego UJ, obecnie Akademii Medycznej. Sieppel był kierownikiem tego oddziału w latach 1948-1958 oraz ponownie w latach 1962-1969. Od 1 marca 1951 roku kierował katedrą protetyki dentystycznej aż do swojego przejścia na emeryturę, które miało miejsce 30 września 1974 roku.

W 1956 roku został uhonorowany tytułem docenta, nadanym przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną. Jego wykłady obejmowały tematy takie jak propedeutyka, materiałoznawstwo oraz laboratoria i kliniki protetycznej. W 1952 roku rozpoczął rolę specjalisty krajowego ds. protetyki w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, a w 1965 roku opublikował pracę na temat „Rola specjalisty krajowego w lecznictwie protetycznym” w „Protetyce Stomatologicznej” (tom 1). W 1968 roku brał udział w konferencji zorganizowanej przez Światową Organizację Zdrowia w Kopenhadze, która dotyczyła reformy studiów stomatologicznych.

Przed wojną członek zarządu Towarzystwa Stomatologów Polskich w Krakowie, po wojnie sprawował stanowisko jego prezesa. W 1948 roku przyjęto go do Rady oraz Zarządu Okręgowej Izby Lekarsko-Dentystycznej w Krakowie. Wielokrotnie przewodniczył krakowskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego (PTS), które powstało w 1951 roku, a także trzykrotnie był wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego PTS.

Zmarł w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera Pas 9-płn-2).

Ordery i odznaczenia

Wśród zasług Ludwika Sieppela wyróżniają się liczne odznaczenia i nagrody, które odnosiły się do jego wkładu w rozwój i działalność społeczną. Do najważniejszych wyróżnień należą:

• złoty Krzyż Zasługi,
• medal 10-lecia Polski Ludowej (przyznany 13 stycznia 1955),
• złota odznaka Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa,
• złota odznaka honorowa PTS.

---

Oceń: Ludwik Sieppel

---