Aleksander Oszacki to postać, której życie i dokonania pozostawiły trwały ślad w polskiej medycynie. Urodził się 22 czerwca 1883 roku w Krakowie, a swoją karierę zawodową związał z tym miastem aż do końca życia, które zakończył 20 listopada 1945 roku. Jako wybitny lekarz, był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, co podkreśla jego znaczenie w dziedzinie nauki i medycyny.
Oszacki piastował ważne stanowisko jako profesor medycyny wewnętrznej na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie przekazywał swoją wiedzę kolejnym pokoleniom studentów. Jego wkład w rozwój medycyny jest nieoceniony, a jego osiągnięcia wciąż inspirują przyszłych lekarzy.
Życiorys
Oszacki Aleksander był synem Stanisława oraz Aleksandry z Grzegorzewskich. W roku 1902 z powodzeniem ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, co umożliwiło mu podjęcie studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1908 uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. W końcowym okresie swoich studiów, od 1907 roku, zaangażował się w pracę w oddziale chorób wewnętrznych Szpitala św. Łazarza, jednocześnie rozpoczynając pracę jako asystent w Zakładzie Chemii Lekarskiej.
W latach 1910-1914 jego kariera naukowa rozwijała się w szpitalach położonych w Innsbrucku oraz Wiedniu. W obliczu wybuchu I wojny światowej został powołany do armii austriackiej jako lekarz batalionowy w 13 pułku piechoty. 6 sierpnia 1920 roku uzyskał akceptację na awans do stopnia majora lekarza w korpusie lekarskim, pochodzącym z byłej armii austro-węgierskiej. Przez jakiś czas pozostawał w stanie czasowego zwolnienia z aktywnej służby.
W wyniku pogarszającego się stanu zdrowia, Oszacki został zwolniony z armii i w latach 1916-1921 piastował funkcję ordynatora oddziału wewnętrznego szpitala garnizonowego w Krakowie. Habilitację uzyskał w 1920 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy na temat energetycznych wskaźników sprawności krążenia. Od tego momentu pracował na uniwersytecie jako wykładowca specjalizujący się w chorobach przemiany materii oraz prowadził zajęcia związane z chemią i mikroskopią.
W 1923 roku znajdował się w ewidencji jako oficer rezerwy 10 batalionu sanitarnego w Przemyślu. Niezależnie od tego, kierował utworzoną przez siebie Stacją Chorób Serca i Narządów Krążenia Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a także był inicjatorem pracowni badań dotyczących nowotworów i autorem licznych publikacji z zakresu metabolizmu, patologii oraz kardiologii. Przez wiele lat, od 1931 roku, prowadził oddział Ib w Szpitalu św. Łazarza.
W 1934 roku, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 50. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, posiadał przydział do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie. W tym samym roku otrzymał tytuł profesora tytularnego na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był pionierem w Polsce w zakresie terapii penicyliną oraz gazoterapii.
6 listopada 1939 roku, w wyniku akcji Sonderaktion Krakau, został aresztowany wraz z innymi profesorami i deportowany do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po trzech miesiącach, w lutym 1940, wrócił do Krakowa, jednak nie odzyskał poprzedniej pozycji. Otworzył natomiast nową placówkę kardiologiczną przy Ubezpieczalni Społecznej. Po wyzwoleniu Krakowa, wznowił pracę w Szpitalu św. Łazarza.
W lipcu 1945 roku zyskał tytuł członka korespondenta PAU oraz otrzymał nominację na kierownika II Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Wrocławskiego, jednak nie zdążył objąć tego stanowiska, gdyż zmarł przedwcześnie. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a jego szczątki spoczywają na cmentarzu Salwatorskim (sektor SC9, rząd C, miejsce 8).
Jego nowatorska praca badawcza wywarła ogromny wpływ na środowisko naukowe. Dorobek Aleksandra Oszackiego obejmuje 42 publikacje, w tym m.in. „Choroby przemiany materii i energii u człowieka”, współautorstwa z Edwardem Szczeklikiem, oraz „Studium o zespole płucno-sercowym”. W rodzinie Oszackich również jego syn Jan (1915–1982) oraz bratanek Jerzy, który tragicznie zmarł w 1939 roku w wypadku w Szpitalu Uniwersyteckim św. Łazarza, zostali lekarzami.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Krystyna Krzystek-Walka | Zofia Mączka-Patkaniowska | Andrzej Wojnar | Władysław Kulczyński (1890–1923) | Maria Franciszka Nowak | Chaim Hilfstein | Bolesław Komorowski | Leon Blumenstok-Halban | Marcin Fox | Teofil Glück | Czesław Murczyński | Przemysław Jałowiecki | Józef Kostrzewski (lekarz) | Wincenty Łepkowski | Stanisław Domański (neurolog) | Ludwik Sieppel | Florian Sawiczewski | Henryk Bernacik | Jacek Musiał | Adam MaciągOceń: Aleksander Oszacki