Władysław Kulczyński (1890–1923)

Medycyna i zdrowie

Władysław Kulczyński junior, urodzony 10 marca 1890 roku w Krakowie, to postać, która zapisała się w historii jako wybitny polski taternik oraz lekarz. Zmarł tragicznie 1 stycznia 1923 roku, również w swoim rodzinnym mieście. Był synem znanego zoologa, Władysława Kulczyńskiego seniora.

Władysław junior kontynuował rodzinne tradycje, łącząc pasję do górskiego wspinania się z powołaniem medycznym. Jego życie i działalność pozostają inspiracją dla wielu miłośników zarówno taternictwa, jak i medycyny.

Życiorys

Od najmłodszych lat, bo już od dziesiątego roku życia, Władysław Kulczyński spędzał każde lato w Zakopanem, przyjeżdżając razem z rodzicami oraz rodzeństwem: Wandą (1893–1968) oraz Stanisławem (1895–1975). W swoich wczesnych latach, w towarzystwie ojca oraz przewodnika Szymona Tatarem młodszym, odkrywał uroki Tatr. Jednakże od 1905 roku obrał szlak do górskich wspinaczek samodzielnych, a już rok później zaintrygowało go taternictwo. Jego najczęstszym towarzyszem wspinaczkowym stał się Mieczysław Świerz, a grono wspinaczkowych partnerów było znaczne. Wraz z Mieczysławem oraz Tadeuszem Świerzami, Kulczyński aktywnie uczestniczył w działalności Klubu Kilimandżaro. Jego osiągnięcia w taternictwie flouring, w latach 1908–1914, zaowocowały wytyczeniem wielu nowo odkrytych tras oraz pokonaniem licznych trudnych szlaków.

W 1907 roku Kulczyński dołączył do Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego, a już rok później pełnił funkcję w zarządzie tej sekcji. Był także aktywnym członkiem Sekcji Narciarskiej AZS od 1911 roku, a w latach 1911-1912 zasiadał w komisji rewizyjnej AZS. Jego wykształcenie medyczne zakończyło się w 1914 roku, gdy uzyskał stopień doktora medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas I wojny światowej służył jako lekarz w armii austriackiej. W końcówce wojny, w 1918 roku, wpadł w ręce włoskich żołnierzy na froncie tyrolskim, a następnie osadzono go w obozie jenieckim w Weronie. Po udanej ucieczce do Francji, wstąpił do armii polskiej Hallera. Po powrocie do Polski pracował jako lekarz w Warszawie i Krakowie.

Jednakże po zakończeniu wojny jego zdrowie pogarszało się, co uniemożliwiło mu powracanie do taternictwa. Niestety, Władysław Kulczyński zmarł na gruźlicę, co zakończyło jego intensywne przygody z górami.

Osiągnięcia taternickie

Władysław Kulczyński był osobą, która znacząco przyczyniła się do rozwoju taternictwa w Polsce. Jego osiągnięcia w górach są równie imponujące, co wyjątkowe. Do jego największych sukcesów należy:

  • drugie wejście południową ścianą Zamarłej Turni w 1911 roku, dokonane wspólnie z Ignacym Królem,
  • pierwsze wejście północno-zachodnią ścianą Galerii Gankowej w tym samym roku, z Królem oraz Józefem Lesieckim,
  • pierwsze wejście północno-wschodnią ścianą Żłobistego Szczytu, także w 1911 roku, z Gyulą Komarnickim, Romanem Komarnickim oraz Mieczysławem Świerzem,
  • pierwsze wejście południową ścianą Małego Lodowego Szczytu w 1912 roku, z Kazimierzem Piotrowskim, Jerzym Rotwandem i Świerzem,
  • próbę wejścia północno-wschodnią ścianą Mnicha w 1909 roku, ze Świerzem.

Te dokonania nie tylko potwierdzają jego umiejętności wspinaczkowe, ale również jego zaangażowanie w eksplorację tatrzańskich szczytów, co miało ogromne znaczenie dla rozwoju taternictwa w Polsce.

Przypisy

  1. a b c d e f g Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004 r., s. 621–624.
  2. Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988 r., s. 111–112.

Oceń: Władysław Kulczyński (1890–1923)

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:6